Toen het dan eindelijk 1984 werd, was er geen Big Brother te bespeuren. Pas met het ontstaan van reality tv kwam Orwells beangstigende creatie gevaarlijk dichtbij. In het dagelijks leven maken we ons dan ook meer zorgen om onze linkerteen dan om een fatalistisch doemscenario, althans dat is wat Over Morgen laat blijken.
Voor haar nieuwe voorstelling ging Laura van Dolron, geïnspireerd door George Orwells schrikwekkende toekomstvisie in de klassieker 1984, op zoek naar de nachtmerries die ons in deze tijd bezighouden. Drie personages zitten elk in hun eigen ruimte en klagen over dingen die van links naar rechts door hun hoofd schieten. Behalve het isolement blijkt de toekomst niet zo dramatisch beangstigend, het valt juist op hoe iedere dag zowel op de vorige als op de volgende lijkt en hoe de dagelijkse zorgen slechts speldenprikjes zijn bij de miserie elders in deze wereld. De toekomst zoals Laura van Dolron ze presenteert is geen utopie, maar ook geen doemscenario. Het is een persoonlijke visie op een leven zoals zijzelf en vele anderen het leiden. Een leven waarin we zowat alles onder controle hebben, behalve onze emotionaliteit. De teksten en beelden zijn niet groots van opzet, maar intiem, waarachtig en herkenbaar.
Toch blijft het theater, gelukkig. De rake observaties die aan de basis liggen van de erg persoonlijke verhalen worden afgewisseld met hilarische anekdotes, wellicht niet allemaal waar gebeurd, maar met sterke wortels in de realiteit. Zo krijgen we vroeg of laat allemaal wel te maken met mensen op de trein die ons voor eender welke kleinigheid afsnauwen; omdat we de deur na ons bezoek aan het toilet niet hebben gesloten bijvoorbeeld. Meestal laten we het over ons heen komen en keren terug naar onze veilige plek bij het raam, maar niet zo bij Laura van Dolron. Eén van haar personages wil aanvankelijk hetzelfde doen, maar bedenkt zich en besluit een poging te wagen de wereld te verbeteren. Dit stuit echter op een muur van weerstand en uiteindelijk verprutst de tragische held het bij de hele wagon.
In haar werk heeft Laura van Dolron een eigen theatervorm gevonden, die opnieuw terugkeert in Over Morgen. Haar personages zijn van vlees en bloed, zo overtuigend dat er twijfel ontstaat over wat geschreven is door van Dolron en wat vanuit de acteurs zelf komt. Ondanks het feit dat zij anonieme karakters spelen, weten de drie spelers toch hun eigen identiteit op het podium te bewaren. Zonder zich te verliezen in al te diep ingeleefd spel, weten zij de teksten erg dicht bij zichzelf te houden.
Anders dan bij eerdere voorstellingen, zoals Existential Makeover of In The Prime Of Their Lives, is dat deze keer geen bekende figuren uit de wereldgeschiedenis ten tonele worden gebracht. Waar eerder fictieve dialogen werden aangegaan met Jean-Paul Sartre, John Lennon of president Kennedy wordt nu nog slechts een enkele keer met een anoniem tweede personage gesproken. Dit maakt de geslotenheid van elk van de karakters in zijn of haar wereld nog groter.
Over Morgen is vooral een voorstelling waar je vrolijk van wordt. Als puntje bij paaltje komt, hebben we eigenlijk weinig reden tot klagen. De ene dag gaat over in de andere, met hier en daar de nodige zorgen, maar de mens is sterk. We blijven overal overheen klimmen, totdat het genoeg is geweest en het afgelopen is. Een goed gevoel is het enige wat dan nog overblijft. Verlaten met de glimlach: het leven — zoals het zou moeten zijn — en Over Morgen – precies zoals het is.
Over Morgenis nog tot 6 mei op tournee in Nederland, in Vlaanderen is de voorstelling op 20 april te zien in het Stuk te Leuven. Voor overige data, zie de speellijst.