Na Biba Binoche bezig te zien op Eurosong had ik er persoonlijk
al geen twijfels meer over, maar nu is het definitief bewezen: het
ultieme kwade is nog lang de wereld niet uit. De eerste ‘Riviéres Pourpres’ was een nogal flauw
doorslagje van ‘Seven’, dat om
redenen die mij niet meteen duidelijk zijn toch een groot succes
werd. Occulte moorden, onderbelichte sets en zelfs evil
twins vlogen ons om de oren en wij gingen ernaar kijken alsof
dat de eerste keer was. Het vervolg is in feite meer van hetzelfde:
opnieuw krijgen we een dwaas thrillertje met bovennatuurlijke
ondertonen, dat geen moment geloofwaardig is maar er wel verdacht
Amerikaans uitziet.
Jean Reno keert terug als commissaris Niemans, hij van het
stoppelbaardje en de door Gitanes gecultiveerde stem. In een van de
wereld afgezonderd klooster in Lorrain wordt ontdekt dat een man
levend werd ingemetseld in een muur en Niemans wordt erbij gehaald
om te onderzoeken wie dat heeft gedaan en waarom. Daarmee botsen we
ook meteen op het eerste van vele plotgaten: ik verklap echt geen
belangrijke plotwendingen als ik zeg dat de monniken van dat
klooster wisten dat dat lijk in de muur zat. Waarom halen ze er dan
opeens de politie bij?
Het onderzoek van Niemans loopt samen met dat van één van zijn
oude leerlingen, Reda (Benoît Magimel), die op een nacht een
bloedende, zwaar gewonde man aantreft, die verdacht veel weg heeft
van Jezus. De twee slaan de handen in elkaar en stoten op een
uitgebreid (en tamelijk lachwekkend) complot waar moordende
monniken, oude nazi’s, katholieke sektes en het einde van de wereld
bij betrokken zijn. Wat kan een mens in zo’n geval anders zeggen
dan een welgemeend: amaai m’n voeten?
Matthieu Kassovitz, regisseur van de eerste film, wordt ditmaal
vervangen door Olivier Dahan, ooit nog een schilder, nu een protégé
van de meester van de supercommerciële Franse cinema, de Jan
Verheyen onder onze zuiderburen, Luc Besson (hier verantwoordelijk
voor wat moet doorgaan voor het scenario). Dahan weet hoe hij moet
filmen: hij kan een knappe kadrering tevoorschijn toveren en hij
geniet er zichtbaar van om met licht en beweging te spelen. De film
gaat regelmatig volledig over de top in z’n visuele ontwerp:
bliksemschichten verlichten een skeletale Jezusfiguur aan het
kruis, een kerk wordt in een onwaarschijnlijke bloedrode belichting
gezet en in een politiebureau installeert men schijnbaar standaard
bureau’s met ingebouwde lichtbakken. Dat soort momenten zijn
absoluut niet naturalistisch te noemen, de geloofwaardigheid wordt
(allicht bewust) achtergelaten om een bepaalde sfeer op te wekken.
En tot op zekere hoogte lukt dat ook wel: de film ziet er erg goed
uit. Oké, Dahans visuele plan hangt aan elkaar van de geaffecteerde
momentjes, van de “kijk-eens-hoe-goed-ik-kan-filmen”-momentjes,
maar er valt op z’n minst nog wat te bekijken.
Het enige probleem is dat je met dat soort van effecten altijd
een soort van evenwicht moet zoeken tussen wat nog kàn en wat
simpelweg pretentieus is. Naar het einde toe laat Dahan zoveel
beelden zien van wolkflarden die voor de zon kruipen en crucifixen
die boven de personages uittorenen, dat er een onmiskenbaar gevoel
van overkill komt – trop is nu eenmaal teveel, ook al is het
op zichzelf dan knap gedaan.
Dat is allemaal het visuele – veel erger is de inhoud van de
film. ‘Les Rivières Pourpres 2’ is in hetzelfde bedje ziek als z’n
voorganger. Langs de ene kant probeert men hier te scoren met
onheilspellende, gotische, occulte elementen, maar langs de andere
kant kan men de verleiding niet weerstaan om toch toe te geven aan
de vereisten van de moderne actiethriller. Dat wil zeggen dat
duistere, sfeervolle scènes in de catacombe-achtige gangen onder
het klooster, worden afgewisseld met lange achtervolgingsscènes en
zelfs een shoot-out die rechtstreeks uit elke derderangspolicier
hadden kunnen komen. Op die manier krijg je een conflict tussen
twee verschillende genres, waardoor ‘Rivières 2’ het één noch het
ander wordt: voor een occulte thriller wordt de sfeer te vaak
gebroken door de actiescènes, voor een actiefilm vertragen de
mysterieuze scènes de boel teveel.
Hoewel er heel wat wordt opgeblazen en er heel wat bloed vloeit,
wordt de film ook nooit echt spannend – daarvoor is het verhaal te
onzinnig, veronderstel ik. Hoe kun je nu meeleven met mensen die in
zo’n gesjeesde plot vastzitten? Een scène in een supermarkt is
duidelijk bedoeld als een suspensevol moment – wie zal het
mogelijke slachtoffer van een moord het eerst bereiken? De flik of
de moordenaar? Maar hoewel we de machinaties van elke thriller op
volle toeren horen draaien op de achtergrond, wérkt het gewoon
niet. Het is niet opwindend, we zijn er niet bij betrokken.
Reno en Magimel doen hun best in de hoofdrollen, maar we komen
over hun personages vrijwel niets te weten. Scenarist Besson was
duidelijk enkel geïnteresseerd in de plot en vertelt ons niets dat
we niet nodig hebben om die te kunnen volgen. We weten dan wel wat
Niemans en Reda doen, maar niet wie ze zijn, wat hun motivaties
zijn. Je zou dat jammer kunnen vinden, maar in het geval van dit
soort film zou ik me er maar niet te druk over maken – het gebrek
aan uitdieping zorgt immers ook dat het tempo steeds hoog blijft
liggen.
Speciale vermelding tenslotte voor Christopher Lee, die hier
zeer behoorlijk (en schijnbaar ongedubd) Frans spreekt. Wie de
finalescène ziet, zal meteen weten waarom ze hem hebben uitgekozen
om mee te spelen: de oude Hammer horrorfilms zijn immers niet
veraf. ‘Les Rivières Pourpres 2’ is een volstrekt onnozel
thrillertje, dat hooguit nog een paar interessante visuele vondsten
te bieden heeft. Maar die worden dan weer nét iets te vaak
gebruikt. Tja, zo is het ook altijd wat.
http://www.rp2-lefilm.com/
