Hem kennen we van Chess, Sacco & Vanzetti, Jekyll & Hyde,
Follies en vooral Les Misérables en The Phantom of the Opera. Zij speelde
hoofdrollen in Chess, Cats, West Side Story, Jekyll & Hyde en Les
Misérables. Nu staan ze samen in Les Misérables in Londen. Een gesprek met
musicalacteurs Hans-Peter Janssens en Hilde Norga.
Goddeau: Hoe zijn jullie in het vak terechtgekomen?
Hilde Norga: “Van jongs af aan wilde ik balletdanseres worden, maar dat mocht niet van
mijn ouders. Toen ik zestien was, was ik al te oud voor klassiek ballet. Toen heb ik auditie gedaan
bij het Ballet van Vlaanderen voor de musical Jesus Christ Superstar. Daarna heb ik in Londen
een paar musicals gezien en ben ik gaan studeren. Sindsdien ben ik altijd blijven werken in
musicals.”
Hans-Peter Janssens: “Ik heb Germaanse gestudeerd, maar ben er mee gestopt om aan het
conservatorium klassieke zang te studeren. In Engeland heb ik in de opera gewerkt en ik heb ook een
tijd in Amerika gestudeerd. Daar zeiden ze dat ik eens in het musicalgenre moest kijken omdat daar
dingen tussen zaten die wat repertoire betreft interessant konden zijn voor mijn stem. Toen
interesseerde me dat niet echt. Musical was voor mij tapdansen. Bovendien bestonden de musicals die
voor mij interessant zijn, zoals Les Mis en The Phantom, nog niet toen ik studeerde.
Toen ik een paar jaar aan het werk was in de opera zag ik dat er een auditie was voor de musical
Man van La Mancha in België. Dat verhaal heeft me altijd al geboeid. Ik heb auditie
gedaan en sedertdien is het snel gegaan. Ik heb altijd op een podium willen staan, niet alleen om te
zingen, maar de combinatie acteren en zingen. Gewoon acteren of film interesseert me niet. Het moet
met muziek te maken hebben.”
Goddeau: Het is niet de eerste keer dat jullie in Engeland verblijven. Wat hebben jullie hier
nog gebracht?
Hilde: “Ik heb tien jaar geleden Miss Saigon gedaan. Ik heb hier ook een jaar
gestudeerd. Ik ben vanaf mijn zestiende beginnen werken, maar ik had nooit gestudeerd. Ik voelde dat
al die meisjes die een ballet- of zangopleiding of Studio Herman Teirlinck hadden gevolgd, veel meer
bagage hadden. Ik werd aangenomen op het gebied van enthousiasme en natuurtalent, maar ik voelde mij
daar heel onzeker door. Ik heb auditie gedaan voor de Guilford School en werd aangenomen. Zo ben ik
in Londen beland.”
Hans-Peter: “Ik heb in het begin van de jaren ’90 een paar jaren opera gedaan.
Les Misérables is mijn musicaldebuut in Engeland.”
Goddeau: Jullie zijn een koppel. Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Hilde: “Na Miss Saigon kwam ik terug naar België. Ik deed auditie voor
Chess en Hans-Peter zat daar ook in.”
Hans-Peter: “Dat was mijn eerste grote rol musicalrol in België. Ik had voordien
Man van La Mancha gedaan, maar dat was een klein bijrolleke. Om de tijd te overbruggen heb ik
in het ensemble van Jesus Christ Superstar meegedaan. Toen wist ik al dat ik de hoofdrol ging
hebben in Chess.”
Goddeau: Is het feit dat jullie in het zelfde vak zitten een voor- of eerder een nadeel?
Hans-Peter: “Dat is altijd een voor- en een nadeel. Als je niet met iemand uit het zelfde
vak bent, heb je totaal andere uren en kom je elkaar bijna niet tegen. Praktisch gezien is het zeker
een voordeel omdat je snapt wat de problemen zijn van het leven en van het werk op zich. Je kunt
elkaar daarin steunen.”
Hilde: “Ik vind het een voordeel. Je hebt dezelfde uren, je begrijpt elkaar en hoe zwaar
het is. Een sociaal leven is er immers niet echt bij: acht voorstellingen per week, zondag vrij. Dan
is het wassen, plassen, inkopen doen en dat is het. Een relatie hebben met iemand die niet in een
musical zit, zou kunnen, maar het is gewoon makkelijker.”
Goddeau: Jullie spelen vaak in de zelfde musical. Vormt het feit dat jullie elkaar zo vaak
zien geen druk op jullie relatie?
Hilde: “Nee. Wij kunnen werk en privé makkelijk gescheiden houden. En samen werken
geeft een comforting feeling, een veilig gevoel. Vanavond bijvoorbeeld ook, ik ga nerveus zijn
omdat ik als Fantine op moet. Gewoon het feit dat hij er is, helpt.”
