Brussel mag dan nu wel de hoofdstad van het vele geld en het kapitaal zijn, ooit schreef ene Karl Marx er grote delen van zijn oeuvre. En in deze tijden van economische crisis is het des te aanlokkelijker voor een kleinere galerij als Erna Hecey om een tentoonstelling op te zetten rond de krachten van de markt. Een geslaagd huzarenstukje
De galerie past in een multiculturele en charmant vervallen omgeving van Brussel. Het gebouw zelf is een soort omgebouwde opslagplaats en op een aantal plaatsen lijkt de verf nog nat te zijn van een recente renovatie. Trendsettende tentoonstellingen? Men programmeert progressief en geeft kansen aan onbekende buitenlanders.
De tentoonstelling draait voornamelijk om foto’s en video’s. Je wordt al meteen geconfronteerd met twee foto’s van Jeongmee Yoon die de invloed van consumptiepatronen op kinderen aantonen. De eerste heet Seohyun and Her Pink Things, de tweede kreeg als titel Ethan and His Blue Things. De hoofdletters in de benaming zijn van belang: de kinderen krijgen door de foto immers de allure de koning te zijn van de roze en blauwe speeldingetjes waarop ze trots tronen, in hun almachtigheid. Als je doordenkt bij de foto’s, zien ze er echter opeens uit als mestkevers op een hoop uitwerpselen. Geslaagd statement van de kunstenaar…
David Baskin maakte een beetje verderop een toren van badproducten van Dove in de meest uiteenlopende kleuren, exact gestapeld zoals in een supermarkt. Ook hier krijgt de toeschouwer een gevoel van lichte nausea. Maar vooral de video’s van Torimitsu over de uitwassen van de kapitalistische systemen spreken tot de verbeelding. Kleine zakenmannetjes van Japanse origine, druk bezig met het verdienen van geld op beurzen. Hoe futiel.
Betty Beumont en Alex Maclean tonen de aspecten van uitsluiting die gepaard gaan met onze moderne maatschappij. Een foto van Maclean toont ons de United States and Mexico Border, San Luis en de versterkingen waarmee men illegale migranten uit het Promised Land van de Verenigde Staten tracht te houden. De andere bekijkt de uniformisering van de woningbouw ten gevolge van het kapitalistische systeem in Housing Developments at Different Stages, Las Vegas, NV. Het zijn duizenden identieke woningen voor loonslaven, vermoedelijk enkel in het voordeel van de bouwpromotoren, die naast elkaar gebouwd zijn in een kunstmatig ideaal van de kapitalistische maatschappij, midden in de woestijn in de meest artificiële stad ter wereld.
Ontluisterend is ook de wandconstructie Pain Killers van Robinson, een kritiek op de farmaceutische industrie. Ook onze Belgische vertegenwoordiger in Venetië Jef Geys leverde een bijdrage: best grappige seksstandjes opgebouwd rond de namen en het imago van doordeweekse producten. Een Dupontscène, of liever een Marstafereel misschien? Geys is een sterk graficus.
De rode draad van de expo blijkt pas uit de catalogus, namelijk het proces waarbij de jacht op winst en omzet leidt tot uniformisering, uitsluiting, vervreemding en milieuverloedering. Foto’s en video’s ten over, maar de conclusie blijft voor de toeschouwer. Beelden spreken weliswaar sterker dan woorden of onderzoeken, maar kunnen toch ook de realiteit vervormen. Want ja, echt ongelukkige mensen zie je dus niet op de beelden, wat aantoont hoezeer iedereen meegaat in de constructie. Nog tot 8 augustus in het hartje van Brussel vlak bij de Erasmushogeschool.
