Meer en meer bands werpen de oogkleppen af. Volop experimenteren met invloeden van overal staat immers hip. Vraag dat maar aan de electro-sterren die nu vooral furore maken door een paar stevige gitaren in de mix te smijten. Ook rockbands schuwen de heftige bieps en blieps niet meer.
Om maar een voorbeeld te geven: geen label was het afgelopen jaar populairder dan het Franse Ed Banger dat notoire alternatieve acts als Justice, Uffie of Dj Mehdi huisvest. Stuk voor stuk hebben deze artiesten één ding gemeen: ze staan met één been in de dance/electro en met het andere in de pop/rock. Nog niet overtuigd? Wat dan te denken van het fenomeen Klaxons. De mengeling van rave/dance en rock klinkt bij momenten voor geen meter maar het is wel heerlijk dansen op de hitjes van de opgefokte Britten.
Met Kingdom Of Fear nestelt Shitdisco zich comfortabel in de slipstream van laatstgenoemden. Twee jaar nadat het viertal hun eerste single uitbracht, lijkt de tijdsgeest eindelijk klaar te zijn voor hun combinatie van dance en rock waarmee al grote sier werd gemaakt in thuisbasis Glasgow. Net als Franz Ferdinand is Shitdisco opgetrokken uit een stel kunstacademiestudenten die geen blijf wisten met hun vrije tijd en het dan maar op een fuiven zetten.
Week na week werd de woonkamer van ene Darren Cullen op stelten gezet door honderden uitgelaten Schotten die niets liever deden dan dansen en naar Gang Of Four of The Fall luisteren. Dat resulteerde uiteindelijk in charges van de oproerpolitie, een proces en een boete van 10.000 pond. De dolle pret leek voorbij, maar dat was buiten Cullen gerekend.
Samen met enkele vrienden besloot hij immers een doorstart te maken van het Shitdisco-concept. Geen fuif deze keer, maar wel een heuse band die de beste elementen van het concept verenigde. Dat betekent uitzinnige ambiance, het betere gitaarwerk en vervaarlijke dansbewegingen à volonté.
Daarmee is meteen de succesformule van Shitdisco uit de doeken gedaan. Een betere illustratie van hoe dat alles klinkt, gepropt in één track is er met "Reactor Party". Deze spectaculaire rave-anthem ligt in het verlengde van wat The KLF een vijftiental jaar geleden presteerde. Zelden geurde een nieuwbakken band zo authentiek naar de nineties. Volksmennerij en xtc worden in ieder geval hand in hand het nieuwe millenium in gesleept.
Het is echter niet al jaren negentig wat de klok slaat. "OK" klinkt bovenal zeer nu, al was het maar omdat Franz Ferdinand er ook wel zijn weg mee zou weten. Shitdisco klinkt echter niet even catchy. Daarvoor ontbreekt het de track wat te duidelijk aan de betere hooks en licks. Het illustreert meteen het gevaar dat van twee walletjes eten met zich meebrengt: bepaalde aspecten kunnen ten koste gaan van de andere. Meer concreet: de dance kan de angel uit de rock halen.
Dat is het meteen ook het grootste verwijt dat Shitdisco gemaakt kan worden. De betere punkfunk in het verlengde van The Rapture en !!! is de vier jonge kerels op het lijf geschreven. Er wordt soms echter te nadrukkelijk leentjebuur gespeeld bij de meer electronische acts. Zo verwateren "Dream of Infinity" en "3D Sex Show" door nutteloze effecten en een al te drammerige baslijn.
Toch, zo gemakkelijk mag Shitdisco niet afgeschreven worden. Een nummer als "Disco Blood" heeft de potentie om het tot wereldhit op de dansvloer te schoppen. De opzwepende lyrics gecombineerd met gortdroge gitaren en de ritmisch meetikkende koebel zijn een gegarandeerd succes. Ook opener "I Know Kung Fu" beschikt over dezelfde kwaliteiten.
Het is echter enigszins verontrustend te noemen dat deze twee laatste tracks nog uit 2005 dateren. Een groot deel van het nieuwere werk pikt in op de new-rave-hype, wat verdomd jammer is. Shitdisco is immers op zijn best als hij zich beperkt tot het betere punkfunkwerk. Maar dat doet hij dus niet, wat dit debuut een dubbeltje op zijn kant maakt. Toch eerst maar eerst eens even live gaan bekijken vooraleer een definitief oordeel te vellen.