U hebt het misschien nog niet in de mot, maar de Brusselse en
Waalse indiepop is aan een opmars bezig. Gesteund door het succes
van Girls In Hawaii van alweer een paar jaar geleden, liet
het Waalse 62TV Records met het debuut van The
Tellers al een positief signaal horen. Ook Minerale maakt de
sprong over de taalgrens en probeert zich een positie te veroveren
op de kleine markt van de Nederlandstalige muziekliefhebbers. Dat
er oor is naar het nieuwe geluid uit dat ‘andere’ landsgedeelte
bewijst het recente, uitverkochte optreden, samen met diezelfde The
Tellers, in de AB Club. Dat kunnen toch nooit allemaal Walen
geweest zijn?
Minerale, begonnen als Tous Les Dimanches, ontstond in Le
Botanique zelf, waar een gesmaakt voorprogramma voor Alfie het
geloof in eigen kunnen danig vooruithielp. We spreken januari 2004.
Intussen heeft de Brusselse groep, met vier jongens die opgroeiden
in de banlieues van de hoofdstad, een tiental keer op de
affiche van de Botanique gestaan én bewezen ze hun capaciteiten
twee maal op Dour. Een eerste ep had er eigenlijk vorig jaar moeten
zijn, maar niet helemaal tevreden met het eindresultaat, besliste
de band die eerste release achter slot en grendel te stoppen en
zich te concentreren op een langspeelplaat.
PureFM, het Franstalige Studio Brussel, plaatste de eerste single
‘Eyes Eyes’ in de high rotation list. Studio Brussel, het échte
Studio Brussel, volgde het voorbeeld van de alternatieve zender en
gunde Minerale met ‘Millionaire’, de tweede single, een kans voor
Vlaamse oren. Dit ongetwijfeld tot grote opluchting van de vier
Franstalige Brusselaars, want weinig gelijkaardige bands kregen
dezelfde mogelijkheid. Dat ‘stubru’ niet toehapte bij ‘Eyes Eyes’,
heeft er wellicht mee te maken dat deze niet tot het betere werk
van Minerale behoort. Het Franstalige accent is niet los te denken
van de zang van Jack Redwood. De song behoort tot het tragere werk
van de indiepopformatie en bevat te weinig body om ons volledig mee
te krijgen. Enkel het leuk en aanstekelijk deuntje verklaart het
radiopotentieel. Geef ons dan toch maar ‘Millionaire’, het eerste
echt geslaagde nummer op ‘Shrines’. De strofes zijn op zich niet zo
speciaal en ergens hoor je Flip
Kowlier in de stem van Redwood, toch wanneer hij lager zingt,
maar het refrein heeft alles mee: de distortion, de versnelling, de
stemverhoging en de frisse melodie die een halve dag, op de duur
tot vervelens toe, in je hoofd kan blijven zweven. Met de obligate
themawijziging in de tweede helft komt het nummer zelfs even in het
vaarwater van Keane terecht.
‘Razor Blade’ geeft met de sample “Sometimes a song is a good
way to get rid of your anger” aan wat hier van belang is. Maak
u echter geen illusies: de grenzen van de brave indiepop blijven
gerespecteerd en enkel een wat opgenaaide gitaar doet vermoeden dat
hier met frustraties wordt afgerekend. Deze afrekening behoort
niettemin bij het beste van wat Minerale laat horen en brengt bij
momenten grote gelijkenissen met het zoete Mercury
Rev naar boven. Het enige nummer dat een beetje buiten de
lijntjes kleurt en dat meteen tot de top drie van ‘Shrines’
behoort, is afsluiter ‘Ignore Me’, dat aanvankelijk de richting van
een piano/gitaarballade opgaat, maar iets verder verrast door een
tweede man door het nummer heen te laten praten. Wanneer de drummer
in de tweede helft van het tempo de hoogte injaagt, begint de
gastzanger zowaar te rappen.
Het aan ‘Sister Dew’ van dEUS
schatplichtige piepend geluid dat door ‘Gardens of Hell’ kronkelt
als een darm in uw onderbuik, helpt om het angstaanjagende sfeertje
op te roepen dat de sterveling voor de hel heeft geschapen. Het is
een muzikaal interessant nummer dat een hoogtepunt mist en daarom
wat te lang is uitgevallen.
Neen, dit viertal slaagt er met ‘Shrines’ niet in hun labelgenoten
Girls In Hawaii te evenaren. Dit neemt niet weg dat ze ons een fris
en gevarieerd debuutalbum voorstellen. Met Minerale steken
Franstalige Belgen nog maar eens de hand uit naar Nederlandstalige
luisteraars. Neem ze gerust aan en doe dat maar met onze
groeten!
