Dertien jaar na het eerste deel voltooit Frank eindelijk de Zoo-cyclus. Grafisch nog verbluffender dan de eerste twee delen, en zie: wat aanvankelijk maar een dun verhaaltje leek, krijgt nu toch een sterk einde.
Het moest zijn magnum opus worden. Zo eentje waarin hij zijn fascinatie voor de fauna en flora uitgebreid kon botvieren. En dus begon Frank eind jaren tachtig samen met scenarist Bonifay aan Zoo. Het zou nog vijf jaar duren voor in 1994 het eerste deel uitkwam, want de tekenaar leerde zich er een heel nieuwe tekenstijl en inkleuring voor aan.
In plaats van de wat traditionele tekeningen van Ragebol, zijn vaste serie, gebruikt hij in Zoo een meer bij schilderkunst aan leunende stijl met een erg sfeervolle inkleuring die het leven in de dierentuin een warme gloed gaf. Knap werk, maar het verhaal leek niet zo veel om het lijf te hebben. Er werd wel een knappe aanzet gegeven met het personage van Anna dat een traumatisch verleden met zich meedraagt, maar eenmaal zij in Zoo aankwam, verwerd het verhaal tot een dunne kapstok voor de knappe beelden van Frank. De Eerste Wereldoorlog die zich op het einde van deel één aanmeldde, zorgde nog voor een dramatisch element maar ook dat speelt in deel twee grotendeels op de achtergrond van de beslommeringen in de dierentuin.
Die eerste twee delen blijken nu de trage aanloop te zijn naar wat in deel drie een knap besluit krijgt. De oorlog is niet langer buiten te houden en de personages ontpoppen zich eindelijk tot meer dan bordkartonnen karikaturen. Zelfs de anders zo kinderachtig jengelende of vrolijke Manon wordt een mens van vlees en bloed en Anna ontwikkelt zich tot een sterke persoon die als enige in de zoo haar leven in eigen handen neemt en de buitenwereld intrekt.
Grafisch overstijgt Frank zichzelf in dit laatste deel. De in de eerste delen overdadige sepiakleuren worden nu in de hand gehouden, wat de tekeningen veel frisser doet overkomen. In pakkende, trefzekere beelden schets hij woordeloos de gruwel aan het front. De hoog oplaaiende emoties zet hij knap in beeld.
Neen, Zoo werd geen meesterwerk zoals de eerste Sambers van Yslaire — zeker een referentiepunt — waren. Daarvoor mist het verhaal nog steeds te veel diepgang. Een knappe strip werd dit drieluik echter wel. Met een betere scenarist moet er nog meer in zitten. “Na Zoo wil ik weer verder gaan met ragebol. Ideeën genoeg”, liet Frank optekenen bij de release van het eerste deel. Of dat nog geldt, weten we niet. We kijken in elk geval uit welke kant de tekenaar nu opgaat.
