Zoals u reeds eerder op uw favoriete muzieksite kon lezen, was de doortocht van het ultrahippe Yeasayer afgelopen woensdag lichtjes indrukwekkend. Deze vier vreemde vogels zijn dan ook goed op weg om dé sensatie van 2008 te worden. goddeau was uitermate bij de pinken en vatte, enkele uren vooraleer ze de AB Club platwalsten, drummer Luke Fasano en gitarist Anand Wilder bij de kraag.
enola: First things first. Vanwaar die ietwat bizarre groepsnaam?
Anand: “Oorspronkelijk werd de band gevormd door mijzelf en Chris (Keating, zang/synths, ld). Een maat van ons bleef ons maar bestoken met potentiële groepsnamen, die we meestal direct weer afschoten. Tot hij plots met ‘Yeasayer’ op de proppen kwam, en wij dat wel goed vonden klinken. Romantisch vooral.”
enola: En de albumtitel, All Hour Cymbals? Hoe zit het daarmee?
Luke: “Eerst en vooral is het een simpel woordspelletje. Maar daarnaast drukt het ook onze afkeer uit ten opzichte van veel rockgroepen die het nodig achten te pas en vooral te onpas op de cimbalen te kloppen. Je hoort het echt overal: veel te luide en vaak totaal misplaatste cimbaalaanslagen. The Beatles bijvoorbeeld deden dat constant, maar toen had het nog zijn functie. Nu, met al die gesofisticeerde apparatuur, zouden veel meer groepen er zich bewust moeten van zijn dat elke aanslag telt en het gewoonweg afschuwelijk klinkt om een song zomaar vol te proppen.”
enola: Roger that. Wanneer men jullie muziek tracht te omschrijven wordt er steevast verwezen naar een resem uiteenlopende artiesten. Van Fleetwood Mac, Talking Heads of The Beatles over Klaxons en TV On The Radio tot Afrikaanse traditionele zangers en Keltische en Oosterse muziek. Wat vinden jullie zelf jullie belangrijkste invloeden?
Luke: “Wel, al die verschillende namen die je net hebt opgesomd eigenlijk. We halen onze inspiratie echt van overal. Niets is verboden, op dat vlak zijn we echt heel open-minded. Een van onze belangrijkste invloeden, die men gek genoeg nooit vermeldt, is hiphop. We zijn echt gek van rappers als Timbaland of The Neptunes. Die vibe trachten wij ook in onze muziek te stoppen, maar mensen horen dat blijkbaar niet direct. Het is ook niet zo duidelijk merkbaar, maar toch… “Final Path” (te beluisteren op hun myspace, ld) bijvoorbeeld zou zo van Timbaland kunnen zijn.”
Anand: “Voor mij zijn vooral The Beatles een enorme inspiratie. Zelfs nu nog kan ik onmogelijk een dag doorkomen zonder twee uur naar hun muziek te hebben geluisterd.”
enola: Yeasayer klinkt behoorlijk gelijkaardig als TV On The Radio en Animal Collective, twee bands die ook in New York gestationeerd zijn. Een vorm van kruisbestuiving?
Anand: “Tgoch…Ik denk dat de vele referenties naar Animal Collective enkel opgaan aangaande onze gemeenschappelijke zin voor experimenteren en het gebruik van meerdere stemmen. Voor de rest vind ik die vergelijking een beetje mank lopen. En wat TV On Radio betreft, zij maken inderdaad een gelijkaardige soort tribal pop, met die typische eighties zangstem. We hebben onze plaat trouwens opgenomen in dezelfde studio als TV On The Radio, dat kan misschien ook wel iets verklaren. Er zijn dus wel overeenkomsten, maar je mag die zeker niet te ver doordrijven.”
enola: Er waait een bijna sacrale sfeer doorheen jullie muziek. Hoe belangrijk was de invloed van religieuze muziek op jullie plaat?
Anand: “Er zijn wel bepaalde spirituele elementen aanwezig in onze muziek, gejubel bijvoorbeeld, maar verder dan dat gaat het eigenlijk niet. Wij zijn even spiritueel als pakweg The Beatles, of gelijk welke andere band. Sommige van onze songs zijn erg vreugdevol, uitgelaten zelfs, maar om dat nu spiritueel te noemen…Het typische bijbelse taaltje heeft dan weer wel een invloed op onze manier van songschrijven gehad. Woorden als sky, heaven of forgiviness komen dan ook frequent terug in onze teksten. Dat was eigenlijk vooral omdat we geen zin hadden om over banale, triviale onderwerpen te zingen.”
Luke: “Desalniettemin bestaat er heel wat goede religieuze muziek. Gospelmuziek, koorgezangen, en dergelijke meer.”
enola: Koorgezangen spelen een prominente rol op All Hour Cymbals.
Anand: “Zeker en vast. Als kind zaten we ook alle vier in een of ander koor, we zijn er dus mee opgegroeid. Plus dat het de meeste nummers het harmonieuze geluid schenkt waar we altijd naar op zoek zijn. Harmony is everything for us. Als een song te lang voortkabbelt, wordt dat ronduit saai.”
Luke:“ Luister naar groepen als Crosby, Stills & Nash, Simon & Garfunkel of The Moody Blues. De samenzang verandert telkens zo veel, het maakt de songs veel rijker.”
