Faster Pussycat! Kill! Kill!.Voor wijlen Russ Meyer was de vrouw duidelijk geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Psapp benadrukt met zijn fascinatie voor katten echter een meer lieflijke visie op de diertjes. Maar net zoals de beestjes zelf, blijft ook deze muziek verraderlijk.
Het Londense duo Carim Clasmann en Galia Durant bracht na een resem e.p.’s en mini-cd’s in 2005 het debuut Tiger My Friend uit. De mix van speelse melodieën gebracht met een haast kinderlijk klinkend instrumentarium en een onbegrensde naïviteit wist meerdere harten te charmeren. Nu het cynisme en het introverte nihilisme van weleer baan ruimden voor een speelser en naïever escapisme, kwam Tiger My Friend speels aangerend.
Psapp houdt niet echt van veranderingen. Dat opvolger The Only Thing I Ever Wanted dan ook een album lang uit hetzelfde vaatje tapt, mag niet verwonderen. De albumcover toont enkele katachtige wezens die zich rond een piano scharen en hoewel de tekening een spel van zwart en wit is, straalt ze geen enkele dreiging of gevaar uit. Psapp wil in de eerste plaats inspelen op het kind in elk van ons, en ook al kruipt er hier en daar toch een meer bittere ondertoon in de teksten, het blijft allemaal vooral heel onschuldig klinken.
"Hi" komt toepasselijk binnengewandeld en laat een opwindend doch lichtjes irriterend ritme steunen op a poor man’s redneckblues. Durant klinkt als vanouds krols en laat haar soms monotoon klinkende zang rustig meedeinen op het allesbepalende tempo. Nu en dan valt een onverwachtse uitval te bespeuren maar de klauwen blijven netjes ingetrokken. "King Of You" borduurt verder op de thematiek door voor een dominerende melodielijn te kiezen die af en toe met stoorzendertjes doorbroken wordt, maar die toch vooral als vehikel voor Durant dient.
"This Way" smijt er enkele violen tussen, maar met "Needle And Threat" wordt teruggegrepen naar de oude formule. "New Rubber" zweert dan weer bij de gestoorde geluidjes, maar hier valt de groep vooral door de mand. Het ritme steunt op die irritante geluidjes en Durant lijkt er zelf ook niet meer in te geloven, al weten de stiekem binnengesmokkelde vioolpartijen de hele song — inclusief Durant — toch nog op te tillen. "Tricycle" toont evenwel overtuigend aan dat ook met een stortvloed aan bizarre geluidjes boeiende dingen gemaakt kunnen worden.
Na wat ronddraaien en zoeken nestelt het album zich dan ook op de schoot van de luisteraar: "Hill Of Our Home" klinkt zacht en rustgevend: een poesje wandelt ietwat onzeker over een piano, enkele borstels strelen de drums en Durant meet zich haar meest verleidelijke pose aan. Met het meer onrustige "The Words" worden de klauwen zichtbaar, al blijft het beestje onschuldig spinnen. Op "Eating Spiders" wordt voor een klassiekere aanpak gekozen, maar de twee hoogtepunten zijn zonder meer het naakte "Make Up" (Durant begeleid door een piano) en het dromerige "Upstairs" dat de kamer hautain verlaat.
The Only Thing I Ever Wanted is een indringer die u best even de tijd geeft om aan te wennen. Dit is een wispelturig album geworden dat zich niet zomaar gewonnen geeft: de ene keer veeleisend en haast irritant, maar op andere momenten poeslief en heel aaibaar. Zoals katten zelf dus.