Als Wannes Eggermont bij het begin van “3 Calls For Alcohol” zijn mond opendoet, is de gelijkenis met Bert Ostyn wel erg opvallend. Rye Jehu doet wel vaker denken aan het vroege Absynthe Minded, maar vergeet gelukkig nergens zichzelf te blijven.
Vorig jaar openden twee finalisten van goddeaus demoproject 2005 Antwerpens über-gezellige festivalletje Linkerwoofer. Winnaars General Mindy draaiden hun songs de soep in met een compleet verneukte geluidsafstelling, maar Rye Jehu, dat geen goddeau-prijs in de wacht kon slepen, overtuigde daarna wél. Met compromisloze rock-’n-roll zorgde de groep destijds voor een eerste hoogtepuntje van de avond. Top of the bill was Absynthe Minded, en het zou ons niet verbazen als Rye Jehu toen heel goed heeft opgelet.
Toegegeven, deze band is minder gypsy en meer rock; de gelijkenissen liggen dan ook vooral in de beleving van beider muziek, zowel door henzelf als door het publiek. Dit is huppelen tijdens het stofzuigen, of als je zit: onhoudbaar met het been wippen terwijl je erop los roffelende vingers voor stijgende ergernis zorgen bij je gezelschap. Dit is lichtvoetige rock zoals ze door een kakelverse generatie muzikaal talent beleefd wordt: vaste stramienen en instrumentaria worden de deur uitgezwierd, er wordt geëxperimenteerd dat het geen naam heeft. Eighties-rotten zien het niet altijd even graag gebeuren, maar wat deert dat? Ook vandaag de dag wil het jong volkje springen en trippelen. Dat bewijst het succes van bijvoorbeeld Absynthe Minded genoeg.
Exact zes seconden duurt het, voor Rye Jehu’s naamloze e.p. gehoor geeft aan die lokroep. “Girls With Curls” opent met een zuiders dartelende riff die perfect zou passen bij de scène uit elke zichzelf niet zo serieus nemende western, waarin de goeien al “andalé!” roepend de achtervolging inzetten op de slechten. Dan ontpopt de song zich tot snedige rock, worden de gitaren zwaarder en durft de band het tempo naar beneden te halen. Maar eindigen doet “Girls With Curls” opnieuw in volle vitesse, net vóór we dat heimelijk aanwezige vleugje ska konden onderscheiden.
Ook al klinkt “Girls With Curls” smakelijk zuiders en wordt er vlijtig met de termen “ska” en “surf” gesmeten als er naar het genre gevraagd wordt, Rye Jehu is toch bovenal pure rock-’n-roll. In “Cooper” verzuipt de band nog wat in zijn jeugdig enthousiasme, maar het daaropvolgende “White Streets” groeit na een trappelend begin uit tot een rocksong die poppy genoeg blijft om op elk zomers terrasje gedraaid te worden, en dat gaat eigenlijk op voor de hele plaat. Zo behoren de eerste noten van “Lampadare”, samen met “Girls With Curls” tot het beste dat Rye Jehu te bieden heeft. Het klinkt alsof het bandje opgesteld staat langs de kant van een schemerend straatje in pakweg Montmartre. De knuffelfactor van deze jongens ligt met andere woorden behoorlijk hoog.
Dat Rye Jehu een fikse muzikale bagage meedraagt, bewijst de groep misschien nog het beste in de ingetogen bluesballad “3 Calls For Alcohol”. “Cause now I’m telling you I leave you”, sluit Eggermont een halve dronkenmansode af, waarna (denken we) gitarist Pieter Van Mullem een solootje afvuurt dat live een hele wei handen op elkaar kan krijgen. “3 Calls For Alcohol” is de perfect georchestreerde en berekende song. Afsluiter “Deflower” herinnert de fans van het allereerste uur misschien nog het best aan de beginjaren, toen Rye Jehu zich nog voornamelijk bezighield met soundscapes en lo-fi gepingel. Het is een meer dan acht en een halve minuut durende slomo-rocksong, met een uitgesponnen outro die ze op een e.p.’tje voor ons part best achterwege mochten laten.
Rye Jehu heeft meer materiaal dan de release van deze e.p. laat vermoeden. Zo missen we “George” en “Borath”, twee songs uit een demootje dat ons na hun optreden op Linkerwoofer in de handen werd gestopt, net als het live erg strakke “Mexico”. Een eerste full-album lijkt dan ook geen verre droom. Afgaande op deze veelbelovende e.p., valt dat alleen maar toe te juichen. Andalé!
