Bij het verschijnen van hun debuut werd The Darkness vooral op hoongelach onthaald en in kringen van muziekliefhebbers afgedaan als een slechte grap. Tot spijt van wie het benijdt, is het The Darkness menens en hebben ze zelfs een tweede plaat gemaakt. Enige vernieuwing hoeven we van deze band uiteraard niet te verwachten, maar voor wie dat wil, kan One Way Ticket To Hell And Back wel garant staan voor een avond ongekend plezier.
Er is een tijd en een plaats voor elke soort muziek. Zelfs op de begrafenis van de grootste johnny zal niemand het in zijn hoofd halen een snoeiharde gabberplaat te draaien, zo’n plaat draai je in een wagen die niet over verkeersdrempels raakt, en nergens anders. Een plaat van Air kan je dan weer opleggen als je een meisje wil versieren, maar verder bestaat er geen enkele rationele reden waarom iemand zo’n cd ook maar een blik waardig zou willen gunnen. De platen van The Darkness ten slotte, vragen heel wat inspanning voor ze tot hun recht komen.
We schetsen even een kleine gebruiksaanwijzing: nodig een hoop vrienden uit, bij voorkeur mensen met lang haar en — als het moet, dan moet het — baardgroei in al zijn vormen. Om het intellectuele niveau aan de omstandigheden aan te passen, laat je walgelijke hoeveelheden bier en sterke drank aanrukken. Om zeker te zijn dat deze investering niet voor niets is, valt het aan te raden de buitendeur af te sluiten en veiligheidshalve lsd door de drank te mengen. Het moeilijkste is het doorkomen van de eerste uren. Aangezien het gezelschap de remmen nog niet losgegooid heeft, kan de nieuwe The Darkness nog niet tevoorschijn gehaald worden. De tijd die overblijft tot alle gasten op het punt gekomen zijn dat ze met uitgestreken gezicht twee keer na elkaar hetzelfde verhaal vertellen, kan ingekort worden door het spelen van een drankspelletje. Een variatie op het alom gekende ganzenbord bijvoorbeeld, waarbij je geen drie passen moet terugzetten, maar drie glazen achteroverslaan — we suggereren maar iets.
Uiteindelijk zal het ganse gezelschap in dermate benevelde toestand raken dat Het Moment gekomen is. Zekerheidshalve kan je nog de vraag Are you ready? de groep in gooien. Wanneer volmondig No, you are ready! geantwoord wordt, weet je dat het zo ver is: One Way Ticket To Hell And Back kan eindelijk opgelegd worden. Zie hoe het gezelschap uit zijn dak gaat: de grootste zuurpruim staat plots op de salontafel luchtgitaar te spelen, je vriendin — tot voor enkele uren nog verwoed Thuis-kijkster — keilt de tv uit het raam, die vriend die altijd gezworen heeft nooit drugs te zullen gebruiken, zit doodleuk een lijntje coke te snuiven op de buik van een minderjarig meisje, en in de keuken beginnen drie voorheen doodbrave studenten met het verleggen van de grenzen van hun seksualiteit en die van een van je huisdieren.
Ondertussen knallen nummers als "One Way Ticket", "English Country Garden" en het toepasselijk getitelde "Seemed Like A Good Idea At The Time" door de speakers en lijkt de rest van de wereld te verdwijnen in een mist van gitaarsolo’s, overdreven hoog gezongen refreinen en bombastische drumstoten die van John Bonham afkomstig lijken te zijn. Het enige dat je in de gaten moet houden, is dat de muziek niet stilvalt en dat nuchterheid niet intreedt. Als aan deze voorwaarden voldaan wordt, kan het feestje gerust doorgaan tot de volgende middag, of tot iedereen het bewustzijn verloren heeft. Je ziet het: als het moment maar goed zit, is het met The Darkness altijd een feest.
