Bronks :: De Gebroeders Leeuwenhart

Bronks organiseert niet alleen een onschatbaar jeugdtheaterfestival, de
troep maakt zelf ook steeds betere voorstellingen. Met De Gebroeders Leeuwenhart
wordt een boeiende voorstelling afgeleverd, die op een paar moeilijke overgangen
na bijna helemaal overtuigt.

Voor het avontuur kan beginnen moet het verhaal van Astrid Lindgren meteen
een moeilijke horde nemen: Kruimel is doodziek en heeft niet veel tijd meer.
De manier waarop grote broer Jonatan hem liefdevol moed inspreekt is dan weer
hartverwarmend, maar ook daarvan mag je als publiek maar even genieten. Want
onverwacht sterft Jonatan als eerste, wanneer hij probeert zijn broertje te
redden uit een brand in hun huis. Tijdens de doodstrijd van Kruimel beeldt het
jongetje zich in dat hij samen met zijn Jonatan in het beloofde sprookjesland
Nangijala terechtkomt, waar iedereen plezier maakt en voor elkaar zorgt. In
het Kersendal, tenminste, want het naburige Bramendal werd ingepalmd door Tangil,
een boosaardige veroveraar. Samen met het Braamse verzet trekken de Kersen ten
strijde, maar er bevindt zich een verrader in hun midden. Pas wanneer deze strijd
gestreden is zal Kruimel klaar zijn voor de grote sprong.

Het blijde weerzien tussen de broers en een levendige groepsscène in
de herberg doen het aanvankelijke leed al snel vergeten. Even lijken de Jossen
zelfs op het toneel te staan. Niet toevallig, wanneer je bedenkt dat Olympique
Dramatique-acteurs Geert Van Rampelberg en Stijn Van Opstal van de partij zijn
op dit feestje. Warme humor en avontuur overheersen ook de rest van de voorstelling
en de vaart wordt er stevig in gehouden door vrolijk geravot en wilde achtervolgingen
te paard. Veel meer dan een paar schuimrubberen paardenkoppen zijn trouwens
niet nodig om die uit te beelden en de actie speelt zich volledig af voor, in
en op een ingenieus kantelende groene wand vol panelen die open en dicht kunnen.
Het ene moment stelt deze nog een poort voor, dan weer een toren, bos, berg,
slagveld of grot. De aanwezige kinderen vinden het vooral ook prachtig wanneer
de afgerukte armen en benen vrolijk in het rond vliegen.

Nico Sturme blijft overtuigen als een onstuimige Kruimel, vooral wanneer hij
wild stampvoetend over de grond kronkelt tot hij zijn zin krijgt. In een nevenrol
valt verder vooral Dominique Van Malder op, met zijn hilarische interpretatie
van een oude grootvader. Zijn komisch talent en uitstraling hadden trouwens
best wat meer uitgespeeld mogen worden. Hier en daar zaten kinderogen echt reikhalzend
uit te kijken naar het moment dat Van Malder weer op het toneel zou verschijnen.
De grootste zwakke plek van de voorstelling zit dan weer in de logische samenhang
van het verhaal. Nieuwe verwikkelingen worden niet geleidelijk voorbereid, maar
lijken zomaar uit de lucht te komen vallen. Telkens weer moeten de personages
even adempauze nemen en het publiek uitleggen waarover de volgende scène
zal gaan. Hierbij vallen bovendien nogal wat vreemde en nieuwe namen van personages
die je verder nooit of pas veel later te zien krijgt. Dit werkt de verwarring
alleen maar in de hand en het veroorzaakt een aaneengebreid gevoel. Het einde
komt al even abrupt, het stuk is voorbij voor je goed en wel beseft hoe de ontknoping
nu eigenlijk verliep.

Vriendschap, broederliefde en samenhorigheid doorspekken de voorstelling. De
negatieve personages zijn dan weer dom, of houden hun slechtheid en verraad
niet lang vol. In deze bewerking ligt ook veel minder nadruk op de problematiek
van sterven en doodgaan dan in het oorspronkelijke verhaal van Lindgren. De evenwichtsoefening
tussen amusement en inhoud slaat duidelijk door naar een kant, maar dat hoeft
verder absoluut geen probleem te vormen. Het resultaat is een onderhoudende
voorstelling, die meer stroomlijn verdiend had.

Voorstellingen in Gent op 27/28 augustus, 4 september in Amsterdam.