Een minuut stilte voor de zopas overleden Hugo Claus. Drie uur later een heftig applaus. Olympique Dramatique brengt met De Geruchten het ideale eresaluut aan de pater familias van de Vlaamse literatuur.
In De Geruchten rekent Claus af met het donkere, kolonialistische verleden van België. Het gaat daarbij vooral om de persoonlijke tragedie van het hoofdpersonage René, die als gewezen soldaat ziek en vermoeid uit Congo terugkeert naar zijn geboortedorp Alegem. Zijn dorpsgenoten moeten echter niets meer van hem weten en wijten de uitbraak van een mysterieuze, dodelijke ziekte aan zijn aanwezigheid. Het dorp roddelt, René en zijn familie moeten het ontgelden. Olympique Dramatique maakte een geslaagde transpositie van Claus’ roman naar het theater.
Als collectief heeft Olympique Dramatique al meermaals bewezen dat ze met z’n vieren — al ontbreekt deze keer Geert Van Rampelberg — in staat zijn verrassend theater te brengen. Straffe teksten als The Lieutenant of Inishmore van Martin McDonagh of De Kale Zangeres van Ionesco werden eigenzinnig bewerkt. Het collectief combineerde daarbij een sterk taalgevoel met een unieke speelstijl. Zo creëerde het een eigen dialectisch taaltje voor De Krippel en werd Ionesco’s absurdisme overladen met een stevige geut slapstick. De Geruchten is echter heel andere koek. De Olympique Dramatique’ers zijn opgegroeid. Alles mag een stuk serieuzer én pakkender. Al duikt hier en daar toch de typische geestigheid op: mannen met plastieken takken achter hun kraag om een bos na te bootsen, het blijft lachen.
Voor deze productie werkte Olympique Dramatique samen met het Toneelhuis-opperhoofd Guy Cassiers. Het was even spannend of het collectief onder leiding van een regisseur haar unieke talenten nog even sterk zou kunnen uitspelen; zou het niet verstikkend werken? Blijkbaar niet. In De Geruchten is de hand van Cassiers zeer duidelijk zichtbaar, met name in de scenografie. De verschillende plekken van het dorp en de bijbehorende sfeer worden zonder decorelementen opgeroepen. De techniek neemt deze rol over. Zo wordt met geluid het idee van naderende voetstappen opgeroepen, terwijl de acteur in feite blijft stilstaan. Ook het licht wordt zeer berekend ingezet. Via een ingenieus systeem van slechts enkele spots en spiegels wordt toch elke scène net genoeg uitgelicht.
Het sobere, maar sterke scènebeeld wordt overheerst door een woud aan ranke microstatieven, met daarachter een reusachtige spiegel. Deze wordt gebruikt voor de scènes in het café: de acteurs zitten op barkrukken met hun rug naar het publiek, maar hun gezichten zijn zichtbaar in de weerkaatsing. Het geheel getuigt van een strakheid die we intussen kennen als Cassiers’ handelsmerk. De acteurs van Olympique Dramatique weten echter zeer goed hun plaats daarin te vinden. Techniek en spel gaan bij deze productie hand in hand.
Deze theaterversie van De Geruchten zal mogelijk de geschiedenis ingaan als de voorstelling die gepaard ging met de dood van Hugo Claus. Ze is echter veel meer dan dat. De samenwerking tussen Olympique Dramatique en Guy Cassiers heeft niet beperkend gewerkt, maar juist het beste uit de verschillende theatermakers naar boven gehaald. Misschien biedt het resultaat op vormelijk vlak niet veel verrassing, maar de driehoek Claus — Cassiers — Dramatique werkt. Ondanks de gebreken van de Vlaamse samenleving, die in De Geruchten uitgebreid tegen het licht worden gehouden, mogen we toch trots zijn op haar culturele traditie. De pater familias is dood, maar het leven gaat gelukkig verder op het podium.