Een science fiction muziektheaterproductie, je moet het maar aandurven. David Moss maakte er
een mooi spektakel van, een landschap van beelden en klankexperimenten, zowel uit eigen borst als
elektronische experimenten en drumsessies. Een vertelling, een sprookje, een opeenvolging van
kunstjes, maar veel meer dan dat is het niet.
David Moss is een improvisatiemuzikant. Het is 2099 en hij blikt terug op honderd jaar geleden.
Je ziet een cynische man achter zijn drumstel geplant in de King Tut’s Wah Wah Hut, het
stereotiep van een donker cafeetje met een paar dronkelappen als publiek. Het soort café waar
improvisatiemuzikanten wel eens terecht komen om gehoor te geven aan hun muziek.
In die bar wordt hij als het ware "ontdekt" door aliens. Ze vragen hem om op tournee te
gaan op zeven planeten. Een ware droom voor de eenzame improvisatiemuzikant. Hij kan eindelijk voor
een groot publiek spelen! De superrationele en eindeloos logische aliens worden helemaal meegesleurd
in een extaseroes wanneer ze de onvoorspelbare chaotische muziek van de improvisatiemuzikant horen.
David Moss neemt ons dan mee op zijn reis over de zeven planeten. Elke planeet vormt een eigen
spectrum van beeld en klank, waarbij hij gebruik maakt van zowel dagdagelijkse geluiden, zelfgezongen
stukken, loops, elektronische spitsvondigheden, video en talloze rekwisieten. Doorheen de luikjes en
openingen van de schuine houten vloer komen pingpongballetjes, fluo-golven en allerlei, naargelang
de planeet waarop hij zich bevindt. Het is een fascinerend, plezant spektakel, vooral de
stemexperimenten zijn opmerkelijk. Een soort sprookje voor alle leeftijden en tegelijkertijd een
(té) hoogdravende ode aan de improvisatie (en dus aan zichzelf?)