De Roovers :: Vertezucht

De Roovers vormen een van de interessantere gezelschappen uit Vlaanderen. Het etiket van jonge
honden begint een beetje belachelijk te klinken voor een groep dertigers, maar ze blijven
experimenteren. Soms levert dat zeer knappe voorstellingen op, maar in het geval van
Vertezucht gaan ze zwaar onderuit.

Voor Vertezucht kregen de Roovers onderdak in de Bottelarij. Het is met andere woorden een
locatieproject geworden. Het publiek wordt vanuit de foyer via een oude lift naar een met zwarte
doeken afgezoomde ruimte op de vierde verdieping geleid. De doeken worden weggetrokken en de tribune
wacht.

Zoals gewoonlijk bij de Roovers is het scènebeeld weer schitterend eenvoudig. Een groot
waterreservoir omringd door een pad van stro dat zich over de gehele ruimte uitstrekt. Zodra iedereen
zit, worden weer zwarte gordijnen opengetrokken, waardoor een prachtig vergezicht op Brussel zich
openbaart aan de toeschouwer. Deze lange aanloop en het overweldigende begin (Brussel is een
mooie stad en niemand verwacht dat achter de coulissen een glazen wand staat) schept heel wat
verwachtingen. Deze worden echter niet ingelost.

Vertezucht is gebaseerd op de gelijknamige roman die Jef Aerts schreef tussen zijn
activiteiten als dramaturg voor de Roovers door. Vanaf de eerste woorden is duidelijk dat de tekst
niet werkt op het podium. Theater vereist een ander soort taal dan een roman. Daar komt nog bij dat
Aerts iets te veel Verhelst heeft gelezen. De tekst staat bol van de Verhelstiaanse, lichamelijke
taal. Er wordt gekeken doorheen poriën en lichamen smelten en vloeien samen. De metaforen
vliegen je rond de oren, er wordt een zweem van mystiek gecreëerd, maar het mysterie en de magie
die Peter Verhelst over het algemeen redden van de pathetiek en de puberpoëzie, vind je niet terug in
deze theatertekst van Jef Aerts. Misschien werkt Vertezucht wel als roman, maar als
theatertekst klinkt het al snel belachelijk en drammerig.

Het spel maakt wel wat goed. Zeker Sofie Sente is bij momenten danig op dreef en zorgt voor enkele
flitsen die doen vermoeden dat er meer in de tekst te vinden is. Na een half uur zit je je echter
dermate te ergeren dat zelfs dat niet meer opvalt. Het is zeer pijnlijk om een gezelschap dat de
voorbije jaren voor schitterende voorstellingen als Histoire d’A en Leonce en Lena
zorgde, op een dergelijke manier te zien onderuit gaan. Vertezucht heeft zeker zijn relevantie
als experiment, maar schiet als voorstelling heel wat te kort. De toeschouwer heeft geen houvast.

Het verhaal — als het ten minste de bedoeling is om een verhaal te vertellen — lijkt
niet van de grond te komen. Je kijkt naar drie mensen die wat willekeurig lijken rond te lopen en
dingen brallen zonder een gegeven context. Opeens blijkt een van de personages blind te zijn, een
tweede geeft iets later een toespraak en wordt neergeschoten en de derde loopt wat rond als speelbal
van de twee anderen. Na een tijdje betrap je jezelf erop dat je gewoon uit het raam zit te kijken,
naar Brussels by night: allemaal lichtjes.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in