Hans-Peter: “Het is hetzelfde als een koppel zelfstandigen dat samen een bedrijf runt.
Die zien elkaar ook de hele dag, maar daarom ontploft dat niet. Ik denk dat het alleen maar voordelen
heeft om mekaar regelmatiger te zien dan iemand anders zijn partner zou zien.”
Goddeau: Jullie hebben allebei zowel in België, Nederland als Engeland gespeeld. Is er een
verschil in de manier van werken, het publiek…?
Hans-Peter: “In België is het aan het veranderen omdat daar de laatste vijf jaren
een aantal grote producenten zijn verrezen. Kuifje is qua budget de grootste productie die we
ooit gehad hebben. In Nederland zijn ze met Joop van den Ende al langer bezig met producties op
zo’n grootschalig niveau te brengen. Ik denk dat we in België serieus aan het inhalen zijn.
Engeland is natuurlijk het musicalland bij uitstek. Het is een fabriek. Ik bedoel dat niet negatief,
maar gewoon dat het fantastisch goed gerund wordt. Je komt terecht in iets dat al tientallen jaren
goed werkt.”
Hilde: “In België hebben we het creatief proces meegemaakt in Les
Misérables. Dat vond ik heel tof. Hier voel je dat het al zeventien jaar speelt. Je wordt
er gewoon in gegooid, nummer zoveel want het draait al zo lang. We hebben wel het geluk gehad dat het
op 8 oktober de galavoorstelling van de zestiende verjaardag was. De week voordien hebben we met
Trevor Nunn en Schönberg kunnen werken. Het is zeldzaam om met de mensen te werken die het
gecreëerd hebben.”
Hans-Peter: “Het publiek is hier ook anders. Je hebt een wereldpubliek. Ze hebben veel
geld gespaard, hebben lang moeten wachten om een ticket te kopen. Dan zijn de verwachtingen hoger
gespannen. Zeker voor een productie als Les Misérables waarvan iedereen de cd kent. Als die
verwachtingen dan worden ingevuld, zijn de reacties ook navenant, veel toffer en extraverter dan in
België.”
Goddeau: Waar spelen jullie het liefst?
Hans-Peter: “Momenteel zit ik hier graag. Het is hetzelfde als mij de vraag stellen:
‘Doe je liever The Phantom of Les Mis?’: Dat zijn twee totaal andere dingen.
Als je het ene gedaan hebt, is het tof om het andere weer te doen. Als je hier een tijd gestaan hebt,
is het tof om weer in België te werken. De sfeer is er wat losser. Het is tof om af te
wisselen.”
Hilde: “Ik vind de sfeer in België het tofst. Ik weet niet waarom. Ik denk dat de
mensen daar iets meer bescheiden zijn. Hier zijn ze nogal chauvinistisch. De tijden veranderen ook.
Toen ik tien jaar geleden in Miss Saigon zat, vond ik het fantastisch. Nu wordt het
moeilijker, de ene na de andere musical sluit. Je voelt dat wel. Als je beslist om weg te gaan, zijn
ze je kostuums al aan het verdelen. Dat is nu eenmaal ons vak, dat hoort erbij. Voor mij zijn het de
mensen die de musical maken. Ik heb de meeste vriendinnen in België. Misschien dat ik het
daardoor daar het tofst vind.”
Goddeau: In Engeland en Nederland is de musical zeer populair, in Vlaanderen lijkt het genre
ondanks alle pogingen toch nog niet helemaal aan te slaan.
Hilde: “Ik heb de indruk dat het genre wel populairder is geworden. Vroeger was er het
Ballet van Vlaanderen en een paar producties die op toernee waren. Nu heb je Studio 100, Ben,
Kuifje… het stopt niet. In die zin is er toch wel een markt. Een ander soort markt, het
is nu meer op kinderen gericht.”
Goddeau: Zijn er op dit moment niet te veel musicals in België?
Hilde: “Het zou kunnen. De ticketjes zijn niet goedkoop, zeker als je met een gezin gaat
kijken. Maar dat hangt van de mensen af. Er is genoeg keuze en hoe meer musicals, des te meer werk
voor ons.”
Hans-Peter: “Ik denk dat die mensen wel genoeg onderzoek hebben gedaan om te weten of de
markt groot genoeg is. Dat is hetzelfde hier. De markt is groot genoeg, maar je weet nooit hoe dat
evolueert. In België zijn er uiteindelijk geen producties die jaren lopen. Het zijn korte
producties en ik denk dat er op het ogenblik nog volk genoeg is om de zalen voldoende te
vullen.”
