Als de mensen van Gomm denken dat ze hun enola-score door middel
van hun titel kunnen beïnvloeden, dan denken ze verkeerd. De mensen
van Gomm, dat zijn vier Fransen – drie mannen en een vrouw – die
vijf jaar geleden hun eerste ep voorstelden, in 2004 hun
langspeeldebuut ‘Destroyed to Perfection’ lanceerden en vandaag de
Franse grens proberen oversteken met ‘4’. Tot op heden werden in
het buitenland nog niet veel potten gebroken en het zou best kunnen
dat die ook na deze plaat nog even heel zullen blijven.
Gelukkig is de Franse markt geen kleine en maakt Gomm muziek die
live veel meer kan betekenen dan op plaat. Gomm maakt licht
psychedelische (electro)pop en rock, waar de gitaren al eens wat
steviger op doorrazen en haalt invloeden uit de krautrock van Wire
en Can. Deze eerste schemert duidelijk door in de gitaarlijnen van
opener ‘Words’. Het psychedelische eighties sfeertje is een van de
leukere op ‘4’ en wanneer Olivier zijn drums inzet, begint Marie
aan een op de duur licht vervelende herhaling van het woord
‘words’. Deze sequentie wordt als instrumentale begeleiding
gebruikt, terwijl de zangeres er bijna pratend boven zingt. Toch
zijn het vooral de bezwerende gitaargolven, samen met het ongedurig
gedrum, die dit nummer tot een van de betere maken. Leuk zijn ook
de steeds luider wordende, geschreeuwde woordjes waarmee ‘Words’
afsluit.
Het sterkste nummer op ‘4’ vinden we onmiddellijk na de opener, wat
het evenwicht logischerwijze niet ten goede komt. ‘I Feel Off’ is
een energiebom zoals Atari Teenage Riot er massa’s kan droppen. Het
is een hitsige spijkeraanval van Oliviers trage basstem en haar
snel, levendig gekwebbel in een mengelmoes van Frans en Engels. De
vergelijking met Vive la Fête dringt
zich inderdaad op. Het is een door adrenaline opgedreven looptocht
zoals in ‘Lola Rennt’ waarin “get out of this mess” de
belangrijkste boodschap is.
‘To Be Your Friend’ is een instrumental, pal in het midden, en
heeft de coolness van het gemiddelde Bond-thema. Het opzwepende en
bezwerende karakter wordt enkel nog versterkt door een sneller
wordend drumspel, waarbij beelden ontstaan van een sjamaan die rond
een kampvuur zijn rituele dansen uitvoert. Als er spacy laser- en
watergeluiden bijkomen, is het hek helemaal van de dam. In het
fijne ‘Good Sides’ neemt Gomm zijn tijd om een stevig rocknummer op
poten te zetten waarbij de samenzang – hij beheerst, zij hysterisch
– positief opvalt. ‘Crashing Waves’ bevat dezelfde instrumentale
structuren maar pakt het met vijf minuten minder iets economischer
aan. ‘No Disappointment’ trapt af met een Franz Ferdinand
intro, is alweer een song waarop het niet mogelijk is stil te
zitten en bevat het woord ‘patient’ dat telkens wordt uitgesproken
met de ‘e’ van bed. Dit verfranste Engels is een probleem voor de
ene en net een charme voor de andere. Noem ons seksistisch, maar de
tongval van Marie is in onze oren een stuk draaglijker dan die van
Olivier, hoewel ze objectief gezien weinig van elkaar
verschillen.
Gomm slaagt er niet in om alles even aantrekkelijk te houden. Het
grootste struikelblok heet ‘It’s Not Easy’. Vooral de intro, waarin
de zanger de titel aan sneltempo herhaalt, evenaart qua saaiheid
het gemiddelde tuinprogramma op uw regionale zender en als u na
vier minuten nog niet bent ingedommeld, is dat omdat u snel naar
het volgende nummer bent gevlucht. Van ‘Don’t Take a Chance’ hadden
ze gerust de laatste minuten kunnen wegknippen en ‘Why Can’t I
Relieve You?’ is te evident om aanspraak te maken op enige
lofprijzing.
Wie in zijn living een feestje wil houden waarin gitaren
belangrijker zijn dan electronica en het niet erg vindt om af en
toe een stuk of zelfs een geheel nummer weg te zappen, zal veel
plezier beleven aan deze gekke Fransen. Ga ze vooral live bekijken,
want daarvoor is hun muziek geschikter, al zal u daar voorlopig wel
naar Frankrijk voor moeten. Een vakantie aan de Côte d’Azur deze
zomer?
http://myspace.com/myspacegomm
