Drie jaar geleden rammelde Hinds u nog uit uw sokken, op I Don’t Run laat het Spaanse viertal horen dat het heeft leren spelen. Drie jaar seksistische opmerkingen horen hebben ook hun sporen nagelaten, maar nu ook niet te. “Je weet nooit als iemand kritiek heeft of hij gelijk heeft, of gewoon niet verdraagt dat vrouwen ook iets doen à la Black Lips, maar goed: je kunt van haters geen lovers maken.”
“We lieten het gewoon gebeuren, en zo kwam het vanzelf.” Carlotta Cosials (gitaar/zang) is er droogjes over, of er grote ideeën waren toen Hinds de studio introk om zijn tweede plaat op te nemen. Hinds doet niet aan plannen, Hinds leeft, en daar vloeien de dingen uit voort. En dat wil ook zeggen: als je twee jaar lang tourt op de rug van een charmant, maar krakkemikkig klinkend debuut, dan leer je hoe je songs schrijft die toch poten en oren hebben, en minder over hun eigen voeten struikelen. Hinds, zo merk ik op, heeft eigenlijk nu pas echt songs leren schrijven. Cosials spreekt me niet tegen. “Je verandert”, zegt ze. “Als je weet dat op Leave Me Alone, ons debuut, nog songs stonden van drie jaar eerder, toen de band nog maar uit ik en Ana (Perrote, ook zang en gitaar, mvs) bestond, dan weet je het wel. Dat is zes jaar geleden; een eeuwigheid als je begin de twintig bent.”
Het zijn dan ook leerjaren geweest, op meer dan één gebied. Leren spelen was één, moeten omgaan met alle bagger die het vrouw-zijn in een mannenomgeving als de rock-‘n-roll met zich meebrengt was een ander. “Het was héél erg”, zucht Cosials, “zeker in het begin. En ik heb het gevoel dat we nog altijd meer moeten verdragen dan een mannelijke band. Kijk, we komen uit Spanje, dat op dat vlak nog een stukje achterloopt op de rest van de wereld, maar soms is het echt moeilijk om te begrijpen of iemand onze muziek niet lust, of niet van ons kán houden. Zelfs al houdt-ie van The Black Lips, nog ziet hij niet dat wij eigenlijk min of meer hetzelfde doen. Over ons gaat zo iemand zeggen dat we zanglessen moeten nemen. Misschien klopt dat en houdt hij gewoon niet van wat we doen, maar misschien kan hij er gewoon niet mee om dat ook vrouwen dat doen.”
Drumster Amber Grimbergen valt haar bij: “Het voelt alsof we onszelf constant moeten bewijzen.” Alsof er altijd iemand staat die zich afvraagt wie de man achter Hinds is? Het antwoord komt in koor: “Exactly that.” En Cosials zucht. “Toen we begonnen deden er tal van gekke geruchten de ronde. Dat wij gecast waren, bijvoorbeeld. Dat we eigenlijk allemaal aan het conservatorium hebben gestudeerd, en nu alleen maar doen alsof we niet goed kunnen spelen.” Grimbergen grinnikt. “Of dat één van onze papa’s de eigenaar van Coca-Cola Spanje was en voor alles betaalde.” Ja, het grenst aan de paranoia, bevestigt Cosials, maar het is wat het is. “Je kunt haters niet in lovers veranderen, en je mag je niet door hen laten leiden. We doen dingen voor onze vrienden, omdat we het fun vinden, niet op basis van wat mensen vinden die ons sowieso niet lusten.”
Breakthrough of break-up?
Het kon niet anders of de ervaringen van de laatste jaren vonden hun weg naar de teksten op I Don’t Run. “In 2017 hebben we vooral geschreven”, zegt Cosials. “En daarna opgenomen, waarna we over clips en vormgeving mochten gaan nadenken. Dat was fijn, om na twee jaar opzuigen, nieuwe ervaringen te ondergaan, stukken van de wereld te zien, eindelijk weer wat los te laten, en alles uit te kotsen. Weet je, er overkomt je zoveel op een tour, we hebben veel nieuwe mensen leren kennen, … Het leven geeft je zoveel, en dat hebben we gebruikt. Want ja: ik vind teksten belangrijk, en ik schrijf ze ook graag. Ik wil iets zeggen, en dat moet precies zijn wat ik wil, zelfs al vind ik niet altijd de juiste Engelse uitdrukking. Het is een uitdaging om je ziel uit te drukken in een taal die de jouwe niet is. Niet dat de teksten op ons debuut niet ernstig bedoeld waren, maar nu waren we minder bang. Toen waren we ons er nog erg van bewust dat al onze vrienden zouden doorhebben over wie we schreven. Dat remt je af, want je wil misschien niet dat ze weten hoe je echt over sommige dingen denkt. Dat waren we nu kwijt. Dude, om te beginnen: niemand luistert naar de teksten. (lacht) Op een bepaald moment hebben we zelfs overwogen om als songtitel iemands volledige naam te nemen. Of steden: dit gebeurde hier.”
Heeft ze het over “Linda”? Vrouwennaam, maar ook Spaans voor “mooi”. Het blijkt het laatste. Cosials: “We hadden die mooie melodie geschreven, dus gaven we het als werktitel ‘Linda’, en dat bleef hangen. Het voelde juist voor me, om schoonheid met de tristesse van dat nummer te verbinden.” Wanneer ik vraag of het nummer, één van de meest afgewerkte die de groep al schreef, als een doorbraak voelde, krijgen we even een Babylonische spraakverwarring. “Ja, ik had toen een gebroken hart”, geeft de frontvrouw toe, maar niet alle songs gaan over die break-up. Ik zing duidelijk niet over verliefd worden, maar eerder over wat komt als je plots niet meer verliefd bent. Dat is het zwaarste moment in een relatie. Oh, je bedoelt of die song een breakthrough in ons schrijven was? (blijft even stil) Geen idee. Echt niet. Ik heb er zo nog niet over nagedacht. Maar fijn dat je het zo ziet. Dankjewel.”
