Corruptie is het machtigste wapen dat er bestaat. Veelbelovende beeldenstormers verwerven dankzij blinde passie en ongekend talent een plaats tussen de volgevreten papen en heren van stand met als enige doel de augiasstal uit te mesten. Maar wie zijn handen kan leggen op de vetpotten, treedt al snel de grote poort van decadentie binnen, met alle gevolgen van dien.
De laatste teleurstelling in een lange rij van beeldenstormers met maten is ongetwijfeld Pharell Williams. Ooit baanbrekend als de helft van het producersduo The Neptunes, is zijn laatste solo-uitstap zonder meer zwak te noemen. De zoveelste held valt van zijn sokkel omdat hij, op zijn lauweren rustend, geloof/de nog steeds tot grootsheid in staat te zijn. Maar aan de poorten staan nieuwe, jonge en hongerige wolven te wachten om zich te goed te doen aan wat daarachter verscholen ligt. Hun gehuil klinkt dan ook als muziek in de oren.
Een van die jonge wolven is Scott Da Ros die op …One Kind Of Dead End een verbluffende hoeveelheid aan stijlen tentoon spreidt. Op vijf instrumentale tracks na werkt Da Ros met gastrappers die hem op zijn verzoek een a capella-opname bezorgde, waarna hij op basis van hun raps een track opbouwde. Endemiks bekendste rapper Bluebird (o.a. Gunporn) is op niet minder dan vier tracks aanwezig: het verontrustende "Monster Mashout" koppelt electro aan ambient en speelt met een onderhuidse stilte, in "Labyrinth is de electro-invloed nog steeds prominent. Op deze track krijgen ze hulp van de Japanse Yskee, wiens staccato-stijl mooi aansluit bij Bluebirds declarerende manier van rappen.
Op "Humans Bury Deep" komt Sole het duo versterken, de minimale electro/hiphoptrack geeft aan beide rappers vrij spel. Het haast volledig instrumentale "Silence And Circles" duurt niet minder dan tweeëntwintig minuten en tast de grenzen van de geluidsexperimenten af, Bluebird komt als toevallige chroniqueur even langs. In het door violen gedragen "No Second Change" wordt handig gebruik gemaakt van stemsamples, net zoals in "Similar Minds" dat een dreunend ritme verkiest. Het door krautrock en electro geïnspireerde "Dilshad And Tohti By A Frozen Lake" zweert dan weer bij een duistere sfeer waar enkele drumslagen nu en dan de "stilte" doorbreken. "This Great Evil" vertrekt opnieuw van stemsamples maar laat ook ijle drums toe.
Een sfeer van onbestemde angst loopt als rode lijn doorheen de nummers, ook in "Pre Apocalyptic, Post Boredom Stress Syndrome" wordt immers gerefereerd naar de unheimliche sfeer die zo kenmerkend is voor oude Britse Hammer Horrorfilms (waaruit waarschijnlijk verschillende samples geplukt zijn). "Painted Roses" klinkt dankzij de lome rap van Ghettosocks als een kruising tussen laid-back hiphop en minimale electro. Die hiphopinvloed is veel duidelijker te horen in de aan DJ Krush schatplichtige track "What You Wahn Be" waarin Tweetch !Zown de raps voor zijn rekening neemt.
Op "1912 ’till Infinity" wordt dan weer gerefereerd naar de "countryhop" van Buck 65 dankzij een ukelele en de redneck raps en zang van Jdwalker, Sontagio en Elijah. Start "Outline Of A Valentine" nog als avanthop, dan neemt Filkoe 176 het nummer al snel mee naar onbekend terrein. Gelukkig brengen K the i????? en Apt op "Oceans Split In Half" de luisteraar terug naar vertrouwde gronden dankzij de richtlijnen en scratches van Killa Jewel. Ook het tergend slopende "Art Of Rejection" met Dave Pall klinkt duister maar vertrouwd.
Op …One Kind Of Dead End valt in enkele nummers nog duidelijk de invloed van grotere namen te horen maar Scott Da Ros weet op het geheel zozeer zijn eigen stempel te drukken én zich te omringen met andere vaak onbekende maar uiterst getalenteerde namen, dat het niet meer dan een kwestie van tijd kan zijn vooraleer ook hij toegang tot de vetpotten krijgt. Laat ons hopen dat de poorten stevig genoeg zijn, er is al genoeg talent verloren gegaan.
