Op weg naar de grote publieksreünie op Werchter draait Joost Zweegers na vier jaar radiostilte al even proef in het clubcircuit. Na Brussel is dit weekend Amsterdam aan de beurt met een trio intieme kringetjes in de zolderzaal van Melkweg. De tweehonderd tickets per avond vonden in een mum van een tijd een eigenaar en dus stond het selecte publiek al lekker te trappelen toen het tot nieuwe Novastar gebombardeerde kwartet verscheen met onder meer Reinhard Vanbergen (Das Pop) en Keith Prior (David Gray) in de gelederen.
Er hoefde geen tijd verspild te worden aan zachtjes opwarmen: Novastar maakte al meteen zijn opwachting op de tonen van die alombekende “Wrong”-gitaarriff. Bijna twintig jaar na release staat die debuutsingle er nog steeds als het prototype van de Zweegerssong: een oerklassieke poprocksong met zulke ontwapenende eerlijkheid gecomponeerd dat hij zich meteen in je hart nestelt en er een permanente verblijfplaats van maakt. Anno 2018 zingt Zweegers hem net dat tikkeltje heser en rokeriger, maar de hoge noten schieten er nog even parmantig uit. Vanavond snelde hij de boxen door om meteen plaats te ruimen voor “Never Back Down”, nog zo’n Belpopklassieker, die voor de gelegenheid behoorlijk wat peper in zijn gat gestoken kreeg. Een beetje te veel zelfs, want het eerste kwart van de set lijkt voorbij voor je er erg in hebt, met een band die het hitsige tempo van zijn menner soms maar moeilijk lijkt te kunnen bijhouden.
Vier nummers ver lijkt de opgedraaide Zweegers pas echt zijn plek gevonden te hebben op het podium, wat meteen bekroond wordt met een prachtig “Mars Needs Woman” dat in de lekker lang uitgesponnen finale zijn albumversie zowaar overstijgt. Het is de eerste song die de tijd krijgt om zich te ontwikkelen, en met de rustige eerste helft ook de eerste adempauze in de set. Bij die kleine momenten is Zweegers net op zijn grootst. Daardoor werpt ook het soberdere pianogedreven “Cruel Heart” zich als nieuweling meteen als een hoogtepunt op, nog voor de vioolsolo van Vanbergen de publieksharten finaal doet smelten. Even later staat ook “Closer To You” in al zijn eenvoud te blinken door net niet naar die hoogste versnelling te schakelen.
Doorheen de rest van de set wordt het tempo gezwind opgedreven en steekt een markant rockgericht geluid meermaals de kop op, niet altijd ten goede (de overbodige elektrische gitaarsolo die de sfeerschepping van “Because” de kop in drukt), soms wel amusant (diezelfde gitaar die “Lost And Blown Away” een tikje richting “Nights In White Satin” duwt). Pas in “Bangor” komt de meerwaarde van het grotere geluid echt naar boven, waardoor een op plaat bleker nummer live plots exponentieel verder resoneert. Naar goede gewoonte breekt ook “When The Lights Go Down On The Broken Hearted” helemaal open tot die grandioze wervelwind van melancholie waarop Zweegers nog steeds een patent lijkt te hebben. Aan het eind laat hij die ook bij “Caramia” nog eens los; verdomme, nog steeds een van de mooiste liefdesnummers van de lage landen, waarbij Zweegers als vanouds bijna boven zijn pianokruk lijkt te leviteren van intense beleving. De nieuwe single “Home Is Not Home” mag zich een trotse nieuwkomer in deze groep noemen en doet het op een podium nog een pak beter dan op single.
Mijnheer Zweegers kan het dus zeker nog steeds en hoeft — als we de Melkweg even als staalkaart mogen gebruiken — ook geen verlies aan publieksliefde te vrezen, getuige het enthousiaste meezingen in de energiek gebrachte klassieker “The Best Is Yet To Come”, die op een avond als deze als een krachtig mission statement overkomt. We kunnen in het najaar mooie dingen verwachten van Novastar nummer vijf. Live nog wat meer gas doseren en dan wordt het ook op de podia als vanouds weer steengoed.
Novastar speelt op zondag 8 juli op Rock Werchter.
