Afgehakte ledematen en verminkte lijken in overvloed. Neen, het gaat hier niet om het journaal van zeven uur, maar om de nieuwe Olympique Dramatique. Veel geweld en minstens zoveel humor; Quentin Tarantino kan er nog een puntje aan zuigen.
Na het succes van De Krippel kiest Olympique Dramatique opnieuw voor de Britse schrijver Martin McDonagh met diens The Lieutenant Of Inishmore. Net als de overige delen van de trilogie — waarvan het derde voorlopig nog op zich laat wachten — speelt het zich af op de Ierse Aran Islands, waar het geweld van paramilitaire groeperingen hoogtij viert. McDonagh laat zich door bewegingen als de IRA inspireren en zet een stevige kritiek neer. Maar hij doet dit wel op een ontzettend geestige manier.
The Lieutenant Of Inishmore begint met een dode kat. Eigenaar van het dier is de alom gevreesde Padraic, vooral gekend om zijn meedogenloze folteringen van drugsdealers en ander gespuis. Hij komt terug naar zijn geboortedorp om uit te zoeken wie verantwoordelijk is voor deze brutale moord. Zelfs zijn eigen vader zou het met de dood moeten bekopen als hij de schuldige zou blijken te zijn. De vermeende INLA-bende zit Padraic echter gevaarlijk dicht op de hielen, en dan is er nog het meisje Mairead dat met Padraic mee naar het front wilt. Een uiterst explosieve mix van scheve personages.
De eigen vertaling die Olympique Dramatique maakte van Martin McDonagh is deze keer nog radicaler dan bij De Krippel. Niet alleen worden verschillende Vlaamse dialecten door elkaar gegooid, maar ook Frans, Engels en Duits maken hun entree. Hierdoor ontstaat een uniek taaltje dat zorgt voor de nodige verwarring, maar evenzeer voor de nodige humor. En eenmaal je de constructie ervan doorziet, begrijp je het even “fecking” goed als de Nederlandse moedertaal.
Het komische taalgebruik kan echter niet verhinderen dat de eerste helft van de voorstelling wat traag op gang komt. De verschillende personages moeten worden voorgesteld, en al gebeurt dit via absurde scènes waarin kattenlijken worden rond gezeuld alsof het om GB-zakjes gaat, toch worden de lachspieren nog te weinig gestimuleerd. Pas wanneer de zeven personages binnen eenzelfde scène met elkaar in de clinch gaan, begint het verhaal te rollen en is het weer volop genieten van het sprankelende spel van de acteurs. Zeker vanaf het muzikale intermezzo, krijgen we meer en meer het vertrouwde Olympique Dramatique te zien en drijft de langverwachte hilariteit boven.
Olympique Dramatique is een collectief dat spelplezier hoog in het vaandel draagt. Zowel de vaste spelers als de gasten — waarmee we ook al kennis maakten in De Krippel — genieten zichtbaar van elk woord, in welke taal of dialect dan ook. En dit komt sterk over op het publiek. De zin om op te staan en je op het podium mee uit te leven is groot. Al zijn de theaterdoorbrekende grapjes niet meer zo nieuw, en ook al heb je het fysieke spel van de acteurs al in eerdere voorstellingen gezien, met The Lieutenant Of Inishmore zet Olympique Dramatique wederom een dijk van een komedie neer. Er zijn niet veel gezelschappen in Vlaanderen die daar consequent in slagen.
Het Toneelhuis krijgt onder het nieuwe beleid van Guy Cassiers een stevige schoonmaakbeurt. Acteurs werden de laan uitgestuurd, jonge makers werden binnengehaald. Wayn Traub, Benjamin Verdonck en Lotte Van Den Berg timmeren al een tijdje stevig aan de weg, Olympique Dramatique sluit zich naadloos bij dit rijtje aan. Langzaam maar zeker begint het collectief een vaste waarde te worden binnen het Vlaamse theaterlandschap, en wat ons betreft mag dat nog lang zo blijven.
The Lieutenant of Inishmore is nog tot februari op tournee in Vlaanderen. Voor data, zie de speellijst.