Woordkunstenaar Dimitri Leue interpreteerde Shakespeare’s Othello. Van de oorspronkelijke inhoud rest bij momenten niet veel meer. Het resultaat is een voorstelling met enkele beklijvende scènes, aangevuld met grappige woordspelletjes.
De oorspronkelijke tekst van Shakespeare is bij momenten ver zoek: Othello is geen zwarte generaal, maar een dappere blanke krijger met weelderige haartooi in de nek. Ook de plot is gewijzigd: Othello vermoordt zijn geliefde Desdemona niet. Leue herschreef de tekst en maakte op creatieve wijze gebruik van de taal als medium. Elk personage spreekt in een eigen taal, Leue verzint Nederlands-klinkende woorden bij de vleet.
Alle personages in Azen azen op iets. Jago (Dimitri Leue) wil meer macht, Cassio (Koen De Graeve) wil Desdemona (An Miller), de vrouw van Othello (Lucas Van den Eynde), voor zich hebben. Jago wil alles onder controle hebben en heeft bij alle moorden in het stuk meer dan een spreekwoordelijke vinger in de pap te brokken. Hij wil meer zijn dan de eenvoudige vaandeldrager, hij wil generaal zijn. Via vele omwegen en door het geven van foutief advies aan de tegenspelers slaagt hij in dit opzet.
Voor Azen verzamelde Leue een prima cast: naast An Miller, Lucas Van den Eynde, Koen De Graeve en Dimitri Leue zien we ook Tine Reymer (Emilia) en Rik Van Geel (Konijn) aan het werk. Eén voor één zetten ze hun personage met glans neer. Van het ene ingetogen moment stappen ze probleemloos in een ruwe scène. Noem hen gerust rasacteurs, die hun goede reputatie, gekend van het kleine scherm, bevestigen. Lucas Van den Eynde is de enige die soms teleurstelt. In zijn stuntelig taalgebruik, gebaseerd op een uitgebreid gamma romanismen, lijkt Othello bij momenten niet meer dan een doorslagje van Xavier De Baere, de professionele afscheidnemer uit Morgen maandag.
Het decor bestaat uit verplaatsbare wanden. Hierop staat een fragment uit "Boerke Naas" van Guido Gezelle, maar omgezet in geheimschrift door Paul De Braeckeleer. Geen tekst, maar wel de vier symbolen (de azen) uit het kaartspel in verschillende kleuren naast elkaar geplaatst. Achter die wanden zitten de muzikanten. Slechts door het schuiven van de wanden in de loop van het stuk zie je ze zitten. Stoffel Verlackt en kompanen brengen muziekfragmenten die de tekst af en toe sferisch benadrukken.
Het Paleis brengt theater voor kinderen en jongeren tot veertien jaar. Of de bewerking van Leue geslaagd is voor de kinderen, is zeer de vraag. Hij past de tekst wel aan, maar of de toegankelijkheid hierdoor vergroot, is niet zeker. Azen is een aangename voorstelling, maar slechts tijdens sommige hilarische momenten, bijvoorbeeld met de parende speelgoedkonijnen, bereikt het stuk zijn doelgroep. Veel van Leue’s gefoefel met de taal is zo subtiel dat het allicht aan de aandacht van de jongeren ontsnapt.
Zoals gewoonlijk draait het in Leue’s de theaterteksten rond de liefde. Het levert zowel grappige als intieme scènes op. Vooral de eerste huwelijksnacht tussen Desdemona en Othello wordt beklijvend gebracht. Othello en Desdemona spelen verstoppertje achter de decorpanelen. Stapje voor stapje komen ze naar elkaar toe. Ze kruipen dicht bij elkaar en fluisteren. In een tijdloos moment besef je dat liefde de mooiste emotie is.