Tom McRae-fans die goed opgewarmd maar slecht ingelicht naar de Botanique kwamen afgezakt, zullen vreemd opgekeken hebben. Het concert van hun idool was immers geen concert van hun idool, maar een soort showcase van Amerikaanse singer-songwriters, die in het zog van McRae voet aan de grond proberen te krijgen in Europa. Voor een aantal onder hen is dat — afgaand op dit concert — wellicht slechts een kwestie van tijd (en geluk).
Tom McRae-fans met een open geest zullen dus geen spijt gehad hebben van hun komst. Ze kregen namelijk een zeer gevarieerde, bijwijlen wervelende (en zelfs stevig rockende) show te horen en te zien. McRae was bovendien zelden zo tastbaar aanwezig, als onbetwiste ster in zijn eigen nummers; als gitarist, achtergrondzanger en zelfs roadie tijdens de nummers van zijn vrienden.
Want vrienden zijn het, en dat voel je. De bindteksten zijn plagerig maar lief, de glimlachjes over en weer gemeend. Iedereen speelt en zingt ook bij iedereen, zodat het concert op geen enkel moment voorspelbaar wordt. Integendeel: hoe langer het duurt, hoe beter het wordt, met McRae die het concert afsluit met "Boy With The Bubblegun" als absoluut hoogtepunt.
Maar laten we bij het begin beginnen. Stipt om acht uur bovendien, zodat we — sick and tired van concerten die úren te laat beginnen — moeten rennen om het einde van McRae’s eerste nummer nog te kunnen meepikken. Of het even briljant was als zijn tweede, "For The Restless", kunnen we u dus niet vertellen, maar de kans is groot: de klank is meteen kristalhelder en de onbetwistbare USP van de enige Brit in het gezelschap, de weemoedige rasp in zijn hoge stem, is duidelijk opgewarmd. Niet moeilijk, met de tropische temperaturen van de afgelopen dagen. Na de meester zelf mag ene Greg Laswell de confrontatie met het publiek aangaan. Een beetje schuchter verontschuldigt hij zich voor zijn eerste nummer, dat hij "The Soundtrack To Your Suicide" noemt. Een volstrekt overbodige apology, want "What A Day" doet meteen het beste verhopen voor de rest van de avond: sobere piano, indringende zang en een heerlijk trompetje op het einde. De drie andere songs die Laswell tijdens het concert nog zal spelen halen net niet dat niveau, maar zijn toch voldoende om ons nieuwsgierig te laten uitkijken naar de onlangs verschenen cd van de man met het leuke hoedje. Helaas: ze zijn uitverkocht. Toch kun je na het concert wél nog een exemplaar aanschaffen, op een cd-r die Laswell, zo vertelt hij tussen twee songs door, op de tourbus driftig op zijn laptop brandt.
Tijdens zijn ontspannen maar spitse tussenkomsten geeft presentator Tom McRae de achterliggende bedoeling van deze concertformule mee: "I want you to think that I’m cool because of the people I know". Wel… laat Jim Bianco, de volgende op het podium, nu net niét het soort mens zijn dat we willen kennen: een te luide Amerikaan in een foute witte broek die al te zeer zijn best doet om het publiek te behagen met flauwe grappen: neen, dank u.
Volgt: de moedige (want de enige vrouw in het gezelschap en dus op de tourbus) Catherine Feeny. De mooie Amerikaanse lijkt eerst een beetje te verdrinken tussen al dat mannelijke geweld, maar vooral in het tweede deel maakt ze dat helemaal goed tijdens een zeer bevlogen duet met Brian Wright.
Al zou dat ook aan die Brian Wright kunnen liggen, want dat is de absolute revelatie van deze avond. Het ene moment doet "the most rock’n’roll guy of us all" (dixit McRae) de temperatuur in de zaal een paar graden stijgen (wat niet echt nodig is) met de koortsige swamp-gospel-country (mocht dat al bestaan) van "Glory Hallelujah", om meteen daarna iedereen rillingen te bezorgen met een prachtige, ingetogen solo-proeve van zijn kunnen. Klasse.
Cary Brothers (geen duo, de man héét zo) is de bedenker van deze concert-formule. Hij slaagt er zowaar in de Orangerie van de Botanique tijdelijk om te toveren in een mini-stadion. Zijn songs hebben dan ook dat epische kantje dat, lichtjes uitvergroot, meteen vendels en vlaggen tevoorschijn tovert. Ook hem voorspellen we een toekomst, al weten we nog niet of we daar wel deel van willen uitmaken.
Tussendoor speelt Tom McRae nog vier van zijn bekendste nummers. Tijdens "The End of the World News" zingt het publiek (traditiegetrouw) het refrein mee. McRae gebruikt het schertsend als bewijs voor zijn vrienden dat hij "ooit bijna een hit had".
Met de Hotel Café Tour willen McRae en Co singer-songwriters op een nieuwe manier aan het publiek presenteren. De lange rij aan het cd-standje na het concert bewijst dat dit vanavond bijzonder goed is gelukt.
