Ongeluk in de liefde en een aanleg tot het schrijven van sterke songs, meer is soms niet nodig om een band te krijgen met een pakkend debuut. Friska Viljor slaat een brug tussen Bright Eyes en The Strange Death Of Liberal England met het verstollende Bravo!
De Zweden Daniel Johansson en Joakim Sveningsson zagen zowat tegelijkertijd hun vriendinnen uit hun leven wandelen en beiden bleven verweesd achter, met als enige bezigheid het dragen van de smart van een gebroken hart. Het klinkt als de voedingsbodem voor een zoveelste duffe sitcom, maar net zo goed kan het de aanzet zijn tot het oprichten van een van de betere debuterende bands van het jaar. En dat betere kan zowel in kwalitatieve als kwantitatieve zin gezien worden: in het thuisland raakte single “Gold” zelfs in de hitlijsten verzeild.
Maar alles op zijn tijd. Bravo! opent met “Shotgun Sister”, dat klinkt als een nummer dat Conor Oberst stomweg is vergeten te schrijven. En nu is het te laat, natuurlijk. Dat in de refreinen stemmetjes gelijkaardig aan die van de onderhand gevreesde Mika opduiken, geven het nummer een bevreemdende finishing touch die de hartzeer die over het nummer hangt lichter verteerbaar maakt dan je van zo’n onderwerp zou verwachten. De eerder genoemde single “Gold” zwengelt het tempo wat aan en tegen dat “Oh Oh” langskomt, vallen zelfs Kooks-invloeden op te merken. Zij het dat de kalverliefde die over de doorsnee Kooks-song hangt hier vervangen is door prangende vragen als “What should I do now? Go back to her place or find someone new?”.
Nog meer dramatiek bij “I Gave My Life”, dat zich laat meeslepen door een melancholische gipsy-beat en je door het oneindig herhalen van de titel in een trance brengt die, in tegenstelling tot wat FC De Kampioenen ons leert over het concept ‘herhaling’, geen seconde verveelt. Dit hoogtepunt aan treurnis leidt bovendien tot het eerste lichtpunt: “Friskshuffle”, waarin trompetten schallen en weerklinkt dat alles in orde is. De warmte van Strange Death Of Liberal England straalt van het nummer af als was het een kacheltje geblokkeerd op de maximumstand.
Diezelfde warme sfeer blijft, ondanks de gebroken harten, verder aanwezig op de plaat en wordt, zonder in cynisme te vervallen, op “We Are Happy Now (La La La)” ten volle naar voren gebracht. Dat nummer is overigens simpelweg een opgedreven versie van “Shotgun Sister”, een beetje vergelijkbaar met Dylan die twee versies van “Forever Young” op Planet Waves zette. Daarmee lijkt Bravo! de soundtrack voor de tocht uit het dal die op een gebroken hart volgt. Want hoe treurig de ondertoon ook is die “Goldfish” in zich draagt, net als de nummers van The Strange Death Of Liberal England heeft deze song een aandoenlijke levensvreugde over zich die noopt tot bedeesd glimlachen.
Maar waar de plaat van laatstgenoemde meer en meer postrocktrekjes krijgt naarmate het einde nadert, gooit Friska Viljor diep in de plaat alle remmen los en knetteren in “Monday” de beats — ondersteund door sporadische blazers — in het rond. Het lijkt een totale stijlbreuk, en dat is het in zekere zin ook, maar wie verlost wil raken van de ellendige keerzijde van de liefde kan als remedie al feestend de hersens lam leggen en de treurnis vergeten. Wat met succes lijkt te zijn gebeurd, getuige dronkenmanslied “Tell me” dat de plaat op enigszins laconieke wijze afsluit.
Met een thema waarin iedereen zich kan herkennen en een sobere, maar aanstekelijke muzikale omkadering levert Friska Viljor een aanstekelijk plaatje af dat erom smeekt herhaaldelijk gedraaid te worden om de lange, donkere winteravonden draaglijker te maken. Alhier is dat alvast op glansrijke wijze gelukt.
