Die ellendige eighties-revival blijft maar duren. Tijd dus om ook eens de goeie dingen uit die tijd van onder het stof te halen. Anne Clark, bijvoorbeeld, de new-wave diva met het janusgezicht: even vaak akoestisch in de weer als ze door haar samenwerkingen met David Harrow (alias James Hardway) als peetmoeder van de elektroscene wordt vermeld. Na een paar jaar stilte is ze opnieuw op tournee met een cd vol Rilke-vertalingen.
Op dit moment trekt Anne Clark door Europa met een kleine akoestische tournee, naar aanleiding van de heruitgave van Just After Sunset, een plaat waarop ze de poëzie van de Duitse Reiner-Maria Rilke in vertaling brengt. Het zijn opnieuw akoestische optredens, zoals ze er begin jaren negentig al deed en waar de uitstekende live-plaat Psychometry(1994) getuige van is.
De tijden zijn echter veranderd: ondertussen heeft Clark geen platencontract meer, en het optreden in Sint-Niklaas is dan ook georganiseerd door enkele getrouwen. Het maakt niet uit: hoewel het op erg korte termijn werd opgezet, is het concert uitverkocht en een warm welkom is haar deel. Ze slaagt er zelfs in om van haar grootste stampers "Sleeper In Metropolis" en "Our Darkness" schitterende akoestische versies te brengen. Moeilijk te geloven dus dat Clark enkele jaren terug nog aan stoppen dacht.
Anne Clark: "Ik ben inderdaad een jaar of twee, drie met muziek gestopt. Ik had er genoeg van en ben andere dingen gaan doen, zoals studeren. Muziek was gewoon even niet meer belangrijk voor een lange tijd. Ik moet gewoon niet weten van al het gedoe errond en andere dingen kwamen meer op de voorgrond tot ik deze muzikanten ontmoette. De reacties op de tour zijn ook fantastisch, dus het lijkt me niet dat ik er verkeerd aan deed opnieuw te beginnen."
enola: Wat ben je gaan studeren?
Clark: "Ecology And Conservation. Milieustudies. Ik zit nu in mijn tweede jaar en moet nu op tour tussen door papers te schrijven die ik af moet hebben. Het vlot niet echt, maar ik amuseer me er wel mee. Als ik van tour kom, loopt het academiejaar nog even. Er zal nog wat studiewerk te gaan zijn.
enola: Iemand heeft mij ooit naar Patti Smith doorverwezen omdat ik jou, als musicerende dichteres, graag hoorde. Is er een verband?
Clark: "Dat was één van mijn eerste invloeden. Ik herinner me dat ik haar in 1976 zag optreden in Londen — ik was toen zestien. Dat was ongelofelijk. Ik had nog nooit zoiets gehoord als haar "Piss Factory". Dat heeft me het idee gegeven om met mijn poëzie het podium op te zoeken. Ze was totaal anarchistisch. Ze ging in tegen alles wat een vrouw in die tijd werd geacht te zijn. Fantastisch."
"Ik probeer het niet te doen, maar als vrouw voel je dat er heel wat verwachtingen zijn waaraan je moet beantwoorden. Toen ik opgroeide, tijdens de punkperiode, was het fantastisch: we were into it together, maar langzamerhand kwam het ook daar terug neer op: dit moet je doen en dat zou je moeten zingen." 
enola: Je hebt al eerder akoestisch dingen gedaan, zoals Psychometry. Is dat waar je altijd tussen hebt gezeten: dat akoestische en dat elektronische? Ook Sitting Room uit je vroegste periode was erg akoestisch.
Clark: "Ja. Ik ben altijd verwonderd als een platenfirma begint te zeuren over mijn ’akoestisch gedoe’. Als je naar mijn beginperiode gaat kijken, zie je dat al die platen — Changing Places, Joined Up Writing,… — een akoestisch element hadden. En toch kreeg ik voor Just After Sunset opnieuw die reactie, toen ik besliste dat het iets heel akoestisch zou worden: ’neen, dank u. Dat interesseert ons niet.’ Gelukkig ben ik er toch in geslaagd het album op te nemen."
"Vooral de laatste jaren is de sfeer omgeslagen en is er geen plaats voor dat soort dingen in de industrie en de mainstream. Behalve misschien in België, waar er nog een fantastische muzikale cultuur is. Voor zo’n klein land, ben ik toch altijd verbaasd over de rijkdom aan muziek. Niet alleen over wat hier allemaal te vinden is in de winkels, maar ook wat je op de radio hoort, films die mensen gezien hebben,… Er is dus hopelijk een alternatieve manier om de dingen aan te pakken die werkt."
"Ik denk dat ik de commerciële kant gewoon in mijn voordeel moet gebruiken. Zo werd ik onlangs benaderd door het Duitse technoduo Blank & Jones om iets met hen te doen. Ik had er niet echt zin in, maar verdorie, ik moet mijn projecten zelf kunnen financieren want een platenlabel wil er niet aan meewerken, dus vooruit, ik doe een single met hen. Het zal me financieel goed doen en mijn andere ideeën helpen te realiseren."
enola: Hoe ben je ooit bij de elektronische muziek terechtgekomen. Was dat door David Harrow?
