"Dit onmiskenbaar infantiele toneelstuk heeft toch de trage loop van de avond versneld." Met deze woorden beschrijft het personage Theseus het gevoel na afloop van Zomernachtliefde zeer goed: je weet niet zeker of je wel houdt van dit stuk, maar de tijd ging toch aan een aardig tempo voorbij.
Twee jaar geleden sloegen Dood Paard en MONK al de handen in elkaar voor de productie Ilias, waarmee Dood Paard voor het eerst in de grote zaal speelde. Het moet toen bijzonder goed hebben geklikt, want nu brengen de twee groepen samen een eigen vertaling van Shakespeares A Midsummer Night’s Dream. Deze komedie over de liefdesperikelen van een viertal jonge edellieden, over een gezelschap dat een nieuw toneelstuk studeert en over de magische wezens die in dit alles het hoogste woord hebben, wordt vertaald naar een stuk waarin vooral de donkere kanten van de liefde sterk worden belicht.
De hechte band tussen de spelers van beide theatergroepen straalt af op het publiek en tovert als vanzelf een glimlach op je gezicht. De acteurs zijn zeer goed op elkaar ingespeeld en halen steeds grappen met elkaar uit, die gelukkig ook voor het publiek komisch zijn. Jammer is wel dat sommige spelers in deze grote groep minder naar voren lijken te treden. Ellen Goemans (MONK) lijkt zelf niet te weten wat voor iemand haar personage Helena is, en haar minnaar Demetrius wordt opvallend mak gespeeld door Gillis Biesheuvel (Dood Paard). Ook Manja Topper, ooit nog medeoprichtster van Dood Paard, stelt geregeld teleur, afhankelijk van het personage dat ze vertolkt, want soms spettert ze dan weer letterlijk en figuurlijk van het podium.
Ondanks het grote plezier van de spelers, blijkt Zomernachtliefde toch niet sterk genoeg om twee uur lang te kunnen boeien. Daarvoor is het geheel te onoverzichtelijk. De ingewikkelde structuur van de voorstelling dwingt de toeschouwer wel tot alertheid, maar zelfs voor wie Shakespeares origineel een beetje kent, blijkt het moeilijk de verschillende verhaallijnen te kunnen volgen. Zeker wanneer bepaalde personages door meerdere acteurs worden gespeeld, en sommige acteurs meerdere personages vertolken.
Het publiek wordt daarbij nog eens nauwelijks rust gegund: de dialogen scheuren aan een razend tempo voorbij, waardoor het moeilijk wordt de grote stroom aan informatie te kunnen verwerken. Ook staan alle acteurs continu op scène, zodat je soms niet meer weet waar te kijken en nog meer door de bomen het bos niet meer ziet.
Andere elementen halen dan weer de vaart uit de voorstelling. Zo wordt er vaak opzettelijk gestotterd door de acteurs, en woorden of zinnen worden verschillende keren herhaald. De absolute dooddoener voor het tempo is echter de verandering van het decor. Aanvankelijk zien we een soort hek, opgebouwd uit rechtopstaande houten latten, die op een gegeven ogenblik een voor een worden losgemaakt en met een luide smak op de grond vallen. Na een paar van die omvallende balken heb je het wel gehad, maar jammer genoeg blijven ze komen. Er zit dan niets anders op dan zuchtend te wachten tot er weer wordt gespeeld.
Zomernachtliefde is een hele belevenis, het is onmogelijk om alles te vatten. Misschien hadden de spelers van Dood Paard en MONK het publiek wat meer tijd moeten gunnen om het geheel wat beter te kunnen vatten. En als de voorstelling dan drie uur duurt, is de trage loop van de avond toch tijdens die uren versneld.
Zomernachtliefde is nog tot 8 december op tournee in België en Nederland. Voor data, zie de speellijst.