Anand: “De sound komt bij ons dan ook absoluut op de eerste plaats. Meestal hebben we onze songs al volledig opgenomen vooraleer we er teksten aan toevoegen.”
enola: In tegenstelling tot jullie triomfantelijke, bijna uitgelaten sound, zijn jullie teksten meestal behoorlijk negatief. In “2080” bijvoorbeeld luidt het “I can’t sleep when I think about the times we’re living in/ I can’t sleep when I think about the future I was born into.” Zijn jullie dan zo pessimistisch ingesteld?
Luke: “Gek dat iedereen altijd naar dat nummer refereert als het over onze dieperliggende ideeën gaat, terwijl “Final Path” eigenlijk onze meest apocalyptische song is. Het staat wel niet op de plaat natuurlijk…”
Anand: “2080” gaat in feite vooral over onze eigen sterfelijkheid, niet zozeer over het einde van de wereld. Dat thema is gewoon erg universeel, maar “2080” is toch vooral erg tongue-in-cheek. “Final Path” op zijn beurt onze “dance party on the eve on Armageddon”. Dat gevoel van “we’re fucked, but what the hell: let’s dance to it!” is inderdaad wel sterk aanwezig bij Yeasayer. Dat is een thema dat ons zeker bezig houdt, maar uiteindelijk moet het vooral goed klinken. We zingen over het einde der tijden, op een behoorlijk vereenvoudigde manier, maar de teksten staan wel steeds in functie van hoe het geheel klinkt. Maak van ons alsjeblieft niet de nieuwe Rage Against The Machine.”
enola: Veel van jullie teksten gaan over de zon of over de primitieve natuur. Aanhangers van Jean-Jacques Rousseau, de Franse denker die een retour à la nature voorstelde?
Anand: “Nee, toch niet. Net als zowat iedereen in het Westen, profiteren we elke dag van het kapitalistische systeem, daar kun je nu eenmaal heel moeilijk aan onderuit. Wij gebruiken zelf ook hypermoderne technologie, dus zou het maar dwaas zijn om af te geven op dat systeem. We denken er wel over na, over hoe met geld om te gaan en zo, en dat sluipt dan in onze teksten, maar uiteindelijk genieten we zelf te veel van het systeem om er tegen in opstand te komen.”
enola: Enkele maanden geleden zag ik jullie aan het werk in de Gentse Charlatan, in het voorprogramma van Creature With The Atom Brain. Wat me vooral opviel, was de immense intensiteit waarmee jullie speelden. Live straalt Yeasayer ongelooflijk veel energie uit.
Luke: “Veel mensen zeggen dat onze songs live beter klinken dan op plaat. Op een podium wordt alles, zoals je zegt, inderdaad een stuk intenser gebracht. De zang, de drums, de gitaarpartijen, de synths,…”
Anand: “En dat is zoals het hoort, vind ik. We don’t want to be droning on for five minutes. Het moet catchy blijven, zodat het publiek er zijn aandacht kan bij houden. Zij moeten daar tenslotte meer dan een uur recht blijven staan, en naar ons luisteren. Dus proberen wij hen zo goed mogelijk te vermaken. We maken dan ook erg radiovriendelijke muziek, echte pop eigenlijk.”
Luke: “Zeker en vast. En het label ‘indierock’ schrikt mij eigenlijk wat af. Volgens mij bestaat dat gewoonweg niet meer. Toen bands als Modest Mouse opkwamen, was dat etiket geschikt om die nieuwe manier van muziek maken te omschrijven. Maar nu vind ik dat enorm passé. Binnen deze band kunnen we gewoon van alles dooreen mengen, zolang het maar goed klinkt.”
Anand: “Wij hebben echt een soort collagetechniek ontwikkeld om onze muziek te maken. Allerlei stijlen en instrumenten haspelen we door elkaar, waardoor het misschien moeilijk wordt om ons in een vakje onder te brengen. Dat collage-idee uit zich trouwens ook in de albumhoes (een gesluierd personage, half-mens, half-wolf, met een ijzeren masker ld).”
enola: Mijn persoonlijke favoriet op de plaat is “Wait For The Wintertime”. Hoe is dat nummer ontstaan?
Anand: “Die song is eigenlijk ontstaan uit een doodgewone jamsessie tussen mijzelf, Chris en onze vorige drummer, voor Luke bij de band kwam. Die speelde plots een vreemd drumloopje, waarop Chris er een keyboarddeun aan toevoegde. We hebben het nummer dan enkele keren live gespeeld, zonder tekst zelfs, en het werkte meteen. Ik hou zelf ook enorm van de sfeer die het nummer oproept. Je kan je er zo een colonne marcherende krijgers bij voorstellen, die ondertussen uit volle borst de regel “on a cold day you can walk forever” scanderen. Die tekst hebben we er pas later aan toegevoegd, en is eigenlijk een zware rip-off van “On a clear day (you can see forever)” van Barbra Streisand.”
enola: We houden het stil. In Europa worden jullie overal erg enthousiast onthaald. Maar hoe zit het eigenlijk met jullie succes in de USA?
Luke: “Vrij goed. Wij hebben net een tournee achter de rug met onze vrienden van (het eveneens lichtjes fantastische, ld) MGMT en het publiek reageerde telkens toch behoorlijk enthousiast. En tot onze eigen grote verbazing mochten we afgelopen week optreden in de late night show van Conan O’Brien, waar we “2080” speelden. Je hoort ons dus zeker niet klagen.”
Anand: “Dat vele touren is bovendien een ideale manier om de wereld te zien. Mocht ik, los van de groep, op reis gaan dan zou ik toch gewoon maar aan een zwembad gaan liggen. Nu zien we tenminste nog iets van de wereld. Afgezien van de ontelbare uren in de tourbus natuurlijk…”
