The Darkness windt er geen doekjes om: world domination, met minder nemen ze geen genoegen. Een hype in de UK, op de wereld losgelaten door MTV, hotlisted op Studio Brussel en net geland op de goddeauredactie. Wij stellen u voor: Permission to Land. It’s new, it’s hot, it’s hard rock!
Tijdens het zappen viel ons oog plots op een bende old school hardrockers à la Spinal Tap — voorzien van het authentieke Brian May-kapsel en laag uitgesneden sexy catsuits — die op een stel vette gitaarrifjes hun geloof in de liefde bezongen vanuit een ruimteschip. De volumeknop werd meteen de hoogte in gestuwd: zetels aan de kant en luchtgitaar in de aanslag. We roken het hitpotentieel al op meters afstand.
Zanger Justin Hawkins, gezegend met een stem die Jasper Steverlinck-achtige hoogtes bereikt én met een X-factor waar zelfs Nina De Man wit bij wegtrekt, werd door zijn broer Dan Hawkins tot frontman van The Darkness gebombardeerd na een erg geslaagde imitatie van Queen’s "Bohemian Rhapsody". In de traditie van arenabands als Aerosmith, Def Leppard en zelfs Queen en AC/DC, pakt The Darkness op hun knallend debuut Permission to Land uit met dreunende gitaren, de obligatoire solo’s en catchy melodieën, kortom: echte classic stadionrock.
Ze laten er geen gras over groeien en vliegen er meteen in met opener "Black Shuck". Een stevige gitaarrif zet de toon, dan valt de drum in en drijft het tempo geleidelijk aan op. Als een ware master of the darkness stelt Justin Hawkins zijn vocale kwaliteiten ten toon: van falsetstem tot bezeten geprevel met attitude. Recht in de roos vanaf de allereerste tonen, en het zal er niet minder op worden.
De ene klepper volgt de andere in snel tempo op: "Get Your Hands Off My Woman", het poppy "Growing On Me" en de aanstekelijke single "I Believe In A Thing Called Love". Ze komen even op adem als ze de nu al klassieke rockballad "Love Is Only A Feeling" inzetten waarbij Aerosmith prompt groen uitslaagt van jaloezie. Maar lang kan je deze jongens uit Suffolk niet stil houden, als een bende uitzinnige kleuters tijdens de speeltijd storten ze zich op de meezinger "Givin’ Up", op de voet gevolgd door het al even krachtige "Stuck In A Rut".
"Love On The Rocks With No Ice" wordt ingezet met een beukende gitaarrif die bulkt van de testosteron. In combinatie met het scherp afstekende hoge stemmetje van Hawkins, gitaarsolo’s om u tegen te zeggen en zorgvuldig ingebouwde klappauzes resulteert het hier weerom in een spetterend vuurwerk.
Een grap denkt u? Think again, het mag er dan misschien uitzien als één grote kitscherige farce en een opeenhoping van clichés, maar dat verandert niets aan de beresterke kwaliteit van hun muziek. The Darkness wil u entertainen, dus u mag gerust meebrullen, meeklappen en ja u mag ook die luchtgitaar ter hand nemen en uw weelderige haarbos ritmisch laten meewiegen.
Permission to land is granted.