Acht podia telt Pukkelpop, en dat zijn er minstens vier teveel om met vier recensenten te bestrijken. Uw goddeaumannen zwermden dus uit en sprokkelden her en der de kersen op de taart: van progmetal tot etherische gothic-elektronica.
Chateau
|
De Dertien
|
|
De uitgebreide verslagen van de dertien beste concerten leest u met één klik hieronder. |
Jon Hopkins tekent donderdagmiddag al voor een van de eerste voltreffers van Pukkelpop 2009. In een halflege maar bloedhete Chateau weet de man ons met zijn melodische ambient en langzame electro moeiteloos te bedwelmen. Tergend traag opbouwend elektronisch gepruts dat uiteindelijk uitmondt in weelderige soundscapes op een bedje van dubstep: daar zeggen we geen neen tegen. Jon Hopkins is imposant, beheerst en bloedmooi. Zo hebben we onze elektronica graag.
Anja Plaschg oftewel Soap & Skin mag donderdagavond in de Chateau komen bewijzen dat ze haar alom geprezen debuut Lovetune For Vacuum — toch een van de opmerkelijkste platen van het afgelopen jaar — ook live adequaat kan vertolken. Enkel uitgerust met een piano, een ijzingwekkende stem en haar laptop, doet ze dat ook voortreffelijk. Hoe passend dat net op het moment dat Plaschg haar angstaanjagende zielsroerselen uitschreeuwt, onweerswolken zich boven de weide samenpakken en een dreigende wind opsteekt. De setlist is dan wel quasi identiek aan die in de Botanique afgelopen voorjaar, inclusief de wat onnodige wandeling door het publiek en dramatische (maar o zo pakkende!) afsluiter "Marche Funèbre", ons kan het niet deren. Songs als "Spiracle" of "Thanatos" bezorgen ons nog steeds de nodige hoeveelheid kippenvel, al valt het toch aan te raden deze dame ook eens in wat meer besloten kring te bewonderen. Desalniettemin een kort, maar straf concert.
Dance Hall
Twee jaar geleden stond M.I.A in de Marquee, vorig jaar was Santigold van de partij en nu is het aan Amanda Blank om te bewijzen dat vrouwelijke rappers nog wat in hun mars hebben. Nu ja, Blank heeft tot nu toe een mooi palmares om mee op te scheppen, met samenwerkingen met Santigold, M.I.A, Spankrock, N.A.S.A en zelfs Britney Spears. Na nauwelijks een kwartier krijgen we echter al door dat mevrouw zich diep van binnen een diva voelt die liever op zich laat wachten. Net wanneer we ervan uit gaan dat ze helemaal niet meer zal opdagen, krijgt de DJ dan toch gezelschap. Na drie nummers vulgaire danspasjes en stoere teksten zit het er echter al weer op en kan er nog net een remix van Santigold van af. Niet dat het ons spijt. "Might like you better if we slept together", zong het kreng. Nah, toch maar niet.
The Shelter
Progmetal, we zullen het er altijd moeilijk mee blijven hebben. Dat ze het bij Opeth technisch allemaal wel voor elkaar hebben en dat ook het songmateriaal er is, zullen we niet ontkennen, maar zelf hebben we onze metalshows liever wat gebalder. Mikael Akerfeldt en zijn gezellen gooien met in reverb en delay gedrenkte pingelpingelintermezzo’s en halen zo elke vaart uit de set. Het machtige "The Grand Conjuration", dat even toont waar Opeth tot in staat kan zijn als het wél ter zake komt, is een zeldzame uitschieter in een verder vrij kleurloos optreden.
Het optreden van de Cavalera Conspiracy van de gewezen Sepulturabroertjes Max en Iggor is dan weer een evenement waar we al maanden reikhalzend naar uitkeken. Het "debuut" Inflikted, dat ondertussen zijn eerste kaarsje uitblies, was immers een opdonder van jewelste. De show lost de verwachtingen in, zij het zonder veel glans, met hyperbrutale kleppers als "Hex", "The Doom Of All Fires" en "Heart Of Darkness". Met de sfeer zit het ondertussen ook snor (was het echt zo warm geweest vandaag?) en de cirkelpit opent zich bij zo goed als elk nummer. Het is echter met het aansnijden van de onvermijdelijke Sepulturaklassiekers "Refuse/Resist" en het met Deftonesfrontman Chino Moreno gebrachte "Roots Bloody Roots" dat het onvermijdelijke déjà-vugevoel weer de kop opsteekt. Op naar Faith No More dan maar.