“Soberland” is een ander nummer dat opvalt, een haarscherp portret van een poseur wiens luchtbel vrolijk doorprikt wordt. Cosials en Grimbergen gniffelen, maar leggen liever niet te veel uit. “Ik wil echt niet dat hij ontdekt dat het over hem gaat”, geeft de eerste toe, “maar ik kan kwijt dat het in New York was dat we hem ontmoetten. Er lopen veel gekke figuren rond op de wereld, waarvan we er de afgelopen jaren minstens een paar hebben ontmoet. Dan is het leuk om ze in een song op te voeren.”
Een kind én optreden
Een opmerkelijke uitspraak van collega-frontvrouw Perrote in een facebookfilmpje dat I Don’t Run aankondigde: “Ik wil bewijzen dat in een rockband zitten niet gewoon even een fase moet zijn, maar dat het een carrière-optie kan zijn voor een vrouw.” Cosials herkent het gevoel: “Ik wil verdorie nog een plaat maken. En dan nog één. Maar ik weet het wel: vrouwelijke bands hebben een kortere levensduur dan mannelijke bands. Onze Amerikaanse tourmanager was drummer bij Vivian Girls, en die band bestond zeven jaar. Dat is volgens haar ongeveer de gemiddelde tijd dat een vrouwenband bij elkaar blijft.” “Tja, vrouwen hebben baby’s en zo”, vult Grimbergen aan. “Ik ook”, zegt Cosials, “maar ik wil een kind én blijven optreden. Dat zou geweldig zijn. Waarom niet, zolang het gaat?”
Wat voorlopig het moeilijkste aan touren is, nu er nog geen baby’s dienen meegezeuld? Grimbergen: “Je moet constant aan zijn, altijd energiek zijn. Erg vermoeiend, hoor. Soms valt het me moeilijk.” Lacht Cosials: “Een slecht humeur staan we niet toe. Je moet het zo zien: er zijn twee stukken waar je zorg voor moet dragen. Om te beginnen je lijf, want dat is ons gereedschap. We gebruiken het elk avond opnieuw, net als onze stem. Die vraagt ook aandacht. Daarnaast moet je ook je hoofd in de gaten houden. Touren kan zwaar zijn, want je stopt niet. Vanavond slapen we niet eens in Brussel, het gaat meteen nadien naar Amsterdam want daar moeten we ’s ochtends al van alles doen. Er zijn geen zondagen waarop je niets te doen hebt. Er is geen ‘school is cancelled’, nooit.” (lacht)
Zo begon onze kennismaking met Hinds daarnet ook, met de vraag welke dag het vandaag was. “We houden het niet bij”, geeft Cosials toe. “We hebben onze eigen manier om de tijd te meten. Om te beginnen: er zijn geen seizoenen meer, of die wisselen toch elke dag. Als het hier winter is, gaan we naar Brazilië. Ik heb het mijn moeder en mijn lief moeten uitleggen toen ze me vertelden om mijn zomerkledij en mijn winterkledij in verschillende dozen of zo te bewaren: ik héb het allemaal tegelijk nodig, want het is altijd ergens zomer.”
En dus kunnen we niet anders dan concluderen: Hinds heeft het gemaakt. Wat voor tips ze een zestienjarig meisje zouden geven dat hetzelfde punt wil bereiken? “Stay strong, and stay free“, aldus Cosials. “Hou controle, ja, en vertrouw mannen niet meer dan je jezelf vertrouwt: ze hebben niet per sé gelijk. Maar ja, natuurlijk kun je nog altijd werken met mannen. Als zij jou vertrouwen geven, zoals producers Paco Loco dat voor Leave Me Alone deed, en Gordon Raphael (The Strokes, mvs) nu, dan geeft dat je net meer kracht. Gordon was vooraf al een fan, dus dan durf je vertrouwen te hebben. Hij liet ons gewoon zijn wie we waren, en als we twijfels kregen was zijn punt net dat we onszelf moesten durven te vertrouwen. Dat deed deugd. Ik denk niet dat we klaar zijn voor iemand die zegt ‘neen, dat refrein is niet goed genoeg’. Dat zou ons klein doen voelen. Er zijn altijd momenten bij het schrijven dat de boel nog niet af is, en dan is het moeilijk om het aan iemand te laten horen die niet met muziek bezig is. Ik mag er dan trots op zijn, op zo’n moment kan ik het niet aan mijn broer laten horen. Zelfs al zeggen we tegen elkaar hoe goed het is, we weten dat het er nog niet helemaal is uitgekomen. Dan mag het nog niet ondermijnd worden, want we hebben nog niet het zelfvertrouwen om tegen zoiets te vechten. Enfin, dat zit wel in ons, maar we hebben wel die safe space nodig om songs te kunnen schrijven.”
Of er ondertussen iets veranderd is in hoe thuisland Spanje naar het viertal kijkt? “Ja”, knikken Cosials en Grimbergen enthousiast. “Ik kan niet uitleggen waarom, maar sinds I Don’t Run vertrouwen ze ons wel. Nu staan we wél op de cover van de belangrijke muziekmagazines, krijgen we aandacht van de radio. Ze willen ons, dat is cool. En ook het publiek volgt.” Conclusie: de dames zijn sterren geworden? Ongemakkelijk gelach volgt. Hinds geeft niet om sterrendom. Sterrendom is niet rock-‘n-roll.
Hinds staat op zondag 10 juni op Best Kept Secret Festival.
