Oscar Wilde is een gegarandeerde hit. Als theatergezelschap hoef je daar niet veel aan te doen, en dat is precies wat het Nationale Toneel moet hebben gedacht. Behalve de knappe kostuums en het mooie decor is alles aan deze voorstelling zo voorspelbaar als de afloop van een romantische komedie. Wat een leuk stuk zou moeten zijn, wordt gebracht als een uitgerafeld breiwerk.
Honderd jaar na zijn dood blijft de humor van Oscar Wilde moeiteloos overeind. In zijn teksten drijft hij de spot met de high society van zijn tijd, maar de komische observaties van de auteur blijken in het hier en nu nog even geldig. Vandaar dat zijn toneelstukken vandaag evenveel succes kennen als een eeuw geleden, het is nu eenmaal gemakkelijk om met Wildes ironische humor te scoren. Het Nationale Toneel heeft dat maar al te goed doorzien, en heeft zich geen enkele moeite getroost om echt met de tekst aan de slag te gaan. De acteurs, vooral bekend van televisie, vermaken zich duidelijk in dit theaterstuk, maar weten geen leven te brengen in de opeenvolging van oneliners. Hierdoor gaat veel van de komische kracht verloren.
De liefdesperikelen van Jack en Algernon, die zich allebei moeten voordoen als Ernst om hun veroveringen te bekoren, hebben genoeg potentieel om de toeschouwer te boeien. Wie echter zoekt naar een meerwaarde, iets wat het Nationale Toneel zou kunnen hebben toegevoegd aan het stuk, blijft op zijn honger zitten. Enkel de kostuums trekken grote ogen, met hun hedendaagse verwijzing naar het tijdperk van Wilde. Vooral de adellijke personages verbijsteren iedere scène opnieuw met hun opvallende en plezierig kleurrijke kleding. Dit soort knipogen naar de tijd van toen wordt ook doorgetrokken in het decor. Via gefragmenteerde panelen wordt het overtuigende beeld van de prachtige negentiende-eeuwse herenhuizen opgeroepen.
Verder dan een hedendaagse aankleding van het scènebeeld komt men bij het Nationale Toneel echter niet. Al is er een overtuigende, speelse vriendschap tussen de acteurs Jochum ten Haaf en Jeroen Spitzenberger waar te nemen, daar wordt door de regie verder geen gebruik van gemaakt. Een gemiste kans. Dit duo heeft immers duidelijk het talent om met hun lichtvoetige interacties deze enscenering op te krikken tot een hoger niveau, maar zij blijven voortdurend ergens daaronder aanmodderen. Ook de andere acteurs lijken hier en daar echt grappig uit de hoek te gaan komen, maar steeds opnieuw vervalt men in het levenloze afratelen van Wildes tekst, alsof die het klusje maar in zijn eentje moet klaren.
Voor een amateurtoneelgroep kan deze poging om de sfeer van Oscar Wilde op te roepen als geslaagd worden beschouwd. Van een gezelschap dat zich het Nationale Toneel noemt, zouden we echter wel meer mogen en moeten verwachten. Een zoveelste kopie van de oorspronkelijke opvoering van Het Belang van Ernst is immers net te gemakkelijk.
Het Belang van Ernst is nog tot 16 april op tournee in Nederland en Vlaanderen. Voor data, zie de speellijst.