Voor mensen die een trein te halen hebben: het nieuwe soloalbum van Daan is uitstekend. Nadat we ons verzoend hadden met een lichte overdosis bombast en het ADHD-gedrag van sommige melodielijnen hoorden we namelijk een donkere maar erg homogene, erg clevere en geïnspireerde Daan. Victory is grootse popmuziek voor de eenzame danser in de grootstad.
Laat u immers geen keutel in plaats van een Chocotoff verkopen: de derde van Daan is een afdaling in de kleinere kantjes van de mens. De single (tevens titelnummer en mep van een binnenkomer) staart je nog wijdbeens en vol zelfvertrouwen in het gezicht ("ain’t it plain to see / you’ll make love to me?"), maar na een volledige zit blijkt dat niet meer dan een pose te zijn. Het nummer zelf straalt zo ook voldoende, dat is het niet. Het insectachtige orgeltje en enkele morsige gitaarakkoorden bombarderen het zelfs al meteen tot een vroeg hoogtepunt. Het is het vervolg dat als in een thriller met allure het begin nog een betere en vollere smaak geeft.
Victory doet ons nog het meest denken aan de openlijke depressie van Warren Zevon op het door gelijkaardige kwade synthesizers gedragen Transverse City uit 1989. Brussel is Hong Kong niet maar het verhuizen naar de hoofdstad is Daan Stuyven blijkbaar niet in de kouwe kleren gaan zitten. Of interpreteren we sneren als "view from a bitch / can’t take you no more / lower your pitch / you sing like a whore", uit "Dream", misschien verkeerd?
Daan twijfelt 46 minuten lang, vraagt om begrip, respect en eist rust. Om uiteindelijk in "Neverland" te arriveren waar hij acht minuten lang wondermooi klaagt en treurt in een desolate omgeving. In de hoek speelt een klavecimbel een ultiem mantra voor de verstotene. Uit de industriële klankmuur kruipen nog een paar strijkers die op de valreep voor een pakkend slot zorgen.
Waar bij Dead Man Ray wel eens bewust een beat of een overgang werd gemist, valt op Victory alles haast chirurgisch op zijn plaats. En net als bij voorganger Bridge Burner is ook de dartele discojanet in Daan niet tegen te houden. In zowel "Eternity" als het huppelende "Galaxy" horen we hem kirrend en hikkend solliciteren voor een plaatsje bij de Bee Gees. Had hij er nog een cover van "Tragedy" tussengewurmd, niemand zou het gemerkt hebben.
In tegenstelling tot het wat tegenvallende Bridge Burner, dat voornamelijk teerde op het nog steeds okselfrisse "Swedish Designer Drugs", staan hier wel pareltjes van songs te pronken als een pauw zonder podiumvrees. Naast "Victory" en "Neverland" is er "Addicted", dat verschillende Daan-stemmetjes perfect vermengt met het schuifelende ritme. De song bevat ook de heerlijke zin "You’re my methadonna / gotta clean up my act / in fact I would sign any kind of saving pact". Wij kicken daarop. It’s beyond our control.
Minuscuul minpuntje is misschien de nieuwe, volledig instrumentale single "Housewife". De platte technodreun is nu eenmaal niet ons ding, al ging onze linkervoet toch af en toe lekker op en neer voor deze hossende huisvrouw.
Op het eind van de boeiende rit zijn we murw, overdonderd door beats en aangenaam verdoofd door de staccatozang. We grijpen snel naar de korten drank, heffen het glas op deze prima Victory en voeren nog een gevecht met het allerlaatste leesteken. Wat we uiteindelijk nog winnen ook