Goddeau: Op dit moment spelen er drie Vlaamse acteurs een hoofdrol in een musical op West End
(An Lauwereins speelt de rol van Carlotta in The Phantom of the Opera, hvh). Een aantal
acteurs trekt ook naar Nederland. Krijgen jullie in België te weinig waardering?
Hilde: “In België zijn er nu veel meer musicalscholen. Het wordt moeilijker om werk
te krijgen. Als vrouw wordt het sowieso moeilijker naarmate je ouder wordt. Op een bepaalde leeftijd
kun je niet meer het jonge meisje spelen en ben je te jong om karakterrollen te spelen. Je kunt niet
constant in het zelfde land blijven. Als je niet aangenomen wordt voor een rol, moet je wel in het
buitenland werk gaan zoeken. Dat is de realiteit.”
Hans-Peter: “Het is natuurlijk een klein land. Ik doe geen film- of tv-werk, dus ik kan
alleen hier van leven. Dan moet je wel eens een minder geschikte rol aannemen om geld te verdienen.
Als je dan de keuze hebt tussen dat of een mooie, goeie rol in het buitenland… Je moet gewoon
gaan waar je denkt dat de rol artistiek en financieel het meest interessant is.”
Goddeau: De aanval op het World Trade Center heeft een negatieve invloed op het Londense
theaterleven. Waaraan merken jullie dat?
Hans-Peter: “Er zit minder volk in de zaal. Oktober is sowieso een slechte periode. Dan
is het weekend wel goed gevuld, maar tijdens de week merk je dat de zalen minder gevuld zijn dan
normaal. Nu komt dat ook grotendeels doordat de Amerikanen er nu niet zijn. Verschillende producties
worden ook vroegtijdig afgevoerd. Alle producties die normaal gezien over een aantal maanden zouden
sluiten, sluiten nu hals over kop. Producties als The Witches of Eastwick, die op de
Amerikaanse markt gericht zijn, moeten dat wel doen. Er is hier niets gesubsidieerd, alles is
commercieel. Als er tickets verkocht worden, kan een show blijven lopen, anders niet.”
Goddeau: Hilde, jouw contract bij Les Misérables loopt binnenkort af. Hans-Peter, jij
hebt voor negen maanden bijgetekend. Wat zijn jullie plannen voor daarna?
Hilde: “Geen flauw idee. Ik heb geen auditie gedaan voor musicals hier. Ik ben nogal
kieskeurig. Je moet werk hebben, je moet kunnen leven, maar voor mij doet het er ook toe wat voor
liedje ik sta te zingen. De tekst en de muziek moeten mij aanspreken. Ik zie wel. Het gaat altijd zo.
Je kunt vijf, zes jaar na elkaar werk hebben, in de ene na de andere musical staan en daarna een jaar
met je vingers draaien. Dat hoort erbij. Je hebt nooit zekerheid. Ik had nu wel de keus, ik kon nog
blijven, maar ik voelde me even gestagneerd. Ik heb uit deze musical alles gehaald wat ik wou, zeker
voor het ensemble. Acht shows per week, zeventien kostuumwissels, elke keer twee verdiepingen op en
af… ik heb het nu gedaan. Sommige mensen blijven vijf jaar in dezelfde musical staan omdat ze
een hypotheek en kinderen hebben, omdat ze angst hebben. Ik vertik het om daar aan mee te doen. Ik
heb geen zin om nog een jaar zoals veel mensen hier met een lang gezicht rond te lopen. Ik wil niet
dat je op het toneel voelt dat het niet meer fris of minder enthousiast is. Mensen betalen veel geld
voor een ticket.”
Hans-Peter: “Ik heb bijgetekend tot augustus volgend jaar. Dan heb ik twee jaar deze rol
gespeeld. Dat is wel het maximum omdat het toch een zware rol is. Daarna wordt het tijd om weer iets
anders te zoeken. Ik heb nog geen plannen, wel ideeën. Het zou best kunnen dat ik in Engeland
blijf.”
Goddeau: Geen plannen om naar New York te gaan?
Hans-Peter: “New York heeft nooit echt op mijn verlanglijstje gestaan. Artistiek gezien
kan ik ginder niets meer doen dan hier. Het is dezelfde werkgever. Ik heb nooit gedacht: ‘Ik
moet dat bereiken. Ik wil op Broadway gestaan hebben.’ Maar ja, het was ook nooit de bedoeling
om hier te staan. Ik kijk nooit te ver vooruit. Ik kijk stap voor stap en deze stap was voor mij een
jaar geleden logisch. Ik wil gewoon weer een toffe rol. Uiteindelijk moet je dankbaar zijn dat je
zoveel toffe rollen kunt spelen want er zijn er niet veel die echt een uitdaging vormen. Je mag blij
zijn dat er iets is. Zeker hier want de concurrentie is hier belachelijk groot. Ik ben al blij dat ik
werk heb.”
