Jason Pierce had het wel wat gehad met al die orkesten en koren. Voor zijn nieuwste plaat zou hij terugkeren naar de essentie. "Het wordt een garageplaat", werd gefluisterd, en dat ging met de nodige opwinding gepaard. Is dit dus de back-to-the-rootsplaat van een man die ooit het geluid van The Stooges en MC5 heruitvond?
Het hangt er van af hoe je het bekijkt, of deze Amazing Grace nu al dan niet een radicale verandering is. Sure, er wordt wat meer gerockt, maar dat deed Spiritualized op Let It Come Down hier en daar ook. En voordien nóg meer, dus waar maakte men zich druk over? Anderzijds zorgt het vertrek van koren, pauken, toeters en bellen er wel voor dat de sfeer minder groots is geworden. Dus toch een omslag?
"This Little Life Of Mine" doet niet veel meer dan openen op de manier dat "I’m On Fire" die vorige plaat aftrapte. Rammelende rock, maar niet echt overtuigend. Dat doet "She Kissed Me (It Felt Like A Hit)" wel: ons een welgemeend "yeah!" ontlokkend, scheurt het op zijn Stooges een eind weg, net als "Never Goin’ Back".
Desondanks ligt Pierce’s fort nog steeds in dromerige, al dan niet door een scheut gospel opengetrokken, ballads. En zo zijn er op dit album wel een paar. "Hold On" maakt al na twee nummers duidelijk dat die garage-agenda relatief is en dat spontaniteit ook trage nummers ten goede kan komen.
Met zijn bluesy mondharmonica en passepartout-stelling "you have to hold on to those you hold dear" is het één van die heerlijk slepende nummers waar Pierce het patent op heeft. In "Oh Baby" mag het gospelkoor nog eens zijn mond opentrekken als opwarming voor het overweldigende "Lord, Let It Rain On Me" wat verderop.
Kort daarna vinden we in het wel erg overbodige instrumentaaltje "The Power And The Glory" de grootste sporen van de jazzinvloeden die Pierce claimt. Ze zijn niet belangrijk, want zoals hij zelf argumenteerde: "het gaat om de songs, niets anders. Er is niets waar ze zich achter kunnen verstoppen". Dat draait erg goed uit op "Lord, Let It Rain On Me".
"Lord…" is weer één van die nummers waar Jason Pierce zo minimalistisch mogelijk een grandioos effect bereikt. Meer dan een paar akkoorden is het niet, maar Pierce weet hoe hij een dramatische spanning moet opbouwen. En plots sta je weer alleen in die gigantische kathedraal die Let It Come Down was. Het is Amazing Grace’s hoogtepunt, en hoe meer Pierce de hemel verzoekt hem te testen, hoe meer je zelf smeekt om het vermogen de grootste ellende aan te kunnen. Alsof Job de Schepper nog wat uitdaagt: "laat maar komen, die miserie! Waar blijft je mestvaalt?".
Zowel "The Ballad Of Richie Lee" als "Cheapster" (alweer zo’n smerige rocker) zijn daarna slap, maar met "Rated X" en vooral de prachtige afsluiter "Lay It Down Slow" sleept Pierce nog een prachtig afsluitende duo uit de brand. Niettemin is Amazing Grace niet zo’n indrukwekkende plaat als zijn gotische voorganger. Daarvoor blijven trage slepers nu eenmaal net iets gemakkelijker hangen dan het soort snedige rockers als "She Kissed Me (It Felt Like A Hit)".
Jason Pierce blijft behept met twee zielen in één lichaam: zowel garagerocker als drone-balladeer, en ergens voelt het aan alsof de een niet zonder de ander kan, maar een symbiose in een precair evenwicht nodig is. Let It Come Down had zijn "I’m On Fire" nodig, Amazing Grace vindt pas in "Hold On" en "Lord…" zijn hoogtepunten. Maar zoals een fan op internet opmerkte "they could have done with a little bit longer". Wij besluiten: geen hoogvlieger, wel een waardige aanvulling aan de Spiritualized-collectie.
