Met een live-reputatie als de hunne kon het niet anders of de Flaming
Lips hielden op hun "Yoshimi"-tour halt in het Koninklijk Circus. Welke
plaats is immers meer toepasselijk voor een rockshow waar standaard een
ongelofelijke hoeveelheid reuzenballonnen, confetti en namaakbloed bijhoren?
Gaat Wayne Coyne nog iets verder dan kan hij beter meteen solliciteren voor
een rol in de Rocky Horror Show.
Een beetje bombast is de Flaming Lips niet vreemd: de Carmina Burana
schallen door het circus, een filmpje begint te lopen en ceremoniemeester
Wayne Coyne dirigeert de veelbesproken fans in dierenpakken het podium op.
Het filmpje en het "Oh Fortuna" lopen nog steeds. Coyne dirigeert. "Good
Evening." Waarna de band een donderend "Race for the prize" inzet.
Tientallen reuzenballonnen deinen over het publiek. De boodschap is
duidelijk: this is not your average gig.
Die fans-in-dierenpakken krijgen op het kleine podium weinig ruimte en
staan in twee groepjes elk aan een kant van het scherm min of meer te
dansen. Hun rol lijkt vooral met losse spots in het publiek te schijnen op
de maat van de muziek. Later zal blijken dat een uitgebreide delegatie Das
Pop-leden in de pakken schuil ging, maar erg hard stelen de dieren de show
niet.
Het prachtige "Fight Test" zit al vroeg in de set en het valt op hoe
onvast Coynes stem is. Dat euvel verbetert er evenwel zienderogen en Coyne
haalt andere welbekende trucjes uit de kast: het einde van "Yoshimi Battles
The Pink Robots, pt. One" wil hij luidkeels meegezongen horen, en met de
poppenkastpop van een non, uitvergroot op het scherm, dirigeert hij het
publiek. Plots is de Sound Of Music erg dichtbij.
"Onze shows zijn een beetje als een gigantische verjaardagsfuif" vertelde
Coyne, waarna hij spontaan een royale dosis nepbloed op zijn gezicht spoot
en de zaal aanzette om "Happy Birthday" te zingen voor een drietal leden van
het publiek. "She don’t use Jelly" — een vroeg hitje waarvan de groep het
succes pas jaren later kon evenaren met The Soft Bulletin — werd
even massaal meegebruld, terwijl de ballonnen vrolijk over de hoofden bleven
rondstuiteren.
Met "Do You Realise werd de Flaming Lips-grandeur nog eens op volle
sterkte losgelaten: alles dichtgeplamuurd met bizarre synthesizergeluidjes,
en daarbovenop: luid spelen. "Waiting For A Superman" mocht dan weer een
iets rustigere kant van de groep tonen. De bizarre projecties op het scherm
achter de groep hielden de aandacht ondertussen vast en voor de bissen
toverden ze een glimlach op alle gezichten toen "A Spoonful Weights A Ton"
begeleid werd door de huppelende Teletubbies. Een optreden van de Flaming
Lips blijft top-entertainment en een plaatsje op Werchter zou niet meer dan
verdiend zijn.
