Eve Ensler maakte zich zorgen om dé vagina en vele bekende vrouwen volgden haar. Ze liet de vagina’s spreken. En weldra stonden Whoopi Goldberg, Winona Ryder, Glen Close, Brooke Shields en menig andere hollywoodstar haar monologen te declameren. Meteen een goed forum voor deze vrouwen om hun "geëngageerdheid" te exposeren.
Anorectisch zijnde of niet: "De vrouw mag niet uitgebuit worden." Een opflakkering van een aantal gefrustreerde, behaverbrandende feministen? Of hoe de westerse vrouw nog maar eens gaat aantonen mensonwaardig het leven als vrouw is in bepaalde culturen? Misschien kan ze eerst zichzelf eens onder de loep nemen? Of de vraag hoe je dit een relevantie geeft voor onze westerse maatschappij? Dat vrouwen fysiek en psychisch mishandeld worden is een feit, hier en elders. De gespleten vrouw, dus: letterlijk en figuurlijk.
The Vagina-Monologues, geschreven door de Amerikaanse Eve Ensler, werden zowat overal opgevoerd: , behalve in Vlaanderen. De meest uiteenlopende acteurs, regisseurs en theaterhuizen bogen zich over dit stuk. De zalen worden platgelopen en verlengingen worden ingelast. Zo ook is deze Monologues du vagin aan een tweede tournee toe. Zoals gewoonlijk laat het Theatre de poche het niet na om de sociaal-politieke dimensie sterk te beklemtonen. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de mogelijkheid tot een platte opvoering zoals gepresteerd door het Fakkeltheater te Antwerpen.
Eve Ensler baseerde haar boek op een tweehonderdtal interviews met vrouwen. Uit deze interviews distilleerde ze tien monologen. Het betreft vrouwen van alle leeftijden en culturele of religieuze achtergronden. Een humoristisch, aangrijpend en integer boek.
Het Theatre De Poche in Brussel werkte samen met ‘de liga voor de rechten van de mens’ om de voorstelling tot stand te brengen in een regie van Tilly. Isabelle Wéry, Christine Boisson en Estelle Marion nemen elk om de beurt het acteren op zich. Wij zagen de voorstelling met Estelle Marion, voor ons het meest gekend uit RWANDA 94 van Jacques Delcuvellerie. Les Monologues du Vagin werd een statement tegen het fysische en psychische geweld ten aanzien van vrouwen in de hele wereld. Verschillende vrouwen passeren er de revue. Zo heb je onder andere het kleine meisje dat nieuwsgierig vragen stelt over haar "minou", de "preutse" oude vrouw die het woord nooit heeft durven uitspreken of de Bosnische vrouw die verkracht werd door Servische soldaten. Estelle Marion staat er als een zelfbewuste, aantrekkelijke dame en brengt je doorheen emoties gaande van aangrijpend tot hilarisch grappig.
Er wordt een eenvoudige, klassieke vertelstijl gehanteerd die desondanks doordringend is en je op geen enkel moment loslaat. Of komt dat door onze (perverse?) nieuwsgierigheid omtrent het woord vagina? We houden toch van het doorbreken van taboes?
Je zou je vragen kunnen stellen bij de relevantie van "het blootleggen" van de vagina, zoals hier wordt geclaimd. Uiteindelijk blijven de voorstellingen blijkbaar beperkt tot de westerse wereld en we hebben de feministen toch gehad? Ze hebben lang geleden hun eigen ramen toch al ingegooid? En na al onze seksuele revoluties blijkt dat taboes wel doorbroken kunnen worden, maar er steeds nieuwe ontstaan.
Misschien kunnen deze "vagina-monologen" nog het best symbolisch opgevat worden: als een tekort, het tekort dat de vrouw splijt. En als dit teveel naar penisnijd ruikt, misschien als het tekort in de zin dat de vrouw in onze westerse wereld nooit het ideaalbeeld zal bereiken dat haar wordt voorgeschoteld.