Het schijnt een trucje te zijn van de organisatoren van grote festivals: enkele maanden voor het festival in kwestie een van de onbekendere namen een clubconcert laten spelen, zorgen dat er wat buzz is rond die show, zodat het aanbod de vraag naar kaarten niet kan volgen. Wie zaterdag in de Botanique naar The Kooks ging kijken, kan getuigen dat het werkt. Wij willen deze band zeker en vast nog eens aan het werk zien.
Onaangekondigd een sterk voorprogramma voorgeschoteld krijgen, het is iets dat te weinig gebeurt. Wees dus maar zeker dat we afgelopen zaterdag uit ons dak gingen toen The Big Hatband totaal onaangekondigd een ijzersterke set neerzette op het podium van de Rotonde. De vier snaken van de Schots-Belgische groep vormden een mooie lijn vooraan het podium en staken hun voorliefde voor sixtiespunk niet onder stoelen of banken.
Nog geen half uur duurt de set van The Big Hatband, en in die tijd passeren een dozijn nummers de revue, inclusief een song die verdacht veel aan iets ouds van David Bowie doet denken, maar van zoveel gitaargeweld voorzien is dat we niet met zekerheid durven stellen of het nu een cover of een grap is.
Mocht het na The Big Hatband afgelopen geweest zijn, we zouden er vrede mee gehad hebben. Het is dan ook bang afwachten hoe The Kooks zullen terugslaan na zo’n sterke supportact. Zonder al te veel moeite steken die echter de Rotonde in hun zak. Het publiek gaat verbazend genoeg al zowat door het lint wanneer de groep nog maar opkomt.
Ligt het aan het hypegedrag waar de groep in thuisland Engeland mee te maken had of is er echt sprake van Kooks-mania? Het eveneens piepjonge gezelschap opent met het semi-akoestische "Seaside", tevens openingstrack van debuutplaat Inside In/Inside Out, en verzekert zich daarmee al dadelijk van een triomftocht, waarin plaats is voor drie nieuwe nummers die alvast het beste beloven voor het volgende album.
Hoe verder in de set, hoe meer de hysterie ten top stijgt. Frontman Luke Pritchard laat het zich welgevallen en weet op een meesterlijke manier het publiek te bespelen. Verbazingwekkend hoe iemand met — laat ons wel wezen — zo weinig podiumervaring het publiek zozeer naar zijn hand kan zetten. Het zou ons niet verbazen mocht blijken dat Pritchard die podiummaniertjes van Freddie Mercury afgekeken heeft, het onderlijfje is in elk geval van de partij. Het enige ogenblik waarop blijkt dat Pritchard nog niet de ervaring heeft die hij laat uitschijnen, is als een heckler richting podium begint te brullen, en de jongeman achter de microfoon met zijn mond vol tanden staat.
Zowat heel Inside In / Inside Out passeert, en de manier waarop is behoorlijk indrukwekkend. De plaat maar zus en zo vinden is dus vooral geen excuus om een concert van The Kooks te vermijden. Wie op Rock Werchter vroeg genoeg uit de veren is, weet waar hij moet zijn om zijn vrijdag sterk te beginnen.
