Zelden zo uitgekeken naar een festival als naar de afsluitende dag
van het Domino-festival. Want zondag 16 april was wel degelijk een
festival: een 2000-koppig publiek kon zich laven aan de
oorverdovende weemoed van Mogwai, maar niet zonder vooraleerst een
aantal minder bekende, maar beloftevolle bands te leren kennen. De
muzikale Indiana Jones in ons kon zich volledig laten gaan.
De muzikale ontdekkingstocht ving aan met Grails. Het
instrumentale kwintet uit Oregon kreeg slechts 25 minuten de tijd
om zich te bewijzen en wanneer je uitblinkt in traag opgebouwde
soundscapes à la GY!BE is dat uiteraard veel te weinig. Toch bracht
de band het er niet onaardig van af: de oosterse ritmes die in het
postrockgeluid verweven waren, sloegen aan en tijdens de climaxen
ging het volume al aardig de lucht in. Grails droop wat
teleurgesteld af vanwege de ingeperkte setlist en bij ons heerste
een gelijkaardig gevoel. We hadden graag nog wat meer willen horen
van dit getalenteerde gezelschap.
Akron/Family kreeg meer tijd toebedeeld en maakte daar
dankbaar gebruik van. Al het goede dat op basis van hun debuut en
het split-album met Angels of
Light over de band werd verteld, maakten ze meer dan waar. Net als
op plaat vermengden deze bebaarde gekken smerige gulpen noise met
elektronica, zacht gitaargepluk en vooral prachtige vocale
harmonieën. Wanneer ze alle vier hun keel opentrokken, was het
resultaat ronduit magisch. Absoluut hoogtepunt was ‘Future Myth’,
dat op gang werd getrokken met een zangpartij die in een loop
verder bleef zinderen, om dan uit te monden in een prachtige
tempowisselling. Ook fascinerend waren het vreemde gebrabbel en de
imitaties van vogelgeluiden waarmee de songs bij momenten
gelardeerd werden. Nog nooit was het epitheton ‘geniale gekte’ meer
van toepassing op een groep als op Akron/Family. Soms speelden ze
als psychiatrische patiënten van wie hun dwangbuizen backstage al
klaarlagen en die, alvorens weer afgevoerd te worden, alles uit de
kast wilden halen. Een schitterend optreden!
Over psychiatrische patiënten gesproken: na Akron/Family was het de
beurt aan Wolf Eyes. De industriële noisecore van dit trio
was het meest extreme en drastische dat er deze avond te beleven
viel. “This is how we celebrate Easter in Michigan“, klonk
het, waarna een sound als een dodenmars de zaal werd in gespuwd.
Elektronisch vermangelde noise, subbassen die elke vezel in je lijf
deden trillen en hysterisch gekrijs: voor de enen zal Wolf Eyes
geniaal zijn vanwege hun lak aan alle conventies, voor anderen
(count us in!) is dit een onbeluisterbare, ranzige brok
lawaai die eerder lachwekkend is dan geloofwaardig. Moest er in
‘The Fast Show’ een noiseclub bestaan in plaats van een jazzclub,
dan zou Wolf Eyes op het programma staan.
Nee, geef ons dan maar 65daysofstatic. Ook vaak loeihard,
maar wel met gevoel voor ritme en opbouw én met een fantastische
drummer in hun rangen. Hun Venetian Snares meets Mogwai-sound
imponeerde (hoewel ze moeten opletten dat het geen uitgemolken truc
wordt) en de ene splinterbom na de andere werd de zaal in gegooid.
De drive waarmee deze jonge snaken speelden, sprak tot de
verbeelding. Zo was het leuk om de bassist in de gaten te houden,
die tijdens rustige passages al stond te huppelen om er dan weer
keihard in te vliegen. Zonder meer een knaller van formaat!
Scotland’s finest zijn Celtic-fans en dat zullen we geweten
hebben. Mogwai kwam op in een groen-wit trainingspak en kort
daarna zette Barry Burns de prachtige pianopartij van ‘Auto Rock’
in. Drums zwollen aan en de eerste immense geluidsmuur was een
feit. De Schotten hadden de setlist van onze dromen samengesteld
want onze twee favorieten van Happy
Songs for Happy People passeerden de revue. Door een verkeerd
gestemde gitaar werd de intro van ‘Hunted by a Freak’ nog
afgebroken (wat luide reacties van het publiek tot gevolg had, die
een glimlach op het gelaat van Stuart Braithwaite toverden), maar
daarna ontvouwde de song zich in al zijn mysterieuze grootsheid.
Van hetzelfde niveau was ‘Ratts of the Capital’, met een finale die
nog een pak indrukwekkender was dan op plaat. Gedurende het hele
optreden zat het geluid perfect: erg luid maar zuiver
tegelijkertijd. Dat bewezen ook de versies van ‘Friend of the
Night’ (alweer met een sublieme pianopartij van Burns) en ‘Glasgow
Mega Snake’. Naast nummers uit ‘HSFHP’ en Mr. Beast schudden de heren van Mogwai
ook nog twee klassiekers uit hun mouw. Op de noise-eruptie van
‘Like Herod’ waren we nog enigszins voorbereid, maar wanneer
‘Mogwai Fears Satan’ zijn duivels ontbond, sprongen we toch een
paar centimeter in de lucht. Voeg daarbij nog een slepend ‘We’re No
Here’ en dan weet u dat onze gehoorwegen behoorlijk geteisterd
werden. Maar wanneer de melodieën die aan de noise voorafgaan of
ermee gepaard gaan zo pakkend zijn, laten we ons maar al te graag
sonisch molesteren.
De sound van Mogwai stond als een huis en vormde de perfecte
afsluiter van een indrukwekkende avond. Hopelijk volgend jaar een
even mooie editie met alweer fantastische acts uit de marge van de
muzikale genialiteit. Kurt Overbergh mag alvast zijn borst natmaken
om volgend jaar nog beter te doen.
