The Beatles: Love
Een recensie van een ‘nieuwe’ Beatlesplaat. U weet waaraan zich te
verwachten: wat trivia op een hoop, een Lennonmopje hier en daar en
elke alinea een tweetal keer in kapitalen dat The Beatles de beste
band op de planeet waren, zijn en zullen zijn. Sorry. U zal elders
moeten surfen om dergelijke zaken te lezen. ‘Love’ blijkt namelijk
niet in dergelijk rigide structuur te vangen. Integendeel, de
eerste vier beluisteringen van de plaat lieten telkens weer een
verschillende indruk na. Conclusie na meer dan vijf luisterbeurten:
uitstekend, want het zijn The Beatles; gewoontjes, want weinig
nieuws onder de zon.
De songs op ‘Love’ zijn wat men in het DJ-milieu mash-ups
noemt: verschillende tracks die door elkaar zijn gegooid en zo een
nieuw nummer vormen. De broertjes Dewaele toonden de wereld hoe het
moet op ‘As Heard on Radio Soulwax’. Een tweetal jaar geleden paste
Danger Mouse het procédé toe op de Fab Four’s ‘The White Album’
door het te mixen met het ‘Black Album’ van rapper Jay Z. Twee jaar
na dit veelbesproken ‘Grey Album’ is er nu dus een officiële
mash-up van de Liverpudlians. Originele Beatles-producer
George Martin en zijn zoon Giles mochten met het materiaal aan de
slag, maar misschien hadden ze Stephen en David beter ook even
uitgenodigd daar in de Abbey Road Studios, want veel nieuwe nummers
vallen er niet te ontdekken.
‘I Am the Walrus’, ‘Yesterday’, ‘Lucy in the Sky with Diamonds’,
‘Come Together’, en ‘All You Need Is Love’: elk van deze nummers
kent een fijne overgang, een leuk toetertje of belletje extra maar
niks om je van je stoel omver te blazen. Het opblinkwerk zorgt er
weliswaar voor dat de muziek voor de doorgewinterde Beatlesfanaat
bij de eerste luisterbeurt heel fris klinkt. Maar gaandeweg vraag
je je bij sommige nummers toch af of er überhaupt iets is veranderd
buiten het remasteren. Ok, er werd voor pakweg ‘Yesterday’ gebruik
gemaakt van een andere versie, een zoveelste studiotake die de
officiële release niet haalde, maar daarvoor hebben we al de
Anthology-reeks, weet u wel…
Gelukkig vallen er toch ook een aantal verrassende ontdekkingen te
doen op ‘Love’; het zevende nummer bijvoorbeeld. De manier waarop
de arrangementen van ‘Drive my Car’ blijven doorlopen en overgaan
in de strofe van ‘What You’re Doing’, met daartussen de solo van
‘Taxman’, gevolgd door een stuk refrein van ‘The Word’ en dan nog
eens die beep beep, beep beep yeah van alweer ‘Drive my
Car’: geniaal! Helaas wordt het nummer gevolgd door een wat
goedkope versie van het minder bekende ‘Sun King’: sorry, maar van
een omgekeerde vocalpartij kijkt men in de eenentwintigste eeuw
niet meer op, George.
Heel fijn is dan wel weer ‘Strawberry Fields Forever’: de eenvoud
waarmee het nummer begint – losse akkoordjes op gitaar – en dan
overgaat naar het refrein via de gekende hawaiiaanse slide, maar
iets luider nu, zonder al helemaal los te barsten. De uitbarsting
wordt namelijk gereserveerd voor het einde: de hele rimram aan
blazers, opgesierd met een klankentapijtje aan stukjes klavecimbel
uit ‘Piggies’ en fragmenten van Beatles-songs her en der. Ook
‘While My Guitar Gently Weeps’ kreeg een puik nieuw kleedje. Martin
voegde een schitterend vioolarrangement (niet zeemzoeterig, we
zweren het!) toe aan een uitgeklede versie van dit nummer met enkel
Harisson op gitaar. De tracks daarná mag u dan weer gerust
overslaan: ‘A Day In The Life’ klinkt stukken beter in de originele
versie, ‘Hey Jude’ is gewoon wat ingekort, ‘Sgt. Pepper’s Reprise’
klinkt rommelig en ‘All You Need Is Love’ is ongewijzigd.
Hier en daar valt er op ‘Love’, wel een snoepje te rapen, maar veel
te weinig om onze honger naar kakelvers materiaal te stillen.
Wellicht halen wij vanaf volgende week enkel nog de originele
back-catalogue van de Fab Four boven en spelen we slechts af en toe
nog eens nummertje zeven of tweeëntwintig uit ‘Love’ als appetizer.
Maar goed, dat neemt niet weg dat de volgende uitspraak nog steeds
staat als een huis: The Beatles waren, zijn en zullen altijd de
beste band ooit blijven.
