En God zag dat ‘Bruce Almighty’
belachelijk veel geld opbracht en gaf z’n profeten Tom Shadyac en
Steve Oedekerk een nieuwe queeste: maak een sequel die nog flauwer
is dan de eerste openbaring. Zijn wil geschiedde. ‘Evan Almighty’,
met een walgelijk prijskaartje van 150 miljoen dollar zomaar eens
de duurste komedie aller tijden, is een sequelgeval van de ergste
soort. Het eerste deel was al niet om naar huis te schrijven en de
superster uit het origineel, Jim Carrey, liet de kelk dan ook
terecht aan zich voorbijgaan (om dan wel in ‘The Number 23′ te
spelen, de sukkelaar). Het flinterdunne high concept werd
nog iets verder uitgedund, met een ongrappige en prekerige
zondagsschoolvertoning als resultaat. Geef ons tsunami’s,
aardbevingen, incompetente presidenten en Kuifje-musicals met Jelle
Cleymans, maar in de naam van all things funny, geen ‘Evan
Almighty’!
Weg is Bruce, terug is Evan (Steve Carell), die arrogante
nieuwslezer die in de grappigste scène van ‘Bruce Almighty’ gekke
dingen broebelde tijdens een live-nieuwsuitzending. Evan Baxter
heeft zich politiek geëngageerd en is net verkozen tot
volksvertegenwoordiger. Samen met z’n familie (Gilmore-mama Lauren
Graham speelt z’n vrouw) verhuist hij naar Washington DC en mag hij
decadent wezen in een joekel van een huis en kantoor. Maar de
politicus met de slogan ‘laten we de wereld veranderen’ krijgt een
onverwacht bezoekje van Zijne Almachtige (Morgan Freeman in z’n
witte pyama). Evan krijgt van God de taak om een ark te bouwen voor
een nakende zondvloed. Waarom ook niet? De beesten komen van heinde
en verre, zijn baard krijgt Bee Gees-kuren, z’n collega’s
(waaronder John Goodman in z’n eigen fat suit) fronsen
bedenkelijk en zijn vrouw denkt er niet al te veel over na. De plot
moet nu eenmaal vooruit gaan, ook in geforceerde
Hollywoodkomedies.
Hoe flauw en onterecht succesvol ‘Bruce Almighty’ ook was,
je moest de makers wel nageven dat ze op een gouden high
concept waren gestoten door rubbersmoel Jim Carrey God te
laten spelen. Net zoals ‘Liar Liar’ (aka de ‘Jim Carrey kan niet
meer liegen’-film), was dit een vlot verkoopbaar filmidee dat zich
schandalig makkelijk vertaalde in machtige dollars. De uitwerking
van ‘Bruce
Almighty’ was pover, ongeïnspireerd en veel minder grappig dan
het had moeten zijn, maar op papier zal dat ongetwijfeld lekker
hebben gestaan. Het probleem voor ‘Evan Almighty’ ligt ‘m in het
feit dat ‘Bruce
Almighty’ volledig afhankelijk was van de kuren van Carrey.
Haal Carrey uit die prent en het ding lost spontaan op in het
niets. Een sequel zonder de spastische gelaatskomiek moet dan ook
al een bijzonder sterk concept hebben om het succes maar een beetje
te herhalen. En daar is probleem nummer twee: het concept trekt op
de ballen.
Met ‘God spelen’ kan je nog verschillende kanten uit (niet dat
ze dat gedaan hebben, maar soit), maar met een ark bouwen kan je
weinig meer laten zien dan een ark en de ongelooflijk saaie beesten
die erop afkomen. En laat het een verrassing zijn of niet, maar dat
is eigenlijk niet zo grappig als regisseur Shadyac en scenarist
Oedekerk ons willen laten geloven. Of verwachten ze echt dat
minutenlange scènes van Steve Carell die met een hamer op z’n
vingers klopt en van een ladder dondert de mensen al schuddebuikend
de zaal zal doen verlaten? Hetzelfde met de ‘baard van Evan’-mop,
dat zowat voor drievierde van de film wordt gezien als de lol van
de eeuw. Normaal gezien valt er zelfs in de meest fluttige komedies
nog wel één of twee toevallig geslaagde moppen te vinden, maar het
is gewoonweg schokkend hoe flauw, tam en plat (je kan de schijtende
vogels-gags niet op je twee handen tellen) alles is uitgewerkt in
dit onzalige product. En zodra de digitale foefelarij de rommel
moet redden, is het helemaal huilen met de pet op. Daar zit je dan,
te gapen naar een kolkende CGI-wildwaterstroom waar een houten boot
op ligt te zwalpen. Dat allemaal terwijl je in de verte sassy
sidekick Wanda Sykes haar zoveelste ongrappige opmerking hoort
debiteren. Alsof iemand had beslist dat ‘Evan Almighty’ niet alleen
een fletse komedie mocht zijn, maar ook als
big-budget-epos moest werken. Desastreus.
Lichtjes onthutsend trouwens, hoe snel ‘Evan Almighty’ door de
mand valt met z’n schaarste aan moppen en zelfs gebrek aan pogingen
om ook maar iets van de plot te maken. Waarom moet Evan een ark
bouwen? Omdat hij z’n familie en politieke ambt niet serieus neemt?
Nou, niet echt. Evan is gewoon een saaie flurk die carrière
probeert te maken en daardoor iets minder tijd aan z’n gezin kan
besteden. That’s it. Die vent heeft totaal geen levensles
of loutering nodig, maar toch beslist God dat hij een
fucking ark moet bouwen. De geloofszeik komt daarbovenop
nog veel irritanter en wansmakelijker over dan bij ‘Bruce Almighty’. Zo mag
de zondvloed uiteindelijk een bewoonde (!) vallei onder water
zetten, maar dat is allemaal niet zo erg, want Evan heeft z’n ark
met de beesten in orde gekregen. Hoera voor Evan!
Dat is allemaal een beetje sneu voor de doorgaans behoorlijk
grappige Steve Carell, de man die het afgelopen jaar twee keer
scoorde met ‘The 40
Year-Old Virgin’ en ‘Little Miss Sunshine’.
Hij was klaar voor z’n grote zomerfilm, daar niet van, maar wat een
ongelukkige keuze heeft hij toch gemaakt door in ‘Evan Almighty’ op
te draven. Hij heeft hier absoluut niks om handen behalve zich een
klein beetje belachelijk te maken en z’n marktwaarde naar beneden
te halen. Laat ons hopen dat de manager die in z’n oor fluisterde
dat dit een goed idee was, al lang ondersteboven hangt te bengelen
in de heetste lavaput van de onderwereld. Hetzelfde geldt voor de
manager van Morgan Freeman trouwens.
Neen, het viel wat tegen, deze ‘Evan Almighy’. Ze mogen daar nog
zoveel butt-ugly bavianen kunstjes laten doen op twee
poten, als een komedie om de vijf minuten stilvalt door een acuut
tekort aan moppen, dan zit je met dikke shit, in dit geval shit die
maar liefst 150 miljoen dollar heeft gekost. Weet één ding, daar
kan je minstens een dozijn ‘Little Miss Sunshine’s
mee maken. God heeft z’n wraakzuchtige toorn al voor veel minder
laten voelen.