Clark: "Neen, dat was al langer. Ik heb lang met David samengewerkt, maar ik was al vooraf bezig met elektronica en vroege sampling. Op The Sitting Room staan zelfs al dingen in die zin. David ontmoette ik pas na dat album. Nu is hij erg bekend in de technoscene. Een tijdje geleden zag ik hem en we hebben geprobeerd weer iets samen te doen, maar het werkte niet deze keer. Het gebeurt wel meer dat ik hem een tijd niet zie en dan werken we terug samen, en het klikt. Maar nu was het niet het juiste moment. Misschien verandert dat in de toekomst wel opnieuw."
enola: Je mag dan een grote invloed op de latere elektronische scene hebben gehad, door de mensen waar je mee samenwerkte, het was de gothicscene die je heeft omarmd. Dat drukt een stempel op je. Heb je die nooit als te beperkend ervaren?
Clark: "Ach, iedereen moet altijd alles categoriseren, mij stoort het niet. Alleen van mensen die een eng blikveld krijgen — "je kan dit niet graag hebben, want je hebt dat graag" – krijg ik het op mijn heupen. Daarom vind ik België zo fijn: mensen staan er open voor heel wat dingen."
"Ik heb ook niet echt het gevoel dat die Gothic-fanbase anderen afschrikt. Ik ga altijd maar een beperkt publiek aanspreken. Ik ben geen popster. Maar ja, soms heb ik heb me inderdaad iets te veel in dat gothic-hoekje geduwd gevoeld. Maar niet zo erg dat het echt vervelend werd: ik ging gewoon mijn materiaal gewoon zo spelen dat het voor hen een uitdaging werd om te volgen. Het is soms echt verbazend hoeveel verschillende soorten mensen in één publiek kunnen zitten."
enola: Hoe ben je voor Just After Sunset bij Rilke terechtgekomen?
Clark: "Omdat hij een goed mens was, een goede schrijver. (lacht). Heel wat redenen, eigenlijk: voor mij persoonlijk was het vooral zijn taal. Het klinkt natuurlijk beter in het Duits — dat ik maar een heel klein beetje begrijp — maar ik heb met mensen gewerkt die me van de beste vertalingen voorzagen. Vertalingen die de essentie behouden. Het heeft een dieper niveau dan we in deze oppervlakkige consumer-crazy tijden gewoon zijn. En ik denk dat het publiek daar ook wel naar op zoek is, naar iets dat wat dieper gaat."
""Ik heb er vaak aan gedacht om het in het Duits te doen, maar het zou erg fout zijn als ik het in het Duits las en niet zou weten wat ik exact aan het zeggen ben. Het gaat helaas niet. Het is die gevoeligheid in zijn taal, de zoektocht naar iets… voor mij zou het natuur zijn. Martin Bates (die meewerkte aan de plaat, mvs) en ik vroegen ons heel erg af in het begin of je daar wel aan kunt raken, aan iemand die zo belangrijk is. Ik hoop dat we het respectvol hebben gedaan."
enola: Op THE LAW is an anagram for WEALTH bracht je al gedichten van een andere Duitse dichter: Friedrich Rückert. Wat heb je met Duitsland?
Clark: "Ik hou van die periode, al is Friedrich Rückert iets vroeger dan Rilke. De Duitse cultuur en muziek liggen mij erg. Maar weet je: if i could get away with it, maakte ik ook een Jacques Brel-album. Dat was de grootste dichter van België. Heel wat mensen hebben heel goeie dingen met hem gedaan, maar niets evenaart hem.
enola: Schrijf jezelf nog?
Clark: "Neen. Ik heb in geen tijden meer geschreven. Ik zou het gemakkelijk opnieuw kunnen opnemen als ik wilde, maar nu schrijf ik voornamelijk voor mijn studies, wat een heel ander stijl vergt. Het heeft vier jaar geduurd om deze tournee op poten te krijgen: what more is there to say? Maar misschien schrijf ik nog wel nieuwe dingen. Vroeger schreef ik voortdurend. Ik droeg altijd notaboekjes bij me. Maar de businesskant van de muziekwereld heeft me zo ontgoocheld dat ik mijn energie in iets anders wilde steken. Ik steek mijn energie nu in die studie en daar ben ik heel blij mee."
enola: Wat me steeds weer opvalt is hoe je met je songs alle kanten uitkunt. Vandaag bracht je een ongelofelijke akoestische versie van "Our Darkness" en "Sleeper In Metropolis", maar op de Wordprocessing-tour in 1998 bracht je ze op een manier die aan de bigbeat van de Chemical Brothers grensde.
Clark: "Als ik optreed, kan ik niet anders dan die songs brengen, maar het is erg vervelend om ze steeds in dezelfde versie te brengen, ook voor het publiek. En aangezien heel wat DJ’s die remixen wilden doen, is het er van gekomen. Ik zat er voor weinig tussen bij dat remix-album. De grote belofte was dat het album in de Verenigde Staten zou uitgebracht worden en ik ben daar in 1996 ook heen gegaan. Het was fantastisch, we hebben er echt briljante concerten gespeeld. Maar de platenfirma’s volgden niet. Ach, ik ben blij dat ik in Europa kan werken en met het materiaal van die plaat achteraf touren was goed. Nu zou ik graag werk van deze tour opnemen, live of in de studio."
""Mijn elektrische groep is niet gedumpt. Dit is gewoon een ander project dat andere muzikanten vereist. Als ik terug gevraagd word met mijn elektronische kant, dan fluit ik hen terug samen. Maar dat zijn allemaal echte sessiemensen, ze werken voor verschillende projecten."
""Het is een heel andere groep dan de akoestische band, al zijn ze beide erg goed. Het zou erg interessant zijn — maar helaas ook veel te gecompliceerd en duur — om ze met elkaar te vermengen. Dat zou zeker gesteund moeten worden door een platenfirma, en die heb ik op het moment niet. Maar ach, wie heeft dat nodig…"
