Jan Lauwers is een meesterlijk componist. In Images of Affection trekt hij opnieuw alle registers open. Tekst, dans, Fennesz en The Kinks worden naadloos geassembleerd om de zachte inborst te evoceren van de moordende en neukende mensheid.
Je wordt op je uiterlijk beoordeeld. Ook acteurs, en dus ook Dick Crane. In de rol van Mike komt hij het podium opgewandeld en vraagt om de goodwill van de toeschouwer. Hij is geen mooie jongen, zo geeft hij toe, en ook niet bepaald jong. Maar hij wil niet op z’n uiterlijk beoordeeld worden. Hij vraagt om hem te bekijken op de vertederde manier waarop we meestal kijken naar een onschuldige, pasgeboren baby. Daarna gaat hij over tot de orde van de dag: de acteurs op het podium zullen verhalen hoe hij (Mike) in één dag tijd zowel zijn beste vriend als zijn vrouw verloor.
Zijn beste vriend (Timothy Couchman) werd gedood in een uit de hand gelopen caféruzie in een kebabshop: een verdwaalde halve fles doorboorde zijn strottenhoofd. Na zijn dood werd hij een engel. Hij heet dan ook Angie en spreekt en beweegt in slowmotion – in de hemel gaat alles een beetje trager.
Even later brak de oorlog uit, en Mike’s vrouw kwam om in het eerste bombardement. Althans, dat gelooft Mike. In werkelijkheid was ze al lang dood. En niet door een bom, maar door de koude in Mike’s hart. Mike probeert zich vruchteloos momenten van affectie te herinneren in zijn jarenlange huwelijk met Christine: Images of Affection.
De voortplanting van konijnen verloopt over het algemeen zeer voorspoedig. Daarom zijn ze de rode draad in Lauwers’s Images of Affection. Het vrolijke verschijnsel rabbitism — Engels voor een onverzadigbare seksdrift — wordt nogal letterlijk uitgebeeld op het podium. En er is de rabbit-styled kostumering: een bontjas van konijnenpels en witte, keramische zotskappen met grote konijnenoren. Die zotskappen gebruiken de acteurs om zich achter te verbergen als het allemaal een beetje te veel wordt. Ook in het kleinschalige duet Kind dat Lauwers onlangs regisseerde, verborgen de acteurs zich periodiek achter gladde, vrolijke maskers. Lauwers’s personages trekken zich nu eenmaal graag een ogenblik terug uit het scenische tumult. En als het helemaal teveel wordt, steken ze in opperste onschuld beide handen in de lucht – een pretentieloos moment van opperste gratie.
Dat scenische tumult heeft alles te maken met de spijkerharde thematiek waar Lauwers op aanstuurt. Met Images of Affection wil hij herinneren aan het feit dat sinds de tweede wereldoorlog meer dan vierhonderd nieuwe oorlogen het licht zagen. Verteller Mike vraagt zich af waar het precies fout is gelopen in zijn relatie met Christine. Lauwers toont beelden van genegenheid en passie maar ook van haat en geweld. Misschien is er een verband tussen oorlog en de tragiek van ons eigen kleine leven, zo lijkt Lauwers ons in het oor te fluisteren. Maar hij fluistert met een juist gedoseerd gevoel voor humor, en dat mag ook wel. ‘Zes miljoen oorlogslachtoffers sinds de Tweede Wereldoorlog’ klinkt immers weinig lichtvoetig. Humor is zichtbaar de laatste oplossing, zodat er een zo niet wanhopige dan toch bittere ondertoon meeklinkt. Zelf noemt Lauwers het "een aangename voorstelling met een morbide thema".
Voor alles is het een voorstelling op mensenmaat. Er zijn de charmerende covers van Kinks-nummers, er is de flitsende choreografie van Grace Ellen Barkey, er is de kostumering die hippie-chic associeert met seventies-glitter. En bovenal is er de scenografie. Willekeurige objecten ontmoeten elkaar in een decor dat niet alleen sfeermatig naadloos aansluit op het acteerwerk, maar dat bovenal verrassend functioneel is: op het eerste gezicht nutteloze rekwisieten blijken narratieve snijpunten. Bovendien levert elk zitje in de zaal een andere kijk op de halfopen koelissen en op het indrukwekkende toneelbeeld.
In tachtig minuten zet Lauwers een tragi-komische voorstelling neer die mooi en tegelijk onrustwekkend is. Images of Affection bestaat uit tien delen; tien beelden van genegenheid evoceren de gruwel inherent aan de konijnensoort die zich ‘mens’ noemt.