Hoewel reünies een uitvinding van een boze macht zijn om muziekfans allerhande te laten verlangen naar vervlogen tijden en gloriën, weet er soms toch een groep een doorstart te maken die een zware indruk nalaat, zoals Dinosaur Jr bijvoorbeeld. Hun kruising van pop en noise liet de toeschouwers na afloop trillend van opwinding de zaak verlaten.
In de tijd dat de dieren nog spraken, of toch onder invloed van chemicaliën van slechte kwaliteit die indruk gaven, was Dinosaur Jr een van de invloedrijkste gitaarbands op deze aardkloot. De groep rond J Mascis effende mee het pad voor groepjes als Nirvana en aanverwanten. Zelf overleefde de band zichzelf amper. Na drie platen implodeerde hij en werd het een veredeld soloproject van Mascis.
Vorig jaar gebeurde plots het ondenkbare en verschenen Mascis, Murph en Lou Barlow samen terug op het podium. Waar andere groepen in geval van een reünie doorgaans slechts een schim zijn van wat ooit was, doet Dinosaur Jr vriend en vijand al een jaar sprakeloos toekijken. De groep heeft de draad terug opgepikt waar die ruim anderhalf decennium eerder neergelegd was, zij het dan zonder de haat en woede die er toen tussen de muzikanten hing.
Het is lichtjes verbijsterend Dinosaur Jr op een podium te zien, met leden die tussen de nummers door doodleuk beginnen te jammen op een rif die door Mascis of Barlow wordt aangedragen, wetende dat eind jaren tachtig Murph al slaapwandelend Barlow bijna naar de andere wereld hielp en deze laatste Mascis nog voor de rechtbank gesleept heeft.
Dinosaur Jr heeft overduidelijk de spons over het verleden gehaald en staat sterker dan ze ooit stonden. De muzikale tornado die het trio in Petrol ontketent, is ongezien en van een kracht die aantoont dat de band, zelfs met songs die bijna twintig jaar oud zijn, moeiteloos een hele generatie jonge bands overschaduwt. Vanaf de eerste seconde blaast Dinosaur letterlijk het publiek omver. Dit zijn drie muzikanten die hun instrument door en door kennen: Murph zorgt voor een solide basis met drumpatronen zo strak dat er geen speld tussen te krijgen is, Barlow gaat te keer op zijn bas als wil hij het instrument op een zo pijnlijk mogelijke manier om zeep helpen en Mascis, wel, Mascis is god, zoals Sonic Youth eind jaren tachtig al wist.
Mascis, meer whatever kan een mens niet uitstralen, zet met meesterlijk gitaarspel en zijn meeslepende lijzige stem meer neer dan alleen een overweldigend rockconcert. De man bouwt met songs als "Little Fury Things", "Bulbs Of Passion", het onsterfelijke en alles verwoestende "Sludgefeast" en een heerlijk "The Wagon" een gitaarwalhalla en geeft het publiek een gevoel van ultieme vrijheid.
Hoewel de groep ontzettend luid speelt — verscheidene toeschouwers liepen met de handen tegen hun oren gedrukt naar buiten —, blijven de songs overeind in de geluidslawine. Alleen het van The Cure geleende "Just Like Heaven" wordt aan flarden gespeeld en is slechts te herkennen door de geniale openingszin "show me how you do that trick, the one that makes me scream, she said", een vraag die je evenzeer aan de leden van Dinosaur Jr zou willen stellen na dit concert.
Er valt eindeloos te discussiëren over de zin en onzin van reünies, maar wat Dinosaur Jr in Petrol heeft neergezet, overstijgt deze discussie. De groep mag dan voorlopig teren op oude songs, hun concert was allesbehalve een sentimentele blik naar vervlogen tijden. Dinosaur is springlevend en de passie waarmee deze culthelden hun nummers brengen, doet het beste vermoeden voor het nieuwe werk dat op komst zou zijn. In afwachting van het verschijnen daarvan, proberen wij alvast ons gehoor terug te krijgen.
