Zondag is geen zaterdagavond, een concertzaal geen club. En dus viel de dansende pop van The Radio Dept. in de Botanique ietwat op een koude steen. Had het publiek na een week Trumpbeleid ook al genoeg politiek op zijn bord gehad?
Hoe zou Johann Duncanson. tegen die eerste week van de Oranje Despoot aankijken? Je komt het niet te weten in de Botanique. “Sorry, ik ben een man van weinig woorden”, glimlacht hij halverwege. Afgaand op zijn songs heeft de zanger-gitarist van The Radio Dept wel degelijk een mening. “Death To Fascists” mag dan niet op de setlist staan, het recente Running Out Of Love was wel degelijk een boze en politiek geladen plaat waarop heikele onderwerpen als Zweedse wapenleveringen aan onfrisse regimes of herboren racisme niet werden geschuwd.
Dat hoor je niet meteen. In weerwil van titels als “Commited To The Cause” of “The New Improved Hypocrisy” is dit geen razende hardcorepunk, maar warme, gemoedelijke dansmuziek met zijn tenen diep geworteld in de vroege jaren negentig. “We Got Game” lijkt wel een één-tweetje tussen het New Order van Republic en het weemoedige Pet Shop Boys van Behaviour, elders zijn de tintelende housepianootjes uit het Detroit van weleer niet van de lucht.
In “Never Follow Suit” horen we dan weer een nostalgisch orgeltje, heimwee over een kletterend ritme. Dat “The New Improved Hypocrisy” is dan weer shoegaze op zijn Belle & Sebastians: wazig maar lief, bijtend maar melodieus. Onder alle drums en gitaren klopt immers steevast een pophart, zoals ook “Always A Relief”, uit de tijd dat The Radio Dept. nog gemakkelijker naar de gitaar greep, laat horen.
Het is mooi, maar de warme weemoed waarin deze songs baden vormt een sterk contrast met de onderkoeldheid waarmee de Scandinaven ze afleveren. Deze muziek vraagt om een opbouw als een dansavond, met tracks die naadloos in elkaar vloeien en het publiek meenemen op een lange trip. Dat gebeurt niet. Al te vaak vallen nummers dood nog voor het dansen echt is begonnen.
Pas met de schetterende synths en de dubbende bas van het sarcastische “Swedish Guns” (“If you want something done get swedish guns”) en de diepe clubdreun van “Teach Me To Forget” wordt dan toch resoluut op de benen gemikt. Het is wat te laat om op zondagavond nog veel reactie te krijgen. Setsluiter “Occupied” mag nog een potig einde proberen te breien aan een dansnacht die nooit echt is begonnen. Met “1995” doen Duncanson en bassist/gitarist Martin Carlberg – met hun tweetjes de kern van The Radio Dept. — nog een ingetogen toegift, maar meer zit er niet in.
Dat is jammer, want met Running Out Of Love liet The Radio Dept. horen nog steeds een erg vitale band te zijn, die ook nog eens zinnige onderwerpen te tackelen heeft. We troosten ons met de wetenschap dat er na één week in Trumpland al onderwerpen genoeg zijn om minstens drie opvolgers te vullen. Nu live ook nog het vuur oppoken, en het kan nog boeiend worden.
