Nog niet zo lang geleden deed ik nog mijn beklag tegen enkele
gelijkgezinden over het gebrek aan nieuw, inventief
electronica-spul op het prestigieuze Warp-label. En zie, blijkbaar
kunnen ze daar bij Warp gedachten lezen, want mijn woorden zijn nog
niet koud of ik word kordaat de mond gesnoerd met deze uitstekende
debuut-EP van producer Steve Milanese. Milanese mag dan al de
buurman van Warp-discipel Chris Clark zijn, wie de muzikale
achtergrond van de jonge Londenaar kent, vraagt zich af wat een
piano- en trombonespelende muzikant bij een vermaard
electronica-label te zoeken heeft. Enkele flarden van zijn
mini-album beluisteren en u weet het antwoord. Met zijn moddervette
baslijnen, sferische tegendraadse breaks en robotvoices ligt ‘1 Up’
immers volstrekt in de lijn van het strakkere spul dat we de
afgelopen jaren van Warp gewoon zijn geworden. Wie daaruit
concludeert dat Milanese op zijn debuut nog eens dunnetjes overdoet
wat gevestigde waarden als Aphex Twin en Squarepusher hem hebben
voorgedaan, slaat de bal mis. Want dit wervelende debuut bevat een
geweldige mix van stijlen. Strakke jungle, vette ragga, techno,
electro en dub worden naadloos in elkaar geweven en ondergedompeld
in een desolaat sfeertje.
Opener ‘Billy Hologram’ zet de toon en stelt ook meteen de
trommelvliezen op de proef. Vervormde doomy stemsamples door
shakende beats over een Mr.Oizo-achtige baslijn ofte Flat Eric op
een bangelijke trip in een duistere ragga club. Meer overstuurde
beatfreakerij en donkere ragga-rhymes met het daaropvolgende ‘So
Malleable’, ongetwijfeld het hoogtepunt van dit indrukwekkende
debuut. Voor ‘Cowboy’ tapt Milanese uit een iets rustiger vaatje.
Metalige baslijnen en flarden vertraagde breakbeats worden
gekoppeld aan een heerlijk robotstemmetje. Het is Milanese die ons
even wat laat bekomen om vervolgens in volle vaart door te gaan.
‘Lacon’, is donkere nineties drum ’n bass – compleet met de kreten
“Original” en “Geezer” – door de Warp-mixer gehaald en in een nieuw
jasje gestopt. Uiteenlopende ritmepatronen glijden dooreen en
denderen, nu eens even vertragend en dan weer versnellend, naar een
explosief einde. “Dat kan nog harder”, moet Milanese gedacht hebben
want ‘Flex’ is zo mogelijk nog steviger kost. Vormloze, stuiterende
chaos waar zelfs de heren James en Jenkinson wat bleekjes van rond
de neus worden. Even lijkt de storm wat te luwen, maar het nerveus
klinkende melodietje halfweg het nummer wordt bijna onmiddellijk
weer bedolven onder een opkomende golf kletterende drums en beats.
En nog is de bad trip niet ten einde, want ook al begint
afsluiter ‘Head Bocs’ met zweverige, sinistere strijkers, al snel
zorgt een stevige portie tegendraadse breaks en overstuurde kreten
voor een laatste sinistere stuiptrekking.
Het intens debuutschijfje van Milanese is dus zeker geen
tussendoortje maar een uit de kluiten gewassen hoofdgerecht voor
electronica-liefhebbers die wat zwaardere kost gewoon zijn. Wie
enkel te vinden is voor de Warp-sound van pakweg Plaid of Boards of
Canada, zal ‘1 Up’ wellicht moeilijk verteerbaar of zelfs
onbeluisterbaar vinden. Ieder zijn mening. Wij bij enola houden wel
van een stevige hap en verlangen nu al naar het eerste full-album
van Milanese.
