Een nieuw theaterseizoen en meteen zwaar geschut: Ramsey Nasr, Jan Decleir, Els Dottermans, Muziektheater Transparant en last but not least Wolfgang Amadeus Mozart in één voorstelling. Dat moet stof doen opwaaien. Op het kleine briesje van de airconditioning na bleef het echter windstil.
In Mozarts opera Die Entführung aus dem Serail reist de Spaanse edelman Belmonte naar het paleis van de Osmaanse heerser Bassa Selim om zijn geliefde Konstanze uit diens harem te bevrijden. Het plan om de dame en haar gevolg te ontvoeren, wordt echter verijdeld door Osmin, de bewaker van de harem, en het viertal moet voor Bassa Selim verschijnen. Die toont echter zijn goed hart en laat hen gaan, waarna hij met lofbetuigingen wordt overladen. Mozarts opera was voornamelijk een verheerlijking van het absolutisme, gezet in een oriëntaals sfeertje. Ramsey Nasr legt de nadruk echter vooral op de verschillen tussen Oost en West.
Wanneer iemand als Ramsey Nasr een dergelijk groots en actueel thema aansnijdt, zou je verwachten dat hij dit met een frisse, scherpe blik doet. Helaas vertelt hij ons enkel wat wij al jarenlang weten: het verschil tussen de "Oosterse" en "Westerse" mens berust vooral op uiterlijkheden en stereotypering. Hooguit plaatst Nasr hier en daar een kritische kanttekening, maar het blijft bij losse flodders. In ieder geval toch bij het publiek dat naar Nasrs opera komt kijken. Hadden er Marokkaanse hangjongeren in de zaal gezeten, dan had er misschien een interessante en positieve dialoog kunnen ontstaan. Onder de toeschouwers echter voornamelijk blanke kunstliefhebbers, die de politiek correcte houding van dit stuk al lang hebben geïncorporeerd en hier niets meer uit kunnen leren.
De boodschap van Een totale Entführung is wat overbodig, maar dat betekent niet dat de voorstelling niet weet te boeien. De wijze waarop gesproken scènes afwisselen met de Duitstalige liederen van Mozart en hoe de rollen worden ontdubbeld en gespeeld door een zanger en een acteur is niet nieuw, maar blijft wel entertainend. De Arabische toets van componist Wim Henderickx — met als hoogtepunt de toegevoegde aria van de Marokkaanse acteur Najib Cherradi — geeft Mozarts muziek een frisse klank. En de gespeelde scènes zijn vaak erg komisch met een overtuigende neiging naar slapstick.
Genadeloos onderuit gaat echter actrice Els Dottermans. Haar eerder bewezen acteertalent wordt volstrekt niet aangesproken. Het enige wat Dottermans doet, is huilen. En een keertje boos zijn. Maar dit speelt ze alsof ze net uit een soap is weggeplukt: erg teleurstellend. En haar zingende tegenhanger Rena Granieri doet het al niet veel beter, met haar stroeve bewegingen en mimiek. Veel leuker is het kijken naar het duo Annet Malherbe en Selma Harkink. Zowel de actrice als de zangeres smijten zich in de rol en walsen zo over het publiek. Hetzelfde doet de West-Vlaamse zanger en acteur Stefaan Degand met verve. Ook Tom Dewispelaere zorgt hier en daar voor een komische noot, al doet hij eigenlijk niets meer dan zijn personage uit de laatste voorstelling van het collectief Olympique Dramatique herhalen.
De afwisseling tussen klassieke muziek en kolderhumor zorgt voor een boeiende avond, en als vertaler van de Duitse teksten levert Ramsey Nasr goed werk. Helaas verzuipt de voorstelling in een weinig boeiend thema en het weinig overtuigende acteerwerk — waaraan zelfs grootmeester Jan Decleir ten prooi valt. Grote namen dus, maar weinig stof tot nadenken.
Een totale Entführung is nog tot 26 oktober op tournee in Vlaanderen en Nederland. Voor data, zie de speellijst