“Not in a lifetime”, zwoer Axl Rose, maar toen wenkte het pensioen. Plots was die verzoening met Slash toch niet zo onmogelijk, en zie: vandaag toeren beide heren, broederlijk aangevuld met de al even originele Duff McKagan, opnieuw als Guns N’ Roses. Eindelijk. En toch niet.
Laten we eerlijk zijn: Guns N’ Roses, dat is vooral olijk jeugdsentiment. Pubers die tijdens de bezinning in het vierde middelbaar — het was net 1992 geworden en Europa had zich zelfvoldaan één verklaard — met ernstige smoel “Civil War” draaiden. We begrijpen nog altijd niet hoe mijnheer Dedecker van Latijn zijn gezicht op dat moment in de juiste plooi wist te houden. Wij voelden ons stoer, maar het was toen al te laat. Datzelfde jaar zouden we op uitstap naar Canterbury trekken, en terugkomen vol Nevermind-platen, -cassettes, -cd’s en T-shirts. Nirvana was ingeslagen, en dit soort eightiesrock kon inpakken.
Onkruid vergaat minder snel dan grunge, en wat je niet met wortel en tak uitrukt, komt terug. Vandaag is ongeveer iedereen uit het Seattle van toen dood, maar Guns N’ Roses is springlevender dan ooit. Of alvast toch meer dan de afgelopen twintig jaar, die vooral bestond uit Axl die 1) boel met alles en iedereen zocht en 2) toerde met huurlingen als een verwaterde versie van Guns N’ Roses. En ook wel 3) Axl komt uren te laat op een optreden.
We hebben lang en hard genoeg gelachen met Axl Rose, dat eeuwig uitgestelde Chinese Democracy en alle andere aanstellerij. Eindelijk is er iets door dat dikke vel geraakt, want vandaag begint Guns N’ Roses gewoon op tijd, en lijkt alles klaar voor een portie goeie ouwe pret als in 1993, een hoop cheeky nostalgie: meebrullen met hairmetalknallers over heroïne, het straatgeweld van downtown LA, en zoete lieve kinderen — met dikke borsten, dat spreekt. “It’s so Easy”, toch?
Met dat nummer begint het na een knallende intro, en met een Rose en Slash die afwisselend en samen de catwalk opzoeken. “Mr. Brownstone” rockt als een kortaangebonden punksong, dat van die heroïne mag van ons lijstje. Alsof hij dat allemaal wel oké vond, dat die plaat zonder hem werd geschreven, laat Slash die hardrock-cum-nu-metal van “Chinese Democracy” oplaaien. Op de schermen draaft Axl Rose van hot naar her, en je ziet dat het is omdat het zo hoort: het doet hem niets. Twee seconden later realiseer je je: botox. En toch: onverschilligheid.
Zonder dat gevoel van imminente implosie, het eeuwige gevaar dat van de dronken vechtersbende afstraalde, is dit Las Vegas. “Welcome To The Jungle”? “Welcome to the Caesar’s Palace”, eerder. “Zet u, en pakt een cocktail.” Haal ons nog een pint, anders. Eindelijk is er dan toch die heerlijke krijs van Rose, na vier nummers waarin hij veilig wegbleef van de hoge noten.
Guns N’ Roses is ondertussen beland in “Better” — nog zoiets uit de nu-metalfase — en Axl Rose op de catwalk: hier is een nieuw vestje, daar alweer een andere hoed. Is het goed? Soms. Slash speelt nog steeds meer dan een mean stukje gitaar, McKagan laat zijn bas laag swingen, en die nieuwe drummer? Geen klachten over, net als over toetsenisten Dizzy Reed en Melissa Reese: doen wat ze moeten, vullen de gaatjes. Gaatjes? Missen we Izzy Stradlin, misschien? Nope. Sorry, Izzy.
