Geen betere geestverruimend genotsmiddel dan muziek. Dat moet zowat het uitgangspunt zijn van Democrazy’s showcasefestival Psych Over 9000, dat vorig jaar het levenslicht zag en nu zijn tweede editie krijgt. Twaalf bands komen tonen hoe psychedelisch ze wel zijn. Als wij onze aandacht er maar kunnen bij houden.
Op dit soort muzikaal banket nopen overlappingen onvermijdelijk tot keuzes. Kogel door de kerk: het wordt Budget Trash in het café van de Charlatan. De band bedankt ons meteen om niet naar Bront, dat het festival op dat moment ook aftrapt in Trefpunt, te gaan kijken. Graag gedaan, mogen we hopen. De vier jonge rekels maken hun naam waar met slordige lo-fi garagerock met een zonnige inslag. Plezier primeert voor het viertal: kan het hen wel iets schelen dat ze Psych Over 9000 op gang mogen trekken? De energieke surfvibes en guitige nonchalance van de band slaan aan, minstens bij het jonge volkje vooraan – vriendjes en vriendinnetjes, wellicht. Na de bijval die de band oogstte op Humo’s Rock Rally mag dat misschien niet eens zo gek zijn, al is het vooralsnog terecht – concurrentie en zo – dat er geen podiumplaats in zat. Maar doe vooral zo voort, jongens!
Over naar Kinky Star, waar The Tubs het voor het zeggen krijgen. We horen gezapige psychpop-americana geïnspireerd op de jaren zestig, in een melancholische waas, courtesy of een huilende lapsteel. The Tubs heeft een sound, heeft songs, heeft steengoeie gitaarsolo’s. Soms, héél soms, klinkt de band bijna als een slackerversie van Wilco. “I Smell Fear” doet ons dan weer denken aan Creedence Clearwater Revival, en dat was ook al heel lang geleden. The Tubs onthouden we nu al graag voor later.
Elke bijt heeft zijn vreemde eend nodig, en op Psych Over 9000 is dat Anna Burch, in Trefpunt. De indiepop van de Amerikaanse singer-songwriter is op papier de minst psychedelische muziek op het programma. Ook live kleurt Burch niet buiten de lijntjes in een weliswaar puike maar brave set. “Yeah You Know” heeft nog een kort fragment dat met wat goede wil tot trippen kan aanzetten. Verder is zacht meeknikken geboden op de onschuldig klinkende liedjes, al hebben die wel weerhaken met drugsreferenties in de teksten. “Belle Isle”, een countrysong dan nog, is een hoogtepunt. Moet ook kunnen! “Psyched to be here”, laat Burch optekenen. Dat dan weer wel.
De zon gaat onder, en met Phoenician Drive in Kinky Star krijgen we de eerste échte psychedelische uitbarstingen. Phoenician Drive koppelt Noord-Afrikaanse en Midden-Oosterse vibes – die Feniciërs van weleer, nietwaar – aan psychedelische krautrock, en doet dat met verve. Met de traditionele snaar- en percussie-instrumenten lijkt het haast alsof we een wereldmuziekorkest onder invloed van lsd aanschouwen. Exact één vlotte tempowissel van beheerst naar losgeslagen zo ongeveer halverwege de set is genoeg voor Phoenician Drive om iedereen murw te krijgen. Groovy!
Voorbereiding is het halve werk voor Ulrika Spacek, dat met vertraging aan zijn set begint. Niet dat dat afbreuk doet aan de muziek: een druk Trefpunt geniet met volle teugen van de Britse band. Die is niet voor één gat te vangen, maar graait gretig in de jaren tachtig en negentig. Postpunk meets krautrock meets psychpop, zoiets: leuk, maar enorm revolutionair is het ook weer niet. De band haalt herinneringen op aan zijn passage in café Video enkele jaren terug, en wie er toen bij was, zal ongetwijfeld een aangename flashback naar de kleine jaren van de band gekregen hebben. Ondertussen lijkt Ulrika Spacek al te groot om nog in het zaaltje van Trefpunt te staan. Volgende keer in Gent mag de balzaal van Vooruit hun speeltuin zijn.
Met White Hills wist Psych Over 9000 een echte klepper in de psychrock te strikken. White Hills is de revolutie ver voorbij, en niet voor de zwaksten. Met maar twee leden – zij drum, hij gitaar – walst de band de hele zaal van Charlatan in de vernieling met oerknal na oerknal uit de donkerste krochten van de psychrock. “Attack Mode”, inderdaad. De gitaar spuwt de ene gemene riff na de andere, de niet aflatende drumbombardementen doen naar adem happen, en samen sleuren ze het publiek mee in een draaikolk van muzikaal geweld. Wie even afleiding zoekt in de uiterst psychedelische fractale doolhoven op het scherm boven het podium, is even goed vertrokken voor een knoert van een trip. Dit moet de enige juiste keuze geweest zijn als afsluiter van de psychrockviering. We zijn nu al benieuwd naar wat Democrazy ons volgend jaar zal lappen om dit te overtreffen.
