Drie groepen die elk op hun manier hun strepen al behoorlijk hebben
verdiend, stonden netjes naast elkaar te blinken op de
AB-programmatie van 12 december. Mono had Hitch een maand geleden
al eens uitgenodigd in de Cactus Club@MaZ. Met Madensuyu erbij werd
de dosis explosiviteit nog een stuk opgedreven. Van een duo naar
een trio naar een kwartet: zo simpel kan een programmakeuze
zijn.
Het nadeel dat het Gentse duo Madensuyu, dat naast The Mars Volta
toch wel ons favoriete duo moet zijn, door de spits te mogen
afbijten ondervond, was het geringe aantal toeschouwers (zeker de
volle 25 man bij het eerste nummer) en de tijdsbeperking. Gelukkig
voor de aanwezigen en de band was de ABBox tegen het einde van deze
zes nummers al behoorlijk gevuld met vele toeschouwers die evenwel
de twee nieuwe nummers hadden gemist. Drummer PJ Vervondel en
gitarist Stijn De Gezelle hadden er namelijk voor gekozen de avond
af te trappen met hun nieuw materiaal. ‘Fuck Fuck Fuck Fucking’,
volgens Vervondel een nummer over noten en ‘Right or Wrong’
brachten ons meer van het bij momenten geflipte geluid dat
Madensuyu op een indrukwekkende manier beheerst. Tijdens ‘Should We
Ever Fall’ mochten we even op adem komen, maar ‘Sugar On’ en vooral
‘Share a Lot’ toonden ons waarom Madensuyu een van de leukste
Belgische livebands van het moment is. Als het écht snel gaat, gaan
de twee als bezetenen te keer. Het is dikwijls ontzagwekkend om er
alleen al naar te kijken. Niet verwonderlijk dat we hier mét geluid
helemaal wild van worden.
Om van Gent naar Japan te vliegen, maakten we met Hitch eerst een tussenstop in
Kortrijk. Met de sterke opener ‘This Shallow Heart’ toonde dit trio
waar hun emocore voor staat: snedige, strakke en scherpe geluiden
waarbij de gitaren ons naar At The Drive-In brachten, de noise naar
Sonic Youth en de zang naar Girls Against Boys. De jongens hadden
er zin in, drummer Olivier Wychuyse haalde zijn beste smoelenwerk
boven en de AB kon dit powertoertje wel smaken. Zeven nummers
brachten ons een mooi, doch kort overzicht van de voorbije
verwezenlijkingen. Een succesnummer als ‘Nothing to Regret’ werd in
de kast gelaten, maar voltreffer ‘Escape From Squaresville’ van het
voorlaatste Trails Are Ablaze! kregen we wel naar onze
trommelvliezen geblazen. Vooral het stevige instrumentale slotstuk
bleek een ideale inleiding op de band die volgen zou.
Dat Madensuyu een sonisch slagveld kan aanrichten vol
stuiptrekkende lichamen en Hitch lekker venijnige indie-noise
serveert, wisten we al. De verwachtingen lagen dus het hoogst voor
de hoofdact, want in Dour ging het concert van
Mono gedeeltelijk de mist in door een publiek dat
vastberaden was om de fragiele accenten van de Japanners te laten
verdrinken in zat gelal. De sfeervol verlichte ABBox was dan ook de
locus mirabilis om revanche te nemen voor de halve
teleurstelling in het Waalse dorpje waar het gevaar voor stoflongen
niet denkbeeldig is. Deze keer mocht de waaierende gitaar van
opener ‘The Flames Beyond The Cold Mountain’ dan ook schitteren en
toen het publiek enkele bloedmooie gitaarnoten mocht opsnuiven,
leek een orgiescène als in Het
Parfum in de maak. De ogen gingen dicht en velen deinden
zachtjes mee op de melodieuze geluidsgolven die Mono creëerde. Toen
de noisestorm losbrak, werd de trance enkel geïntensifieerd en ‘A
Heart Has Asked For The Pleasure’ fungeerde dan ook als een
langgerekte vingerknip waarmee de hypnotiseurs van Mono het publiek
even op adem lieten komen.
Mono speelde niet enkel materiaal uit You Are
There, het mooiste klankschilderij dat dit jaar verschenen is.
Twee songs uit ‘Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And
The Sun Shined’ bewezen ook dat Mono het aurale spectrum tussen
Mogwai en Beethoven bewandelt. Prachtige melodieën werden
afgewisseld met smerige, soms iets te langgerekte feedbackmuren die
de sterretjes van de ABBox deden tollen tot ze een hemellichaam
vormden dat smeekte om meer. De Japanse astronomen bedienden ons
vooral op onze wenken met ‘Yearning’, het absolute hoogtepunt. De
stijl is bekend en voorspelbaar, maar wanneer de noise-vulkaan
losbarste, was er enkel plaats voor ontzag. Vooral de manier waarop
het infernale momentum zo lang werd volgehouden zonder langdradig
te worden, was impressionant. Ook ‘Moonlight’ werd mooi gebracht,
maar zonder de strijkers beklijft het nummer net iets minder dan op
plaat.
Met zes songs die verdwaalden tussen poëtische verstilling en
ijzingwekkende furie vertelde Mono in de ABBox een relatief kort
verhaal dat ons toch met een verzadigd gevoel de zaal deed
verlaten. Hoewel de postrock van Mono soms aanvoelt als een
stijloefening zonder veel lef, is de schoonheid ervan te groot om
daarover te zeuren. De noisestormen raasden nog harder dan op plaat
en de subtiele gitaarklanken gingen weinig of niet verloren in
opkomende of nagalmende dissonantie. Waar het New Yorkse feestje
van TV
On The Radio en We Are Scientists onlangs nog met een sisser
afliep, was deze avond een muzikaal crescendo dat niet
teleurstelde.