Langzamerhand valt echter op dat de Greatest Hits van Guns N’ Roses al bij al beperkt zijn. “Estranged” is een hoop boeiende gitaarsolo’s, compleet met Led Zeppelinachtige breakjes, maar een song? Ho maar, daarvoor is het wachten op “You Could Be Mine” dat ook perfect marcheert zonder Stradlin. In “Rocket Queen” leidt Rose dan maar weer af met een modeshow. In “This I Love”, een pathetische Scorpionsballad op piano, zien we Axl op het scherm door vlammen waden. Op het podium strompelt in de verte een iel mannetje. Slash speelt een solo. Slash doet dat goed, maar mag het iets meer zijn? “Is het plezant?” vraagt ons lief van het thuisfront. Ons antwoord: “Ken je dat, zo’n grap die leuker leek voor je hem begon te vertellen?”
Is dat “What’s so civil about war anyway” is, een grap? Rose staat er in elk geval op hem te vertellen. Goed nummer, “Civil War”, dat wel, en het klinkt perfect, waar “Yesterdays” — “alwéér een McCartney-cover?” schertst een onverlaat naast ons — eindeloos aansleept. Tijdens “Coma” beginnen we van pure ellende T-shirts te lezen. “No Fucks Given” spelt dat van McKagan. Oeh! Slash, mouwloos natuurlijk: “Coffin Cuties”. Goéie bandnaam. Spelen die ergens binnenkort?
Ergens tijdens de vijfde gitaarsolo in dat laatste nummer moeten we zijn afgedwaald. Twee songs verder staat de band een instrumentale versie van Pink Floyds “Wish You Were Here” te brengen. Flink hoor, jongens, maar speel nu nog maar eens een hit. Zijn jullie de leiband van Slash kwijt, en staat die nu ergens in een hoekje op zijn eentje een stukje Godfather-soundtrack te pielen? Zo kan ie wel weer, jongen, we gaan een liedje spelen waarin je misschien ook weer even mag uitblinken.
“November Rain”, dus. Hoogtepuntje. Beter heeft een powerballad op de wei van Werchter nooit geklonken — sorry, Bryan Adams — maar natuurlijk houdt het net nu even op met regenen. Zit iemand ons hierboven uit te lachen? Chris Cornell misschien, met zijn voet op de tuinslang? We zouden nochtans niet klagen, als we hem waren: het “Black Hole Sun” dat hier als eerbetoon aan de gevallen grungeheld weerklinkt, is ronduit briljant, en laat horen wat voor wendbare en straffe zanger Rose eigenlijk is. Hier valt niet mee te lachen.
Zou Dylan overigens ooit de humor hebben ingezien van Guns N’ Roses’ “Knocking On Heaven’s Door”? Rose brengt het voor de gelegenheid in een cowboyvestje met frengels, Slash … ja, u snapt dat zelf wel. Goeie versie, maar ze duurt misschien wat lang. Tien minuten verder moeten we aan Morrissey denken: that joke isn’t funny anymore. Laat het dus nog maar één keer knallen, alstublieft. “Night Train” doet wat het moet: kletsen, gieren, scheuren en stampen. Een korte bisronde maakt af wat nog aan losse eindjes lag rond te slingeren: het samenzangnummertje “Don’t Cry”, en een “Paradise City” waarin Slash zijn laatste trucje mag doen: “kijk, mama, gitaar in de nek.”
Drie uur heeft Guns N’ Roses ter beschikking gehad, en minstens twee daarvan hadden tot één ingekookt kunnen worden. Maar zo gaat dat natuurlijk met een band die ooit twee albums in één jaar nodig had om veel meer dan nodig te zeggen, en nooit maat wist te houden. Alcohol, drugs of gitaarsolo’s, het was eender. Vandaag is de band grotendeels van die eerste twee af, nu nog een twelve stepprogramma om Slash ook af en toe eens “neen, dank u” te horen zeggen. Misschien wordt het dan nog iets, in Caesar’s Palace of elders.
