Het wordt langzaam maar zeker drummen in het hoekje der gevoelige jongens. Zachtmoedige geesten die geweld schuwen en met gebroken harten tokkelen op droefgeestig gestemde gitaren, weten geen blijf meer met de concurrentie en doen dan ook het enige waar ze goed in zijn: songs schrijven. Nog meer zielenpijn voor een verdorven wereld. Nog meer ingehouden vreugde voor een gestaag groeiende groep volgelingen.
Ligt het aan ons of ligt het aan de wereld? Steeds meer albums vol weemoedigheid en zachte klanken bereiken onze platenkast waarbij we ons vertwijfeld afvragen waar het fout gelopen is met de jeugd van tegenwoordig. Hebben wij dan werkelijk als laatste de grenzen verlegd of is er nu al antithesegewijs een tegencultuur aan de gang? Voor de eeuwwisseling kon het immers niet hard genoeg zijn: gierende gitaren en krijsende zangers vulden samen met new wave en gothicepigonen onze puberjaren. Ruig, wild en zonder hoop was de soundtrack onzer jeugdrebellie, maar nu is er niet eens meer sprake van een rebellie: alleen nog van ingetogenheid en zacht gepreveld verdriet.
Ach, we zijn er niet rouwig om, want eens de ruige gitaren het statuut van prefab-popbandjes behalen (ja, Limp Bizkit en Linkin Park we hebben het over u) dan is de rebellie terug te vinden bij eerlijke songs ontdaan van alle vet. Over de grote namen hoeven we u niets meer te vertellen, maar in de weke onderbuik van de zachtmoedigen glinsteren de parels bijna onmerkbaar voor wie tijdig de oren en ogen open weet te houden en zich niet weg laat leiden door de zoveelste verleidelijke sirenenzang van hen die de goden tijdelijk gunstig gezind zijn.
Een gitaar en een stem die wel iets wegheeft van een Mark "E" Everett, meer heeft de drieëntwintigjarige Matters niet nodig om ons binnen te leiden. Het licht psychedelisch-dromerige "Obstacles" is daar het schaduwbroertje van, nauwelijks duisterder te noemen dan "City Talks". En dan komt het wondermooie "To All Of You", waarbij de groep voorzichtig haar plaats binnen het geheel vraagt. Schuifelend komen ze dichterbij terwijl Matters het ultieme charmeoffensief start: "To all of you American girls, it’s sad to imagine a world without you. American girls, I’d like to be part of the world around you", waarna hij zijn hart helemaal openlegt om de laatste twijfelaars over de streep te trekken: "To all of you, American girls in the movies, no one can tell where your heart is (…) I wish I had an American girlfriend. I cry sometimes walking around my own place, wondering why she cries sometimes."
Met "Icare" keren we kort terug naar de Griekse mythes, maar het instrumentale begin laat zich snel verdringen door weemoed waarbij alle registers opengetrokken worden en de verwijzing naar Eels’ Beautiful Freak — zwaar vermomd weliswaar — om de hoek komt piepen. Maar Matters is veel meer dan een derderangskloon van "Eels goes singer-songwriter", al heeft hij dan wel eenzelfde hang naar verloren gelopen geluidjes. "Someday Sometimes" weet bijvoorbeeld perfect te evoceren waar Muse ondanks alle bombast maar niet in slaagt: een gedreven song die zachtjes streelt of zoals onze fotografe (lw) het — weliswaar in een andere context — verwoordde: een lieftallige uitval.
De jonge Syd Matters heeft talent met bakken. Een album lang laveert Matters tussen het Scylla van de songwriter en het Charybdis van de stoorzender zonder het ene de bovenhand te laten nemen op het andere. Als een volleerd stuurman stuurt hij <i>Someday We Will Foresee Obstacles</i> naar veiligere havens, waar ook debuut <i>A Whisper And A Sigh</i> aangemeerd ligt. We kunnen nog wel enkele bladzijden vullen over het genie Matters, maar we bedenken vooral dat zo hij een Amerikaan of Brit geweest was, u hem zelf al lang aan het hart zou gedrukt hebben. Het is nog niet te laat.
