Monster Magnet, Peter Gabriël, Sisters of Mercy, Free Jazz, groezelige rock, Motown, gospel,… het lijkt allemaal in het debuut van TV On The Radio te zitten. Desperate Youth, Blood Thirsty Babes valt niet te categoriseren. Waanzin zoals we die enkel uit Japan — ons stokpaardje — mogelijk achten, komt vlotjes uit het land van Bush jr. aangewandeld en palmt menig hart in. De kritieken liegen er niet om en we kunnen het alleen maar beamen.
Met de EP Young Liars en meer bepaald de hidden track, een a capella versie van Pixies’ "Mr. Grieves" wist TV On The Radio de aandacht te trekken. Een tour met labelgenoten Cocorosie vestigde nog meer de aandacht op deze eigenzinnige band die plundert uit de laatste zestig jaar van de rockgeschiedenis. Hun debuut Desperate Youth, Blood Thirsty Babes is een hel voor elke recensent. Free jazz, electro en no wave zijn mogelijke ijkpunten tot de falsetstem van Kyp Malone inzet of Tunde Adebimpe zichzelf het stemtimbre van — of all people — Peter Gabriël aanmeet in "Staring at the Sun".
Het album opent veelbelovend met "The Wrong Way" waar Tunde Adimpe zijn meest belovende soulstem bovenhaalt en vrolijke saxofoon-klanken boven de gruisklanken van een gitaar in overdrive drentelen. Het nummer klinkt als een kruising tussen Big Black, vrolijke jazz en Motownsoul of als iets totaal anders natuurlijk. Ondefinieerbaarheid is hier dan ook het codewoord.
En het betert niet! "Staring at the Sun" klinkt bijwijlen als Peter Gabriël die een metalgitaar een clash aan laat gaan met een monotoom drumritme waar electro-groepen uit de jaren tachtig een patent op lijken te hebben. Ook "Dreams" opent met een drumpatroon dat ons terug brengt naar Sisters Of Mercy ten tijd van Reptile House EP. De keyboardklanken maken het geheel af en zenden ons terug in de tijd tot Tunde Adebimpe zijn aparte stemgeluid over de song laat weergalmen.
Er zijn geen minpunten te ontdekken op dit album, al hebben we ons suf gezocht. Meermaals hebben we het album aan een luisterbeurt onderworpen, niet alleen omdat wij ernstige mensen zijn die elk album een aantal keer beluisterd willen hebben vooraleer een oordeel te vellen maar ook en vooral omdat we er gewoon geen hoogte van kregen. Iedere meester heeft zijn trucjes maar wat zijn die van TV On The Radio? Op papier kunnen we ze u zo geven maar of het ook klinken zou?
Of je nu spreekt over het a capella "Ambulance" dat steunt op het mantra "dum dum dum dum dum" dan wel over het maatschappijkritische "Bomb Yourself" of "Poppy" dat als redelijk conventionele rocksong start om halverwege a capella verder te gaan, de eigengereidheid valt niet te negeren. TV On The Radio is geniaal of pretentieus afhankelijk van je smaak, deze maal is er geen tussenweg mogelijk.
"Het moet heerlijk zijn om gek te zijn : je kan de hele dag in malle pakjes rondlopen en luidop in jezelf praten zonder dat iemand iets opmerkt." Legendarische woorden van die slag werden uitgesproken door een personage uit de bizarre cartoonwereld The Maxx. The Maxx, een dakloze zonderling, shift tussen twee werelden en beschouwt zichzelf als een in het purper geklede superheld die continu onder existentiële twijfels zucht en na een arrestatie de bovenstaande woorden hoort zeggen door één van de politie-agenten.
Het moet heerlijk zijn om gek te zijn: je kan de meest bizarre platen maken en iedereen vindt ze geniaal. Recensenten breken het hoofd suf op zoek naar omschrijvingen maar gekte laat zich niet vangen behalve dan op vinyl en CD. Zoals op Desperate Youth, Blood Thirsty Babes bijvoorbeeld. U had hem al lang in uw bezit moeten hebben al was het maar omdat iedereen een dagelijkse portie waanzin nodig heeft.
