Music in Mind, Concertgebouw Brugge, donderdag 22 februari
2007
River of Donkeys zou een heuse ontdekking worden. We zouden
versteld staan. We zouden kennismaken met het best bewaarde geheim
uit de obscure hoekjes van de Belgische popmuziek. We zouden gapen,
we zouden joelen, we zouden het podium bestormen en de Brusselse
helden omarmen, kussen en feliciteren met hun doordachte, gedurfde
kunst. Wist u overigens al dat ze goed en veel bier serveren in het
café van dat concertgebouw in Brugge? Grote, schuimende pinten in
aimabele glazen, daar laat je je toch gewoon door verleiden? Helaas
sloeg het promotieteam van Music in Mind de bal aardig mis, al
konden zij natuurlijk niet weten wat een kersverse, ongeteste band
voor het publiek zou werpen.
River of Donkeys is het nieuwe elektronische popproject van Walter
Hus. Diezelfde Hus had al wat meer ervaring met het genre als
frontman van Maximalist!, maar heeft toch vooral veel brokken
gemaakt in de klassieke muziek. Nu wou hij zich dus vol goede moed
op de popmuziek werpen, ware het niet dat hij veel experimentele
kantjes behoudt en zeker niet conformeert. Zijn band bevatte dan
ook een trompet, sampler, viool en drums. Jawel, goede vrienden, we
hebben hier niet enkel drumsamples; iemand kwam met zijn
drummachine prutsen. Walter Hus zelf nam de vocals en het pianospel
op zich.
Het begon eigenlijk redelijk sterk, met een goede minimalistische
opbouw door de viool en live sampling. Het werd ook
onmiddellijk duidelijk dat Hus en zijn bende voor de theatrale
aanpak hadden gekozen. Er werd gegesticuleerd en gejubeld dat het
een lieve lust was. Ze probeerden ook het publiek te betrekken, wat
aanvankelijk ook goed lukte. Helaas begon het boeltje na het tweede
nummer op een tergend traag tempo te imploderen.
Het grootste probleem was waarschijnlijk de armoedige chemie tussen
de bandleden. Hoewel ze zich als geen ander leken uit te leven,
bleek het muzikaal echt niet te klikken. Vooral het gebrekkige
ritmegevoel bij de drummer en de verwarring die door zijn vaak
rommelige performance door de band golfde, was heel
storend. De rol van de trompet werd over het algemeen goed
ingevuld, maar dat kwam vooral door de vrijheid die aan dit
instrument werd gegeven. Het was de structuur eromheen die echter
vaak ineen zakte. Het was bij elk nummer eigenlijk gewoon wachten
op de cruciale misstap van de drummer of van sampleman Erik
Yaeger.
Over Yaegers deel in de set valt niet zo veel aan te merken; de
drumsamples die aan het synthetisch geklungel op het podium werden
toegevoegd, brachten vaak een hoorbare meerwaarde. Ook het live
samplen was over het algemeen effectief, al kon dat stukken beter.
Als je band dan moet terugvallen op deze elektronica en de
organische klanken eigenlijk in de minderheid zijn, is het
natuurlijk wel cruciaal dat de hardware het niet laat afweten.
Meerdere malen trad er lichte vertraging of “gestotter” op bij
Yaegers samples, en dit zorgde bijna voor totale chaos bij zijn
podiumgenoten.
Dan was er nog Walter Hus zelf, die vooral met zijn pianospel wist
te bekoren. De vocals, daar was dan weer vanalles mis mee. Ten
eerste is Hus niet bepaald een sterke zanger. Hij heeft een aardig
bereik, maar was die bewuste avond alvast allesbehalve toonvast.
Niet zo erg, ware het niet dat je Hus’ geleuter amper kon verstaan.
Hij mocht nog zo luid en hoog gaan als hij wou, de microfoon was
overduidelijk niet goed afgesteld. Toen Hus op de koop toe wat
verhaaltjes begon te vertellen, zakten we nog verder in onze zetel.
Dit alles bracht meerdere malen een kleinschalige exodus op gang,
en daar kwam nog bij dat een deel van de toeschouwers het gewoon
niet de moeite vond op te letten. Begrijpelijk.
“Nou moe, wat een tijdverspilling,” zaten we na dat concert toch
even te denken. Misschien kan River of Donkeys zich op termijn nog
herpakken, maar voorlopig maken ze een zeer onervaren en
ongestructureerde indruk. Het concertgebouw werd dus even gebruikt
als vrij podium, zou je kunnen zeggen. Gelukkig waren er nog die
pilsjes in het café.
