Volkstheater dat ook door elitaire intellectuelen wordt gesmaakt. Ver weg van de traditionele theaterbühne brengt Cie Cecilia marginale personages op scène, in hun dialect. Zeer direct en van zeer nabij dringen zowel de groteske humor als de bittere emoties binnen, tot in de kleinste haarvaatjes.
Trouwfeesten en processen vuile hoeren bedriegers slechte ouders domme kinders enzovoorts tot het einde der tijden, aldus de volledige titel van Arne Sierens’ laatste. In de aftandse Rialto, die vroeger een oogverblindende danszaal moet zijn geweest, nodigt de hoer Yolande haar beste vrienden uit voor een aankondiging met allure: ze gaat trouwen. Haar besluit om op pensioen te gaan en te verhuizen naar Oostende staat vast. Alleen spartelt haar zoontje Thierry tegen, want hij wil geen zwarte papa. Yolandes vrienden zijn echter dolenthousiast, al beseffen ze dat het afscheid pijnlijk zal zijn. In de aanloop naar het huwelijk worden met betraande ogen schone herinneringen opgehaald aan de glorietijd van de Rialto
Een vergelijking maken tussen Arne Sierens en het Echt Antwaarps Teater is not done. Nochtans zijn er veel overeenkomsten: er wordt gespeeld in het dialect, de personages bevinden zich veelal in de marge en het stuk is, afgezien van enkele tearjerkers, toch vooral bedoeld om te lachen. Waar Sierens echter in uitblinkt, is dat hij karakters van vlees en bloed op scène neerzet. Net als de Rialto zien de personages eruit alsof hun hoogdagen zich in een ver verleden afspeelden. Marijke Pinoy is schaamteloos goed als de verslenste hoer Yolande — inclusief okselhaar — maar Johan Heldenbergh moet niet voor haar onderdoen als de oude dokter Max, die in de laatste dagen van zijn leven wordt herenigd met zijn dochter Estelle. De jongere acteurs spelen echter met een even grote gedrevenheid: van Titus De Voogdt, Thomas Dhanens en Mieke Dobbels tot zelfs de piepjonge broertjes De Sutter. Binnen deze spelersgroep knettert het van energie.
Om het volkse karakter van de personages te onderstrepen, laat Arne Sierens zijn acteurs spelen in hun eigen dialect. Al dat Gents en West-Vlaams zorgt voor een sterke dosis authenticiteit. Met personages als “de hoer”, “de oude dokter” en “de vrouwenzot” ligt het stereotype op de loer, maar in Trouwfeesten En Processen weet men dat door de sterke doorleving overtuigend te omzeilen. Je gelooft in wat er gebeurt, je voelt erg direct mee met de personages.
Na de ijspiste bij Maria Eeuwigdurende Bijstand kiest Arne Sierens dit keer voor een circusopstelling: centraal een cirkelvormige piste met daarrond het publiek. Enerzijds heeft dit te maken met het rituele aspect dat Cie Cecilia het theater toewijst — theater als gemeenschapskunst — anderzijds verhoogt het ook de kracht van de directe speelstijl. Als toeschouwer zit je de acteurs zeer dicht op de huid. Dit biedt voor de spelers interessante mogelijkheden. Zo zijn de onderonsjes tussen de personages en met beperkte delen van het publiek erg komisch, maar je voelt je ook echt persoonlijk aangesproken, temeer omdat het publiek niet in het duister zit, maar net als de acteurs belicht is.
Zeer uitgebalanceerd wisselt het komische af met het tragische, dat onweerstaanbaar naar de keel en naar het hart grijpt. De verzoeningsscène tussen dokter Max en zijn dochter Estelle is een kippenvelmoment dat zijn weerga niet kent. Arne Sierens weet van zijn Trouwfeesten En Processen een groots volksfeest te maken waarin de identificatie met de personages optimaal is. Cie Cecilia brengt publieksvermaak, maar wel van het allerhoogste niveau.
Trouwfeesten En Processen is nog tot 31 maart op tournee in Vlaanderen. Voor data, zie de speellijst.