Kent u dat, die typische, wat snobistische reflex van elke doorgewinterde muziekfanaat om zo gauw zijn of haar ‘ontdekking’ hoge ogen gooit in de hitparades, lichtjes melancholisch te verzuchten dat zijn idool te mainstream geworden is en gezwicht is voor de commercie? In het geval van de Leuvense Selah Sue is dat klinkklare onzin. Dat bewees de krap 21-jarige soul, funk en raggazangeres met een vlekkeloos concert in een uitverkochte AB.
Al hebben wij nog geen beetje heimwee naar de zomer van 2008, toen een klein meisje met een grote gitaar ons op een rockfestival in de piepkleine tuin van een studentenkot (sic) de sokken van het vege lijf blies met haar uitgekiende mix van eigen nummers in singer/songwritermodus en raggacovers. De rest van het verhaal kent u natuurlijk van buiten als een kindersprookje: van het ‘njet’ tegen lucratieve — doch hopeloos commerciële — platendeals, over het voorprogramma van Milow en het artist in residenceschap bij de AB enkele jaren geleden over, anno 2011, de bevalling van een magistrale debuutplaat.
Om maar te zeggen dat la Sue qua populariteit heter is dan een frietketel, zonder ook maar een duimbreed te moeten inboeten aan kwaliteit met een gouden randje. De bewijzen: Sue begon haar concert in de AB moederziel alleen op akoestische gitaar met het prachtige “Summertime” en zorgde al in de tweede song, het fragiele “Mommy” dat ze al jaren zingt, voor het eerste kippenvelmoment. Maar het werd natuurlijk pas echt interessant toen de prima begeleidingsgroep erbij kwam en je als toeschouwer gewoon merkte dat Sue langzaamaan loskwam.
”Black Part Love”, al redelijk vroeg in de set, was zo’n eerste moment waaraan je merkte hoe fenomenaal Sue live gegroeid is. Die geweldige break in het midden bijvoorbeeld, met Sue die in een typisch ragga-idioom toastte (eigenlijk een soort van solo parlando vocale) alsof haar leven er van afhing! Vanaf nu kon er haast niets meer misgaan en inderdaad: “Fyah Fyah”, net zoals vroeger weer helemaal solo gespeeld, had als vanouds live dat venijn van een welopgevoede kleuter die voor het eerst vuile taal spreekt. Meer van dit. We wilden meer van dit.
{image}
Maar Sue was in de AB niet voor één gat te vangen. En dus speelde de frêle chanteuse voor een bomvolle zaal de song waar ze enkele jaren geleden het meest trots op was: het porseleinen, breekbare maar o zo mooie “Break”. Mooie invulling van haar begeleidingsband trouwens, die halverwege de song als een satijnen laken zachtjes, heel zachtjes inviel en alzo bewees veel meer te zijn dan een funky basis voor Sue’s hese stem. Tijd voor een streepje soul en gospel, tijd voor “Please”, op plaat in een duet met Cee-Lo Green, live op superieure wijze meegezongen door de eveneens Leuvense Delvis (het voorprogramma van die avond). En weeral: wat een talent! Om in het oog te houden.
Wat opviel: alhoewel Sue’s debuutplaat nog maar enkele dagen bij de platenboer ligt, werden de meeste songs op herkenningsapplaus onthaald. Maar meezingen, zoals Sue haar publiek vroeg bij het als vanouds puike “Raggamuffin”, was dan weer een brug te ver. Soit, een schoonheidsfoutje, want daar vuurden Sue en haar band al een uitmuntend “Piece Of Mind” op de zaal af, gevolgd door een vlekkeloos gespeelde versie van “Crazy Vibes” en het de pan uit swingende “Crazy Sufferin Style”, de hekkensluiter van haar reguliere concert. Terwijl ze in de bissen weer moederziel alleen een verschroeiende raggamedley bracht, mijmerden wij toch wat weg over een eventuele conclusie bij dit meer dan straffe concert.
Ook op deze fijne site lopen de meningen over Sue immers vrij uiteen. Een wijs man zei ons echter ooit dat het leven te kort is om aan slechte muziek te vergooien. En onze muzikale smaakpapillen, ons hart en ons verstand zijn nu eenmaal méé met Sue en haar nu al intergalactische succes. Het kleine meisje is een grote dame geworden. U mag nu al uw tong in goede banen leiden om haar diva te beginnen noemen. Want the sky is the limit.
