Herman Dune, Franse joden met Zweede roots en banden met New-York en Berlijn, kunnen rekenen op een trouwe schare Brusselse fans die keer op keer present én het beste van zichzelf geven wanneer de band halt houdt in Brussel of omstreken. Het mag dan ook niemand verbazen dat de piepkleine Rotonde, België’s meest sprookjesachtige venue, op de negende avond van Les Nuits Botanique makkelijk uitverkocht raakte.
Voorprogramma van dienst is Turner Cody, een New-Yorkse troubadour die in zijn eentje met sprekend gemak de Rotonde inpakt. Dat de man beste maatjes is met Adam Green doet ons vermoeden dat er ook bij hem ongetwijfeld ergens een hoek af moet zijn maar daar is vanavond gelukkig weinig van te merken. Nochtans doen zijn anti-folksongs wel vaak denken aan het vroegere werk van diezelfde Green, voor die de crooner in zichzelf ontdekte. Ook die andere wacko, Devendra Banhart, komt bijwijlen om het hoekje piepen, al is Cody’s folk traditioneler en lang niet zo weird.
Halverwege de set krijgt Cody het gezelschap van de bandleden van Herman Dune. De muzikanten amuseren zich duidelijk rot en ook het publiek is helemaal méé met de groove, enkel Turner Cody zelve lijkt niet volledig in zijn element te zijn met een volledige groep achter zich. Dat de tweede helft van de set hem beduidend minder goed afgaat, is ongetwijfeld een geval van onervarenheid waar niet teveel aandacht aan mag worden besteed want wat we tijdens de akoestische soloset hoorden was zeker veelbelovend te noemen.
Een kwartiertje later zijn de rollen omgedraaid. Omdat André Herman Düne na de opnames van het meest recente Herman Dune-album Giant geen zin had om Europa rond te touren en zich sindsdien voor onbepaalde tijd in Berlijn heeft genesteld, hanteert Turner Cody tijdens deze tour de basgitaar bij de zwaarbebaarde band. Hoewel André zowat de helft van de Herman Dune-nummers bijeenschreef en tijdens concerten voor zijn rekening nam, wordt hij toch niet bijzonder gemist. Andrés dag na dag meer op Jezus Christus lijkende kleine broertje David-Ivar (aka Yaya) is wellicht de meest getalenteerde van de twee en zorgt er samen met drummer Neman voor dat er geen sikkepit van de beruchte Herman Dune-groove verloren gaat.
Naar aloude Herman Dune-gewoonte worden in de loop van de set liedjes van de laatste plaat afgewisseld met kersvers materiaal. Ouder werk wordt ondanks het vele lekkers jammer genoeg genegeerd. Afgaande op de nieuwe nummers die vanavond worden gespeeld, zal het volgende album in het verlengde liggen van Not On Top en Giant. Enthousiaste antifolk op zijn jaren ’60 dus, met ellenlange teksten die halfgesproken, halfgezongen worden gedebiteerd. Het aanstekelijke "1-2-3-Apple-Tree" is daarvan het perfecte voorbeeld en vormt samen met "Pure Hearts" een van de hoogtepunten uit het begin van de set.
"Not On Top", van het gelijknamige album uit 2005, krijgt voor de gelegenheid een Velvet Undergroundachtige groove mee die lekker lang wordt uitgesponnen. Met behulp van percussionist en bongospeler Dr. Schönberg wordt het instrumentale "Mrs Bigger", geschreven voor Chaquille O’Neil, vervolgens omgetoverd in een bruisende Calexicosong. De single "I Wish That I Could See You Soon", Belle & Sebastian op de kermis, wordt door de hele Rotonde uit volle borst meegezongen.
De hoogtepunten volgen elkaar vliegensvlug op. Nadat Yaya een komisch lang nummer in zijn eentje mag spelen, komt de band terug voor een stomende versie van het door zware drums overheerste "Good For No One" dat daardoor gek genoeg herinneringen oproept aan artrockers Liars. Bisnummers kunnen dan ook niet uitblijven. Een nieuw nummer en "I’d Rather Walk Than Run" sluiten een geslaagd concert af. Deze avond bewijst wat we al een tijdje in de mot hadden: Herman Dune is een van de sterkste livebands die er zijn.
Turner Cody en Herman Dune spelen op 11 mei in de Petrol in Antwerpen op het eerste verjaardagsfeest van het concertfotografencollectief Wannabes. Herman Dune speelt op 13 juni op het Dourfestival.
